Ο Παντελίδης και η υποτιμημένη τέχνη της οδήγησης

Χθες βράδυ, περνώντας από την ακινητοποιημένη -ελέω απεργίας των ΜΜΜ- Λ. Βουλιαγμένης, στο ύψος του Ελληνικού, ακουγόταν από κάπου ένα τραγούδι. Ήταν η φωνή του Παντελίδη. Γύρισα και κοίταξα την ημερομηνία: 18 Φεβρουαρίου

Η οδήγηση είναι η πιο υποτιμημένη «τέχνη».. Στην Ελλάδα ακόμα περισσότερο. Ήταν η σειρά του Παντελίδη για να το θυμηθούμε. Πολύ κρίμα, ρε συ

Χθες βράδυ η Λεωφόρος Βουλιαγμένης είχε ακόμα πολύ κόσμο δίπλα στις μπαριέρες που «έφυγε» ο Παντελίδης Είναι σοκαριστικό. Και το εννοώ

Ο κόσμος που ταυτίστηκε

Δεν ξέρω γιατί. Ήταν η απλότητά του; Το κράξιμο που ‘χε φάει από τους υποκριτές των media για μια «γκόμενα στα κατεχόμενα»; Η άνοδος στην επωνυμία μετά από δέκα χρόνια στο Πολεμικό Ναυτικό; Ένα καθαρό βλέμμα;

Μπορεί κάτι από όλα όσα μπορούν να σε ταυτίσουν με τον πολύ κόσμο γράφοντας τραγούδια για έρωτες. Κατά τεκμήριο πληγωμένους.

Ξέρω όμως πως όταν είσαι στρατιωτικός αναγκαστικά σκληραίνεις. Αλλά και καλιμπράρεσαι μέσα απ’ την εγγενή πειθαρχία.

Δεν παραιτείσαι εύκολα για να παίζεις κιθάρα και να τραγουδάς σε καμαρούλα μια σταλιά στη Νέα Ιωνία. Εκτός αν η ευαισθησία σου υπερβαίνει το πρόσταγμα.

Θα μου πεις, τόσα παιδιά πεθαίνουν κάθε μέρα στην Αφρική. Ο Παντελίδης σε μάρανε; Ναι. Ο θάνατος έχει τη δική του εξίσωση: πονάει κατά γεωμετρική πρόοδο όσο μικραίνει η απόσταση από το θύμα

Ένας τόσο νέος, τόσο αυτοδίδακτος και εκτός «συστήματος» καλλιτέχνης. Ένα απλό, καθημερινό παιδί του Tube που γράπωσε την επιτυχία χωρίς να περάσει από την εταιρική βαρβατίλα και το ανελέητο promo με τα λευκά δόντια και τις στημένες πόζες.

Θυμάμαι την εικόνα από τη μαύρη ML. Δεν ήταν και η καλύτερη μέρα για τη Mercedes η 18η Φλεβάρη του 2016. Και τι δεν γράφτηκε ή ειπώθηκε στα κανάλια και στο γαλαξία των socials.

Από το ότι φταίνε τα SUV μέχρι ότι εκεί, στο ανατολικό αεροδρόμιο, κάνουν τεστ σε αερόσακκους. Τεράστια, Τατιάνα… Το σπλάτερ παίχτηκε το μεσημέρι. Μετά τον παιδεραστή που είχε δώσει συνέντευξη απ’ τη φυλακή, ήταν σειρά να κλάψουμε για τον Παντελίδη.

Στο μετά θάνατον

Τι μπορεί να θέλει να γράψει, λοιπόν, κάποιος που δεν είχε ακούσει στη ζωή του ούτε ένα ολόκληρο τραγούδι του Παντελίδη μετά από όλα όσα έχουν ήδη γραφτεί;

Τότε, ένας φίλος μου που ήταν μαζί του μέχρι τα ξημερώματα στο διαμέρισμα, στο Ελληνικό, μου μετέφερε πώς ήταν ακριβώς ο Παντελίδης μέχρι που πήρε τα κλειδιά της Mercedes. Αλλά αυτό δεν έχει σημασία πια.

Ο σκοπός του παρόντος κειμένου είναι να υπενθυμίσει πως η οδήγηση συνεχίζει να είναι η πιο υποτιμημένη τέχνη που κυκλοφορεί. Ή τεχνική. Ή ικανότητα. Πέστε το όπως θέλετε.

Μπορούμε να σκεφτούμε άπειρες καθημερινές δραστηριότητες για τις οποίες τελούμε υπό συστηματική άγνοια αλλά δεν υπάρχει και καμιά περαιτέρω συνέπεια. Όπως μπάσκετ. Ή σκάκι. Ή πιάνο.

Η οδήγηση, όμως, αυτό το μυστήριο, παραμένει μια δραστηριότητα που την ασκεί όλος ο πλανήτης χωρίς σημαντικό τμήμα του πληθυσμού να γνωρίζει τα βασικά. Ειδικά, στην Ελλάδα.

Τελούμε ακόμη υπό ενός σαθρού συστήματος αξιολόγησης που σε κόβουν αν ακουμπήσεις πεζοδρόμιο. Είναι το ίδιο ακριβώς που δεν υποψιάζεται καν να ελέγξει τι κάνεις αν σου ξεκολλήσει το αυτοκίνητο σε κάκιστους δρόμους με ελάχιστη πρόσφυση. Υπάρχουν πολλοί βρωμεροί εκπαιδευτές που ‘χουν ανοίξει επί δεκαετίες παράγκες. Με ακόμα περισσότερο διεφθαρμένους εξεταστές για μια χούφτα ευρώ

Ψυχρά νούμερα, άπειρος πόνος. Μια ταινία σπλάτερ που επαναλαμβάνεται στην Ελλάδα αγνοώντας τα βασικά της οδήγησης

Οι παραπάνω «κύριοι» τελείως ασύδοτα αμολάνε στους δρόμους τους πιθανούς ”serial killers”. Φυσικά, ζούμε στη χώρα όπου υπάρχει ανύπαρκτη επανεξέταση ακόμα κι όταν είσαι με το ‘να πόδι στον τάφο και ίσα που ξεχωρίζεις το πλέξιμο από το μεσαίο πεντάλ. Μιλάω για τους υπέργηρους οδηγούς.

Οδηγώντας στο σπλάτερ των ελληνικών δρόμων

Πότε έγιναν οργανωμένοι έλεγχοι για το αν φοράς ζώνη; Πόσες φορές μας γράψανε επειδή τα λάστιχά μας είναι κόντρα πλακέ; Κι αν το έκαναν, ποιον γνωστό μας θα βάζαμε για να σβήσουμε την κλήση; Το έγκλημα συντελείται εν συνόλω.

Δυστυχώς,ο Παντελίδης, όσο ταλαντούχος και αν ήταν, παρέμενε ένας ακόμα ατάλαντος, ανυποψίαστος οδηγός της διπλανής πόρτας.

Σαν τον «Παντέλο» υπάρχουν χιλιάδες γύρω μας. Ο Τρωικός πόλεμος είναι καραμέλα για μικρά παιδιά απέναντι σ’ αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα.

Σφάζονται, τραυματίζονται, σακατεύονται, χάνονται ευκαιρίες, χαμόγελα, άνθρωποι στο τίποτα. Και ξέρετε κάτι; Όλη αυτή η ανθρωποθυσία είναι και το καλύτερο άλλοθι για την αυτόνομη οδήγηση που έρχεται.
Είναι βέβαιο πως σε μερικά χρόνια, οι επόμενες γενιές θα αναρωτούνται πώς γινόταν να αφήνουμε ανθρώπους άσχετους να περιφέρονται με ταχύτητα μέσα σε ατσάλινα κουτιά δύο χιλιάδων κιλών

Οι petrolheads, σαν του λόγου μου, θα κράζουν την αυτόνομη οδήγηση γιατί «θα σκοτώσει τη χαρά της οδήγησης, της συμμετοχής, το σασπένς». Ναι, αλλά θα απαντήσει ο τεχνοκράτης του φαντασικού διαλόγου: «Ο Παντελίδης θα ήταν ζωντανός. Δεν θα ξεκινούσε καν η Mercedes αν δεν είχε κουμπώσει ζώνη». Και θα έχει κι αυτός δίκιο.

Όλα είναι τόσο κομπλικέ. To σκάκι ξαφνικά δείχνει απλό.Το ‘γραψε καλύτερα ο Νίκος Δήμου κάποτε: «Άγρια, σκληρή, όμορφη, τρελή, άδικη, ανήθικη, ανόητη, υπέροχη, τραγική, άνιση ζωή».

Photo: Creative 4Drivers / Ελλ. Αστυνομία