Γεύση από σαμπάνια. Μην την πιείτε, λουστείτε. Από τον Άιρτον Σένα

Στην Ιαπωνία, ο βραζιλιάνος θεός της Φόρμουλα 1, ο μοναδικός Άιρτον Σένα, άνοιξε τη Möet Chandon και λούστηκε με τη γεύση της νίκης. Δικαιολογημένα. Ήταν ο τελευταίος πρωταθλητής της Formula 1 με V12 κινητήρα πίσω από την πλάτη

Αυτό είναι το στόρι πίσω από τη φωτό

Πάρτε ανάσα γιατί η επόμενη πρόταση είναι μεγάλη: Ο Σένα ήταν ταπεινός στο λόγο, με βαθιές παύσεις προτού αποκριθεί σε κρίσιμες ερωτήσεις, άνθρωπος εσωστρεφής, μονομανής με την τελειότητα της οδήγησης, με αδιατάρακτη αυτοπεποίθηση στην τέχνη που μυστικά κατείχε, διαπνεόμενος από βαθιά θρησκευτική πίστη στα όρια της μεταφυσικής παραίσθησης, σφόδρα ανταγωνιστικός για το τελευταίο χιλιοστό της πίστας, βασιλιάς της βροχής, γλυκός στις εκφάνσεις και ατσαλένιος στη διεκδίκηση της νίκης, πρόωρα χαμένος στην Ίμολα, σημαδιακά συμβολικός. Όλα αυτά.

Α, και κάτι ακόμα. Ήταν ο τελευταίος οδηγός της F1 που στέφθηκε πρωταθλητής οδηγώντας ένα μονοθέσιο που στην πλάτη του ούρλιαζε ένας V12 κινητήρας.

Το βρετανικό λιοντάρι, ο Νάιτζελ Μάνσελ συγχαίρει τον Άιρτον Σένα στη Suzuka

Το ημερολόγιο έγραφε 20 Οκτωβρίου 1991

Εκείνη την ημέρα, στην πίστα της Suzuka, στην Ιαπωνία, ο πιο ταλαντούχος οδηγός των τελευταίων δεκαετιών, ανέβηκε στο βάθρο.

Στη συνέχεια άνοιξε τη φιάλη της Möet & Chandon -παραδοσιακά προμηθευτής καμπανίτη στις φιέστες της F1- και την άφησε να πέσει στο κεφάλι του με μια έκφραση βαθιάς ευδαιμονίας. Ή τουλάχιστον, όση αφήνει να εννοηθεί η φωτό που βλέπετε

Εκείνη την ημέρα ο Άιρτον μόλις είχε κατακτήσει το στέμμα του παγκόσμιου πρωταθλητή. Για τρίτη φορά στην αγωνιστική του καριέρα.

Φυσικά δεν ήξερε ότι ήταν και η τελευταία. Δύο χρόνια αργότερα, στη χειρότερη και πιο μαύρη 1η Μάη στην ιστορία του motorsport, θα έχανε τη ζωή του φεύγοντας με 300 χιλιόμετρα την ώρα στον τοίχο της Ίμολα. Τραγικό.

Όμως, η εικόνα με την οποία θέλουμε να τον θυμόμαστε ήταν αυτή

Εκεί, στην Ιαπωνία, έχοντας μόλις δαμάσει το τέρας των 12 κυλίνδρων.

Αν τύχει να ‘χεις οδηγήσει 12κύλινδρο σε αυτοκίνητο δρόμου (καμιά Aston ή Ferrari, για παράδειγμα), έχεις μία αίσθηση του τι σημαίνει ένα φαραωνικό μοτέρ.

Φαντάσου τον, λοιπόν, σε καθαρόαιμο μονοθέσιο της εποχής εκείνης. Πιο άγριο πεθαίνεις. Και τι, ε; Με χειροκίνητο κιβώτιο και το δεξί σου χέρι να ψάχνει να βάλει με ακρίβεια λέιζερ τη σωστή σχέση στο σφιχτό gate. Ως γνωστόν, η Ferrari το λέει και «χτένα»

Το χειροκίνητο πεθαίνει. Εκτός αν πρόκειται για τη «χτένα» της Ferrari

Ευτυχία είναι…

Εκείνη την ημέρα, λοιπόν, ήταν το τελευταίο πρωτάθλημα που κερδήθηκε με ένα τόσο ιδιαίτερο συνδυασμό: χειροκίνητο κιβώτιο, V12 μοτέρ και ένας Άιρτον πλημμυρισμένος από ευτυχία.

Μετά, σιγά- σιγά, οι κύλινδροι μειώθηκαν, τα κυβικά εκατοστά επίσης, οι βρυχηθμοί κατέβασαν οκτάβες, ήρθε το λεγόμενο downsizing και η εποχή της ύφεσης.

Για να είμαστε όμως δίκαιοι και όχι ανορίοτα ρομαντικοί, όχι όμως και με πτώση τεχνολογίας.

Για κάποιους, εκείνη η περίοδος με τα ιερά τέρατα της εποχής, τον Σουμάχερ, τον Μάνσελ, τον Μπέργκερ ή και τον άσπονδο εχθρό του Σένα, τον Προστ, τον κύριο «καθηγητή» (παρατσούκλι που του δόθηκε εξ αιτίας του προσεκτικά υπολογισμένου τρόπου οδήγησής του), ήταν η πεμπτουσία του σπορ.

Αδάμαστο, δύσκολο, εκκωφαντικό. Και με ένα βραζιλιάνο θεό στον κόσμο του. Μην την πιείτε. Λουστείτε.