O Καββαθάς που γνώρισα

Έγραψε, εξέδωσε, δημιούργησε, δίδαξε, πόνεσε, «έφυγε». Ο πιο σημαντικός εκδότης του ειδικού Τύπου στην Ελλάδα, ο Κώστας Καββαθάς, εμβληματική μορφή για πολύ κόσμο, κυρίως αναγνωστών των παλιών, καλών 4Τροχών, της Πτήσης και άλλων περιοδικών, αποχώρησε από τον μάταιο τούτο κόσμο. Φήμες λένε πως «πέταξε», όπως άλλωστε ήταν η επιθυμία του

O Kώστας Καββαθάς ήταν ένας ζωντανός μύθος της αυτοκίνησης. Χωρίς κλισέ και πολιτικές ορθότητες. Ο Καββαθάς δεν ήταν, δεν θα μπορούσε να είναι comme il faut

Ο Κώστας Καββαθάς έζησε 85 γεμάτα χρόνια. Δυστυχώς τα έσχατα δεν ήταν τόσο συναρπαστικά

Καθηλωμένος στο σπίτι του στην Αγία Μαρίνα, δεξιά από τη Λ. Βάρης – Κορωπίου, με το κτήμα πλέον απεριποίητο και μια παλιά πισίνα άδεια και ξεθωριασμένη σαν σε παλιά αμερικάνικη ταινία, ο «ΚΚ», όπως ήταν γνωστή τοις πάσι η συντομογραφία του, ο «Πατριάρχης» (σ.σ. παρατσούκλι που του ΄χα βγάλει κάποια στιγμή δεδομένης της επιδραστικής του πορείας στον ειδικό Τύπο), περίμενε στωικά το τέλος.

Μιλήσαμε τελευταία φορά πριν μερικές εβδομάδες

«Τι κάνεις;», με ρώτησε.

«Τρέχω», του απάντησα.

«Μακάρι να έτρεχα κι εγώ», αποκρίθηκε. Όντως, ισχύει. Ο τύπος εκείνος που επί δεκαετίες έτρεχε με αυτοκίνητα, με μοτοσικλέτες, πετούσε με αεροπλάνα -μεγάλη του αγάπη, μεγαλύτερη απ’ τα τετράτροχα- κανόνιζε δουλειές, δημιουργούσε νέες ιδέες και ακολουθούνταν από δεκάδες χιλιάδες αναγνώστες, ζούσε στη σκιά του παλιού του εαυτού

«Κάνεις στατικό ποδήλατο που σου ΄πε ο γιατρός;», τον ρώτησα.

«Δεν κάνω τίποτα, περιμένω το τέλος. Άλλωστε σχεδόν όλοι μου οι φίλοι έχουν πεθάνει», είπε.

Ο Καββαθάς είχε πολλούς φίλους. Ελάχιστους εχθρούς. Κάποιους, μάλιστα, δεν καταδεχόταν να τους ονοματίσει. Ουδείς πιο αχάριστος του ευεργηθέντος, λένε. Αυτό ξαναπές το. Ίσως για αυτό λάτρευε τα σκυλιά του. Όμως κι αυτά είχαν πεθάνει, το τελευταίο αυτών, ένα ημίαιμο μεταξύ Γερμανικού Ποιμενικού και Μαλινουά, πριν μερικά χρόνια

Οδηγώντας ένα αυτοκίνητο που του άρεσε, το Ford Focus RS, κάποτε στο δρόμο προς Σούνιο

Pedal to the metal

Ο Καββαθάς πρόλαβε, ωστόσο, σ’ όλες αυτές τις δεκαετίες, να ζήσει όσοι άλλοι σε δέκα ζωές.

Μη φανταστείτε γκόμενες, πρώτα τραπέζια πίστα, χλιδές και Ρόλεξ. Ο Καββαθάς ήταν ενοχικός με τον πλούτο. Κι αν κάποτε είχε μία πράσινη Lancia Integrale κάτω από το ξύλινο στέγαστρο, μπροστά από το χώρο του γραφείου του στο σπίτι, την έδωσε κι αυτήν. Το μετάνιωσε στην πορεία κι όταν του πρότεινα να βρούμε μία άλλη, θεώρησε πως πλέον δεν είχε σημασία

Ο Καββαθάς οδήγησε τα αυτοκίνητα που όλοι ποθούσαμε, μίλησε από κοντά με τα πιο φωτεινά μυαλά της αυτοκινητοβιομηχανίας, γνώρισε τους πάντες, σχεδιαστές, μηχανολόγους, επιχειρηματίες, ιδεολόγους, μαγεύτηκε πρόωρα από τον μετα-ανθρωπισμό και πίστεψε στη διασύνδεση εγκεφάλου και υπολογιστή.

Θα τον χαρακτήριζα ως κάποιον άκρως συναισθηματικό τεχνοκράτη – όσο αντιφατικές κι αν φαινομενικά είναι οι προαναφερθείσες έννοιες

Στις σελίδες των εκδόσεών του συμμετείχαν άλλωστε πολλοί και σημαντικοί.

Ο Νίκος Δήμου, ο Διονύσης Χοϊδάς, ο Γραμματικάκης, ο Στάθης Σταυρόπουλος, ο Μάργαρης και πολλοί άλλοι των οποίων δεν ήταν ντε και σώνει συνδετικός κρίκος τα αυτοκίνητα, οι μηχανές, τα αερπλάνα ή οι υπολογιστές.

Α, ναι, ο Καββαθάς είχε κάποτε κατοχυρώσει και το δεύτερο κατά σειρά domain στην Ελλάδα.

Κακά τα ψέμματα, ο Καββαθάς ήταν «μπροστά» σε όλα αυτά.

Σε ένα διάλειμμα μεταξύ στριφτής τυρόπιτας και Μίλκο, στα Λεγραινά

Ρομαντικός σε βαθμό αφέλειας μερικές φορές ως προς την «ανάγνωση» των ανθρώπων. Κάποιες φορές με μια δόση μεμψιμοιρίας. Απογοητευμένος από τη «χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας», όπως την έλεγε. Θαυμαστής των τεχνολογικών δημιουργημάτων και της εθνικής οικονομικής ακμής που συνήθως τα συνοδεύει. Και, ταυτόχρονα, τελείως μπλαζέ και αντισυμβατικός

Στην κεντρική πόρτα του κτήματος όπου ήταν η μόνιμη κατοικία του στην Αγία Μαρίνα-Κορωπί. Ο Καββαθάς ήταν περήφανος για αυτό, ακριβώς επειδή ήταν λιτό

Με τις κονκάρδες στο πέτο του πέτσινου γιλέκου, με πλήρη απαξίωση του ματαιόδοξου και στυλιζαρισμένου life style, χωρίς πούρα και Αρμάνι, ούτε στημένους τηλε-σταρ.

Μάλλον δεν μου επιτρέπεται να γράψω για ποιους εν ενεργεία «επώνυμους» μού έδειχνε το μεσαίο του δάχτυλο σηκωμένο καθώς τύχαινε εκείνη την ώρα να παίζει η τηλεόραση

Ναι, το «κουτί», όπως και ο υπολογιστής, ήταν σχεδόν συνεχώς σε λειτουργία.

Λεπτομέρειες από τη βιβλιοθήκη του, γεμάτη αναμνήσεις (Photo: 4Drivers)

Ο Καββαθάς άκουγε τα πάντα, ενημερωνόταν, γκρίνιαζε, μερικές φορές τον έπιανε μια δόση παρελθοντικού μεγαλείου αλλά για όποιον είχε την τύχη να τον ζήσει από κοντά ήταν αγνός σαν μικρό παιδί και το μάτι έλαμπε στην ιδέα και μόνο μιας θριαμβευτικής επιστροφής.

Ωστόσο, τόσο η επιβαρυμένη του ψυχολογία μετά από τις ατέρμονες διαδικασίες στα δύσκολα χρόνια στις Τεχνικές Εκδόσεις, την παρτίδα του με τον Λυμπέρη, ανθρώπους που εμπιστεύθηκε αλλά δεν τον τίμησαν όπως και οι περιπέτειες με την υγεία του, τον οδήγησαν σε ένα μαθηματικά πτωτικό σπιράλ

Ο Καββαθάς ήταν ο πρώτος δημοσιογράφος που πέταξε με μαχητικό αεροσκάφος. Προφανώς και σκαπανέας του αυτοκινητικού ειδικού Τύπου

Ευτυχώς, ο κόσμος, όλος αυτός ο κόσμος που ήδη από τη δεκαετία του ’70, όταν ο Καββαθάς έβγαλε το δικό του πνευματικό παιδί, τους 4Τροχούς, αυτός ο κόσμος που περίμενε με αγωνία στο περίπτερο το νέο τεύχος σε μια εποχή που τα περιοδικά έκαναν σοβαρές κυκλοφορίες και δεν έδιναν άλλοθι σε CD και σαγιονάρες, όλες αυτές οι γενιές που έθρεψε με τον δικό του αξιακό κώδικα, είναι εδώ, έστω εκ του μακρόθεν. Και πιθανότατα θα έχουν να διηγηθούν μια προσωπική τους ιστορία για το πώς ο «καββαθαϊσμός» θώπευσε την νεανική τους ψυχή