Με το Mitsubishi Evo, δεκαπενταύγουστο. Της Παναγίας

Η καλύτερη πίστα είναι το circuit πόλης. Έστω, αυτοσχέδιο. Ειδικά με Mitsubishi Evo σε μια άδεια Αθήνα που έλειπε ομοθυμαδόν σε διακοπές. Άλλες εποχές. ΠΑΣΟΚ κατάσταση

Φευγαλέο, μεταμεσονύκτιο πλάνο στη βραδυνή Αθήνα. Το Mitsubishi Evo ήταν γεννημένο για αμαρτίες. Κύριε Πρόεδρε, είμαι ένοχος

Δεν ξεχνώ. Δεν ξεχνώ εκείνη τη νύχτα με το Evo. Tης Παναγίας. Ραντεβού μετά τα μεσάνυχτα σε μια πόλη που οι κάτοικοί της είχαν αφήσει μόνη κι έρημη για τα μπάνια του λαού

Είχαμε δώσει ραντεβού για φωτογράφιση στη νυχτερινή, εγκαταλελειμμένη Αθήνα για ένα θέμα στο τεύχος Σεπτεμβρίου του περιοδικού Car.

Το ”όπλο” ήταν η έκδοση Extreme του Evo VI. Το «6άρι»

Το ασημί που βλέπετε, με αυτοκόλλητα της Ralliart, γύρω στα 480 άλογα, με εξαπίστονα και αντιλάγκ να αντιλαλούν.

Κάπου υπάρχουν όλες οι εντυπωσιακές λήψεις αλλά άντε να της βρεις μέσα σε εκατοντάδες cd με φωτό απ΄τις δοκιμές της εποχής που βρίσκονται στο πατάρι.

Με το Mitsubishi Evo ακόμα κι η Μεγαλόχαρη θα άφηνε την Τήνο για μια τσάρκα εκτός πρωτοκόλλου.

Ήταν άγριο, ανόθευτο, εθιστικό. Το ΄χε φέρει ο Οικονομίδης, εις εκ των δύο αδελφών, που τότε, όταν οι φτερούγες (βλ. Evo και Impreza) ήταν στις δόξες τους, είχε κάνει «κατάσταση» με τα grey imports.

Το αυτοκίνητο ήταν -χωρίς υπερβολές κι άλλα βερμπαλιστικά- συγκλονιστικό

Είχα γυρίσει προ λίγων ημερών από την Ιταλία για τη δοκιμή της Ferrari 360 Modena.

Και, παρότι ανόμοια η σύγκριση, το «ταξί» ήταν πιο καταιγιστικό. Άγριο. Έκανες ασύλληπτα πράγματα στη γλίτσα της ελληνικής ασφάλτου, ένιωθες ανίκητος.

Με τη Ferrari έπρεπε να δείξεις σεβασμό. Με το Extreme γινόσουν αλήτης. Και έγινα εκείνο το βράδυ. Αναμάρτητοι, λιθοβολήστε

Κατηφορική ευθεία στην Ιπποκράτους, ευτυχώς πράσινο το φανάρι στη Σόλωνος, φλικ στα δεξιά -μέχρι και το σουβλατζίδικο απέναντι είχε πάει διακοπές- για την αριστερή προς Ακαδημίας.

Μ’ όλο το πλάτος για πάρτη μου. Το διαφορικό του (ένα σοφιστικέ τεχνούργημα σε πλήρη αντίθεση με τη συμβατική τετράπορτη φόρμα) σκέφτηκε πριν από μένα για μένα, έμεινα στο γκάζι, η ουρά άπλωσε σκάβοντας την άσφαλτο και η ευθεία με περίμενε ένδοξα.

Ανέβασμα για Βουλή. Στην κορυφή μια στροφή που λατρεύω. Η δεξιά που βγάζει στο θέατρο της Τζένης Καρέζη. Αριστερά, η Κανάρη που σε βγάζει Πλατεία Κολωνακίου. Για τη δεξιά μιλάω.

Καθώς έρχεσαι με φόρα, θεωρητικά, ντριφτάρεις στην έξοδο αλλά πλέον έχεις φτάσει στη φωλιά του λύκου.

Οι μπάτσοι στο Υπουργείο Εξωτερικών καραδοκούν. Κότα, λοιπόν.

Γιατί η φυσική πίστα είναι μακράν

Το φαινόμενο εξηγείτα. Οι άνθρωποι που πρόλαβαν τα σιρκουΐ πόλης, στη Νέα Σμύρνη, στη Ρόδο, είτε ως θεατές είτε ως αγωνιζόμενοι, είχαν να λένε για το συναισθηματικό δεσμό που δημιουργεί το να τρέχεις μέσα στης πόλης τα στενά.

Οι πίστες, ειδικά οι υπερσύγχρονες τύπου Μπαχρέϊν, Ινδία και τα ρέστα, μπορεί να είναι state of the art τεχνολογικά αλλά είναι πιο ψυχρές κι απ’ την Nandja Auermann.

Ενώ, αντίθετα, στην πόλη έχεις οικείες συνιστώσες. Τρέχεις και οι νευρώνες του εγκεφάλου σου διασταυρώνουν τα γνώριμα τους cookies παραστάσεων.

Τυχαίο, νομίζετε, που όλοι οι πιλότοι τρελαίνονται για το Grand Prix του Μονακό κι όχι, ας πούμε, της Μαλαισίας;

Σε ένα διάλειμμα μέχρι να αλλάξει φακούς ο φωτογράφος του περιοδικού, Γιώργος Κούτος, γυρνάω και του λέω, «πάω μία και σε 5′ έχω γυρίσει».

Πέρασα την άλλοτε βαρετή αλλά κρυμμένα συγκλονιστική, γλιστερή δεξιά – αριστερή στους Στύλους του Ολυμπίου Διός. Βγήκα με τα τέσσερα στις αρχές Συγγρού. Η τουρμπίνα ξεχύθηκε υστερικά στο Πάντειο

Σ’ άλλο ένα λεπτό είχα διασχίσει τη λεωφόρο, γυρίσει κάτω από την καλά κρυμμένη γέφυρα της Σκρα (την παίρνεις με στιγμιαίο άφημα για να φέρεις τη μούρη μέσα), δεξιά και πάλι δεξιά και ανέβασμα Συγγρού προς Αθήνα. Yessss!

Κάπου στην αριστερή ακριβώς μετά τη Μεγάλη Βρετανία, ανέβασα δευτέρα στον κόφτη και δεν θα το ξεχάσω: λίγα μέτρα πιο κει ήταν δυο «παπιά».

Τα anti lag άρχισαν να σκάνε, μπαμ-μπουμ δίπλα στου Ζολώτα, κι οι τύποι με τα μηχανάκια έκοψαν «σφαίρα» προς τα πεζοδρόμια. Νόμισαν πως κάποιος είχε βγει με τα καλάσνικοφ με πιστολιές μεσ’ το κέντρο. Σοβαρά, τώρα…

Λίγο μετά είχα φτάσει Ακαδημίας. Στάση Λεωφορείων και concept γωνία. «Άργησα;», γυρνάω και ρωτάω τον υπομονετικό Γιώργο που περίμενε με το φακό ανά χείρας. Τι να πει. Συνέπασχε.

Η σπαστική Αθήνα της ημέρας είχε μεταμορφωθεί στο απόλυτο νυχτερινό αστικό trance

Έχει πολλές κρυφές Eau Rouge η πόλη.

Η Αθήνα έχει το αδιάκοπο σλάλομ της Μιχαλακοπούλου.

Το ανέβασμα του περιφερειακού στο Λυκαβηττό.

Την αριστερή, από Ειρήνης και Φιλίας για Συγγρού κάτω από τη γέφυρα.

Το άλμα -γιιιιιχά- της Υμηττού στο ύψος του Νεκροταφείου (μπρρρρρ).

Την αριστερή στην είδοδο για Ηλιουπόλεως μετά τη διχάλα της Βουλιαγμένης.

Και, βέβαια, το Υμηττός Ring, την ελληνική εκδοχή του Nuerburgring. Και πολλές άλλες που δεν είναι της ώρας. Ταλέντο η Αθήνα, μη τη βλέπεις νταουνιασμένη από το μνημόνιο τού «πόσο καίει»

Η ώρα είχε πάει τρεις το πρωί. Η πόλη ήταν έρημη

Ήταν τότε που ο Έλληνας πήγαινε large διακοπές για εικοσαήμερα κι όχι στο «σπίτι φίλων». Ψυχή ζώσα.

Ανεβήκαμε προς Ευελπίδων, έγινε της τρελής στο τούνελ, δίπλα στα δικαστήρια. Εκεί ανέβηκα το υποτιμημένο θαύμα-πατινάζ των Τουρκοβουνίων.

Κάθισα στην άκρη του δρόμου όσο ολοκληρωνόταν η φωτογράφιση των λεπτομερειών του αυτοκινήτου.

Η ζωή μετά το Mitsibishi Evo

Θαύμασα τη rally replica. Το Mitsubishi Evo ήταν ένα αμάξι ωμά δυνατό. Αδιάφορο αίσθητικά κι έντεχνο από «κάτω». Βuilt to purpose. Με κότσια ξεχασμένα. Το Evo το εκτιμάς για αυτά που κάνει στο δρόμο κι όχι για το φαίνεσθαι

Ευχαρίστησα νοερά τους συμπολίτες. Μου είχαν κάνει δώρο την πόλη για ένα βράδυ. Δεκαπενταύγουστο. Της Παναγίας. Μεγάλη η χάρη της.