Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ανοησία από το να πιστεύει κάποιος ότι η οικονομική άνεση και ο ζαμανφουτισμός απέναντι στο μηχάνημα σε κάνουν πιο γρήγορο οδηγό στους αγώνες. Ναι, ο Βωβός, ο Βαρδινογιάννης και άλλοι πολλοί είχαν φράγκα. Πολλά φράγκα. Μόνο που από ‘κεί και πέρα, όταν είσαι στην εκκίνηση με την ταυτότητα στο στόμα, ξεκινούν οι αδένες

Η στιγμή που ξέρεις ότι είσαι εσύ, ο συνοδηγός και το μηχάνημα. Ανεξαρτήτως φορολογικής δήλωσης
Δηλαδή είναι το ίδιο με το να κάνεις αιματηρές οικονομίες, να κόβεις τις βόλτες σου για να μαζέψεις τα χρήματα για μια τετράδα σλικς ή να φοβάσαι μην τυχόν και βγεις απ’ το δρόμο;
Όχι, δεν είναι το ίδιο. Στη συντριπτική τους πλειοψηφία οι άνθρωποι που βλέπεις να τρέχουν σε αναβάσεις, ραλλύ ή πίστα είναι άνθρωποι της διπλανής πόρτας.
Συχνά του μεροκάματου. Ή αυτό που λέμε μεσαία τάξη. Δεν ισχύει μόνο εδώ, στην ταλαιπωρημένη σκηνή των ελληνικών αγώνων. Συμβαίνει παντού.
Ο Άρης Βωβός, εξηντάρης πλέον (γεννηθείς στις 21 Οκτωβρίου 1964), δεν είναι αυτό ακριβώς που ήταν κάποτε. Ούτε όταν η οικοδομική αυτοκρατορία του πατέρα του γέμιζε την Αθήνα με τα γυάλινα κτίρια της Λ. Κηφισίας ούτε όταν λεγόταν πως νοίκιαζε ιδιωτικό αεροσκάφος για να επισκεφθεί αυθημερόν το Λας Βέγκας, να τζογάρει και να επιστρέψει μέσα στο ίδιο 24ωρο.
Στα μονοθέσια υπάρχει συνήθως ένας ελιτισμός
Είναι «αλλού» το επίπεδο στα single seaters.
Χρειάζεται ακόμα περισσότερο χρήμα, σωστό τάιμινγκ, ένα κάρο συνθήκες. Ακόμα και ο Άιρτον Σένα είχε μια μικρή αυτοκρατορία πίσω του.


Στα ραλλύ, ωστόσο, που είναι πιο γήινα και «ανθρώπινα», έχουν υπάρξει περιπτώσεις που μεσουράνησαν και ξεκίνησαν απ’ το μηδέν.
Αν δεν κάνω λάθος, ο Λεμπ ήταν ηλεκτρολόγος. Ο άνθρωπος που πήρε παραμάζωμα εννιά παγκόσμιους τίτλους δεν είχε τίποτα «πλάτες».
Γενικά μιλώντας, είναι αυτονόητο ότι το σπορ είναι ακριβό. Έως πανάκριβο, αναλόγως στόχων, οχήματος, ομάδας, υποστήριξης και άλλων παραγόντων. Και επίσης αυτονόητο είναι ότι όταν υπάρχει μεγάλη οικονομική επιφάνεια, τα πράγματα γίνονται ευκολότερα. Εννοείται. Ο Σιρόκο, ο Μεϊμαρίδης, ο Βωβός, ο Βαρδινογιάννης και κάποιοι άλλοι είχαν το απόθεμα να στηρίξουν αυτό που αγαπούσαν. Ισχύει και για σήμερα
Το χρήμα επιταχύνει την καμπύλη εκμάθησης του σπορ
Αν δεν έχεις και πολύ άγχος για καμιά έξοδο, αν δεν κινδυνεύεις να μείνεις εκτός αγώνων όταν το αγωνιστικό σου «αγοράσει οικόπεδο» και αν μπορείς να αντέξεις το κόστος μιας ολόκληρης ομάδας γύρω σου, μπορείς να πιέσεις περισσότερο.
Και όταν το κάνεις αυτό, συστηματικά, από δοκιμές μέχρι ειδικές, έρχεσαι πιο κοντά στο όριο.
Κι είναι αυτό, λοιπόν. Ότι το χρήμα μπορεί να σε κάνει να κατανοήσεις πιο γρήγορα τα όριά σου, να τα προεκτείνεις οδηγώντας πιο ακριβές και δύσκολες κατασκευές και να βελτιώσεις σαφώς πιο γρήγορα τη δεξιοκινητική σου ικανότητα. Γιατί περί αυτής πρόκειται


Με μία σημαντική διαφορά
Ακόμα κι αν έχεις εκατομμύρια πίσω σου, την ώρα που κατεβαίνεις μαλλιοκούβαρα στο χώμα, εκείνα τα κρίσιμα δευτερόλεπτα που είσαι στο όριο, ή και πάνω απ΄αυτό, δεν μετρούν τα λεφτά του μπαμπά.
Είναι το αγωνιστικό σου ένστικτο, εσύ και οι αδένες σου. Κι είναι αυτό το «ύφασμα» που ανέκαθεν ξεχώριζε τους πρώτους. Ανεξαρτήτως φορολογικής δήλωσης.
ΥΓ. Μ’ αυτά και μ’ αυτά, το βίντεο απ΄το μακρινό ’98 στο Ραλλύ Χαλικιδικής. Βωβός, Impreza, γκάζι-σανίδα στην κατηφόρα και μπινελίκια. Μία υπενθύμιση για ότι δεν οδηγούν (πάντα) τα λεφτά.
Photo: Google / Rally Acropolis
Το 4Drivers δεν ταυτίζεται κατ΄ανάγκην με τις απόψεις των αρθρογράφων που φιλοξενεί, ενώ, ταυτόχρονα, ενθαρρύνει την ελευθερία γνώμης των contributors προς μια ευρύτερη αντίληψη της αυτοκίνησης.