Η Αριάδνη Γερασιμίδου, μία από τις ελάχιστες δημοσιογράφους στο «χώρο», πάλεψε τα τελευταία τέσσερα χρόνια με τον καρκίνο. Παρά το άκρως στενάχωρο της είδησης, θεωρώ ότι τον νίκησε. Τον νίκησε γιατί η Άρια «έφυγε», μόλις στα 37 της χρόνια, γελαστή, αισιόδοξη, ζωντανή και σέξι. Όπως θα την θυμόμαστε
Τόσο νέα, χαμογελαστή, με τόση αγάπη για το αντικείμενο. Κρίμα, ρε Αριάδνη. Και ας μη σε συμπάθησαν μερικοί δεινόσαυροι του «χώρου». Τόσο μαλάκες
Την είχα συνατήσει σε πολλες δημοσιογραφικές παρουσιάσεις
Η Αριάδνη Γερασιμίδου ξεχώριζε. Και όχι μόνο για το ότι ήταν μία από τις ελάχιστες γυναίκες εντός της αυτοκινητικής Ιερουσαλήμ.
Ξεχώριζε γιατί ήταν λαμπερή, καλοντυμένη, ένα φρέσκο, νέο κορίτσι με τρομερή όρεξη και αγάπη για το αντικείμενο. Και πολλές φορές έκανε το κοντράστ με εμάς, τους μεγαλύτερους που έχουμε φάει τις παρουσιάσεις με το κουτάλι, να φαίνεται ακόμα πιο έκδηλο
Δεν τη συμπαθούσαν κάποιοι. Έσπαγε το φαλλοκρατικό μονοπώλιο;
Ήταν πιο σέξι από τη γυναίκα τους; Είχε πιασάρικες ιδέες εν μέσω μιας συχνά τελματωμένης δημοσιογραφικής πεπατημένης; Δεν ξέρω. Κάτι απ΄αυτά. Μπορεί και άλλα.
Θυμάμαι πάντως σε μια κουβέντα με καλό συνάδελφο να προσπαθώ να την υπερασπιστώ λέγοντας και ξαναλέγοντας πως η Αριάδνη Γερασιμίδου φέρνει μια διαφορετική, πιο ανάλαφρη εικόνα στο «χώρο».
Μια εικόνα που αντιλαμβάνομαι πως οι εταιρείες και το κοινό τη χρειάζονται.
Στεναχωρήθηκα πολύ για αυτήν όταν πρωτοάκουσα για το πρόβλημά της. Μετά, τυγχάνει να γνωρίζω κάποιον άνθρωπο εντός της ιατρικής διαδικασίας που μου μετέφερε, εμπιστευτικά, τα νέα της. Και δεν ήταν καλά.
Και συγκινήθηκα βλέποντας τις προάλλες το τελευταίο της βίντεο. Όπως σωστά είπε, ήταν το δυσκολότερο της ζωής της.
Αριάδνη μας, θα σε θυμάμαι. Όπως και τα μαθήματα αισιοδοξίας. Γιατί η ζωή είναι πολύ μικρή για να ‘ναι πικρή. RIP
Photo: Αρχείο Αριάδνης Γερασιμίδου
Το 4Drivers δεν ταυτίζεται κατ΄ανάγκην με τις απόψεις των αρθρογράφων που φιλοξενεί, ενώ, ταυτόχρονα, ενθαρρύνει την ελευθερία γνώμης των contributors προς μια ευρύτερη αντίληψη της αυτοκίνησης.
