Η ελευθερία τού να μην ανήκεις

Ελευθερία του petrolhead σημαίνει να μην ανήκεις σε καμία μπράντα, σε κανένα «στρατόπεδο», γερμανόφιλο, ιταλόφιλο ή όποιο άλλο. Μόνο πραγματικά καλά και ενδιαφέροντα για οδήγηση αυτοκίνητα. Δεν είσαι μέτοχος. Ξεκόλλα

Το πρόβλημα είναι το οπαδικό. Το να ανήκεις ντε και σώνει σε «στρατόπεδο». Στο όποιο. Ακόμα κι αν πρόκειται για πραγματικά καλά αυτοκίνητα όπως το εικονιζόμενο

Το πρόβλημα είναι να πλακώνεσαι ως γάβρος με τους βάζελους (και τούμπαλιν). Δεν λέμε να ‘χεις την τρέλα σου, λέμε η τρέλα σου να σε εμποδίζει να δεις την αλήθεια

Οπαδός ή Πραγματικός Οδηγός;

Oπαδικό σημαίνει να βρίζεις κόμματα και ιδεολογίες που δεν σου αρέσουν. Να δαιμονίζεσαι για θρησκείες, δόγματα και φιλοσοφίες. Ή κόμματα. Για οτιδήποτε.

Ή για το αν το Giulia «πατάει» το Μ3. Τις προάλλες, ένας άλλος Ρομεάκιας που φιλοξενούμε στο 4D, ο Θ. Παπαδόπουλος, μου έλεγε πως δύο είναι οι περισσότερο πορωμένες φυλές στο χώρο: οι Ρομεάκηδες και οι Χοντάκηδες.

Θα πρόσθετα και οι Μπεμβεδάκηδες που, τουλάχιστον στη χώρα, έχουν λαό. Αν ο Σαμαράς, κάποτε, είχε βάλει σήμα στη Ν. Δημοκρατία την μπλε προπέλα, ίσα που μπορεί να κέρδιζε και τις εκλογές – παρότι τελειωμένος.

Δέχομαι το κόλλημα με αυτό που συνδέθηκες για δύο λόγους.

Πρώτον, είτε επειδή δεν έτυχε να οδηγήσεις πολλά, διαφορετικά αυτοκίνητα στη ζωή σου.

Και δεύτερον, είτε επειδή για χι-ψι λόγους συνδέθηκες συναισθηματικά. Όπως εξήγησε πολύ όμορφα ο Αλ. Καμπάς, θρύλος είναι αυτό που αγάπησες. Μπορεί και Autobianchi.

Από ‘κει και πέρα, αν έχεις οδηγήσεις μερικές δεκάδες αυτοκίνητα στη ζωή σου, δε δικαιούσαι να είσαι οπαδός. Καμιάς μπράντας. Κανενός ”turbo vs ατμόσφαιρα”. Το θέμα είναι η οδηγική ευχαρίστηση. Απ’ όπου κι αν προέρχεται

Αν είναι ιταλικό, γερμανικό, γιαπωνέζικο ή κορεάτικο, λίγο μας απασχολεί. Το θέμα είναι να έχει χαρακτήρα, τσαγανό, κάτι που να σε τρώει σα σαράκι κάθε φορά που πας βόλτα. Να έχει προσωπικότητα. Ή εξυπνάδα.

Ωστόσο, ακόμα και αυτό το απλό και ταπεινό που αγοράζει η πλειοψηφία των καθημερινών οδηγών, έχει το λόγο ύπαρξής του. Ένα Micra και ένα GT-R απ’ τα ίδια μυαλά βγαίνουν

Τι σημαίνει ελευθερία του φίλου της οδήγησης

Eλευθερία του petrolhead σημαίνει να οδηγείς τα πάντα και να μην κολλάς στο σήμα.

Να μην εκθειάζεις κάτι επειδή ντε και σώνει έχει το σήμα που έμαθες να γουστάρεις απ’ τα γεννοφάσκια σου. Στο Skyfall υπάρχει η επική ατάκα προς τον James Bond ότι «τα ορφανά είναι οι καλύτεροι νεοσύλλεκτοι». Όποιος κατάλαβε, κατάλαβε

Επίσης, ελευθερία του petrolhead είναι να μην κολλάς σε άξονες μετάδοσης.

Μπροστά, πίσω, τετρακούνα, όλα, μα όλα, μπορούν να προσφέρουν οδηγική ευχαρίστηση. Προφανώς τα πρώτα λιγότερη, αλλά αν είναι σωστά ρυθμισμένα «ξηλώνουν» και πισωκίνητα στρατόπεδα.

Υποκλίσου (στο πραγματικά καλό αυτοκίνητο) αλλά μην προσκυνάς (την μπράντα)

Ξεκόλλα

Να μην έχεις ανάγκη το μπανεράκι για να γράψεις τη γνώμη σου. Άσχετο. Αλλά ως «άποψη» μετράει τρελά στη δημοσιογραφική Ιερουσαλήμ.

Να μη γενικεύεις απαξιωτικά και γενικευμένα μπράντες. Όλες, μα όλες, εκφράζουν την προσπάθεια μηχανικών που με δεδομένο προϋπολογισμό και συγκεκριμένο στόχο πωλήσεων έκαναν αυτό που μπορούσαν

Το αν αυτό το αυτοκίνητο είναι παγερά οδηγικά αδιάφορο για έναν petrolhead δεν σημαίνει πως δεν είναι ικανοποιητικό ή και εξαιρετικό για έναν μέσο και αδιάφορο προς την τέχνη της οδήγησης κάτοχο. Που είναι και η συντριπτική πλειοψηφία.

Ελευθερία είναι να μην έχεις ταμπέλες, να μην κυκλοφορείς με καπελάκι Porsche ενώ έχεις το 911 παρκαρισμένο φάτσα-κάρτα στην καφετέρια

Ελευθερία του petrolhead είναι να μην ανοίγεις σαμπάνιες επειδή η τάδε εταιρεία κέρδισε στις πωλήσεις ( ή και στον αγώνα, τολμώ να πω). Να χαίρεσαι με το θέαμα και τη χαρά από όπου κι αν προέρχεται.

Όλα τα παραπάνω είναι ο κανόνας. Και υπάρχουν τρεις εξαιρέσεις

Πρώτον, αν έχεις μετοχές στην εταιρεία. Θεμιτό.

Δεύτερον, αν είσαι στο pay roll (οπότε δεν μπορείς να είσαι δημοσιογράφος αλλά πωλητής – που ντροπή δεν είναι, αλλά μην το παίζεις δημοσιογράφος).

Και τρίτον, αν δεν είσαι ελεύθερος. Που κι αυτό σεβαστό είναι, ρε φίλε. Δικαίωμα.