Το δικαίωμα στο λάθος. Από τον Κόλιν Μακρέι

Κόλιν Μακρέι

Ποιος είδε τον Κόλιν Μακρέι και δεν φοβήθηκε; Κανένας. Όλοι τον έτρεμαν

Οι αντίπαλοι πρώτοι και καλύτεροι, διότι όταν ήταν «οδηγικά υγιής», τους φερόταν λίγο χειρότερα απ’ ότι ο Μάικ Τάισον στη γυναίκα του.

Κατόπιν, o team manager και ασφαλώς οι μηχανικοί του. Γιατί αν κάποιος έπρεπε να στοιχηματίσει στην ακεραιότητα του αυτοκινήτου στο τέλος μιας ειδικής διαδρομής καλύτερα να πέταγε τα λεφτά του κατευθείαν στον κουβά.

Και, βέβαια, ήταν το ίδιο το κατά καιρούς αγωνιστικό του. Που ξεκινούσε τον αγώνα σαν ένα αυτοκίνητο του θεού, με μεγάλες πιθανότητες να καταλήξει στο ζεμπίλι πριν το τέλος του αγώνα.

Οι μόνοι που δεν τον έτρεμαν ήταν οι θεατές. Σαν άλλοι Γαλάτες το μόνο που τους έσκιαζε ήταν μην γίνει κάτι και δεν τρέξει ο Σκωτσέζος στο περίοπτο Μόντε Κάρλο. Ή στο εξώκοσμο ράλι Σουηδίας ή στο σκονισμένο Ακρόπολις ή στον υγρό αγώνα της Αγγλίας.

Η επιφάνεια -άσφαλτος, χώμα, χιόνι ή πάγος- δεν είχε καμία σημασία. Όπως, άλλωστε, και τι οδηγούσε.

Αυτό που ήξερε ο Κόλιν Μακρέι να κάνει καλά θα το έκανε ούτως ή άλλως: θα οδηγούσε flat out, ασχέτως συνθηκών.

Ενδεχομένως να υπήρξαν πιο ταλαντούχοι οδηγοί στην εποχή του. Κρίνοντας εκ των υστέρων, σίγουρα ορισμένοι ήταν πιο αποτελεσματικοί, συγκριτικά με τον άπαξ παγκόσμιο πρωταθλητή Mακρέι (ήταν ο νεότερος που κατέκτησε τον τίτλο το 1995, σε ηλικία 27 ετών). Κανείς τους όμως δεν ήταν τόσο δημοφιλής.

Ήταν το γνήσια και όχι τεχνηέντως χαμηλό προφίλ του. Το τεράστιο, αφοπλιστικό χαμόγελο. Μαζί και η χαρακτηριστική σκωτσέζικη προφορά του. Αλλά, κυρίως, ήταν αυτό το «τέρμα γκάζι και η Παναγιά μαζί μας» που τον έκανε τόσο αγαπητό

Γιατί όταν το άτυπο fan club του τον περίμενε να περάσει στο Ελευθεροχώρι, στα Λουτρά Σμοκόβου και στις Καρούτες με ορθωμένα πανό και μάτια ανοιχτά διάπλατα, ήξερε ότι θα τον δει να ξεμπαζώνει τα σκληρά ελληνικά χώματα αυτοσκοπώ. Ήταν επαγγελματίας οδηγός και το «χωρίς αύριο» του απέφερε χρήμα και δόξα. Ας μην ξεχνάμε ότι η μεταγραφή του από τη Subaru στη Ford, το 1999, ήταν η πλέον πολυδάπανη μέχρι εκείνη τη στιγμή. Αλλά και μία από τις ακριβότερες όλων των εποχών στο παγκόσμιο πρωτάθλημα ράλι.

Αλλά και τσάμπα να ‘ταν, πάλι έτσι θα οδηγούσε ο Κόλιν Μακρέι. Το είχε αποδείξει ως πιλότος, ως αναβάτης μοτοσικλέτας και ως συμμετέχων σε αγώνες εκτός του WRC, όπως το ράλι Dakar ή το 24ωρο του Le Mans.

Με τον Mακρέι μπορούσες να ταυτιστείς γιατί ήταν σφαλερός. Διεκδικούσε το δικαίωμά του στο λάθος, σαν αποτέλεσμα της έντασης κατά τη διάρκεια ενός αγώνα

Και αυτή είναι η διαφορά όλου του κόσμου σε σχέση με τον Λεμπ, ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα εξαιρετικά ταλαντούχου και καθ’ όλα συμπαθή οδηγού αλλά και ρομποτικά αποτελεσματικού. Ο θάνατός του (το Σεπτέμβριο του 2007, όταν το ελικόπτερο που ο ίδιος κυβερνούσε -με άδεια πιλότου που είχε λήξει- συνετρίβη) ήταν λιγότερο ποιητικός κι απ’ του Άιρτον Σένα.

Αλλά έχοντας επιβιώσει από δεκάδες ανατριχιαστικά ατυχήματα, τον είχαμε για άτρωτο.

Υ.Γ. Ευχαριστούμε τη Βούλα Πατουλίδου για την απενοχοποίηση της λέξης «γαμώτο».