Πού πάει η αυτοκίνηση; Η συνομιλία με τον Τ. Θεοχαράκη

Ο κ. Τάκης Θεοχαράκης, η νέα τάξη πραγμάτων στην αυτοκίνηση των ρύπων και γιατί το να πουλάς πολύ δεν αποτελεί πλέον αυτονόητη ευλογία

Τα πρόστιμα, τα διοξείδια και γιατί οδηγούμαστε σε μια αυτοκίνηση πολλών συμβιβασμών. Έστω και αν γίνεται πιο «έξυπνη». Τα όσα ενδιαφέροντα ελέχθησαν, μεταξύ τυρού και αχλαδιού, με τον κ. Τάκη Θεοχαράκη, Αντιπρόεδρο και Διευθύνων Σύμβουλο της Νικ. Ι. Θεοχαράκης Α.Ε

Είχα μόλις επιστρέψει από τη δημοσιογραφική παρουσίαση του νέου Nissan Juke. Πέρα απ΄ αυτό καθαυτό το αυτοκίνητο, τα λόγια ενός ανθρώπου που ξέρει εκ των έσω όσο λίγοι τα πράγματα ήχησαν με σημασία

Αναφέρομαι στον κ. Τάκη Θεοχαράκη, himself. Τα εξαιρετικά ενδιαφέροντα που είπε στον πρόλογο της παρουσίασης του Juke, δεν είχαν να κάνουν τόσο με το νέο SUV όσο με το γενικότερο σύμπαν της αυτοκίνησης.

Αναφέρθηκε στα γιγαντιαία πρόστιμα που περιμένουν τους κατασκευαστές το 2021 αν δεν καταφέρουν να κατεβάσουν αμείλικτα τους ρύπους – κάποια 9 δις για τη VW. Για το πώς σιγά-σιγά θα περιοριστούν τα μικρά μοντέλα. Για το πώς η κάθε εταιρεία καλείται να διαχειριστεί το μείζον θέμα. Διοξείδια, πρόστιμα, πωλήσεις.

Και με την Κίνα τι γίνεται; Εκεί όπου τα ορυκτά καύσιμα είναι «στο θεό»; Εκεί όπου οι έλεγχοι δεν διαπνέονται από την ευρωπαϊκή υπεραυστηρότητα; Τι θα πούμε για τα καράβια που αποβάλλουν τόνους καύσης; Με το λίθιο που αναγκάζει μικρά παιδιά να δουλεύουν μέσα στη σκλαβιά των ορυχείων για την εξόρυξή του στο Κογκό; Με την «αποζιντελοποίηση» της Ευρώπης; Με τις θεωρίες συνωμοσίας;

Όπως είπε ο κ. Τάκης Θεοχαράκης, οδηγούμαστε σε μία αυτοκίνηση που θα αναγκάζεται να «παράγει όχι τα αυτοκίνητα που ο καταναλωτής θα ‘θελε αλλά αυτά που χρειάζονται οι κατασκευαστές για να μπορούν να κατεβάζουν ρύπους και να μην πληρώνουν πρόστιμα»

Ο παραπάνω πίνακας της Jato αποτυπώνει το πού βρίσκεται ο μέσος όρος των κατασκευαστών όσον αφορά τις εκπομπές CO2 στη γκάμα τους. Μιλώντας με ανθρώπους εντός της αυτοκινητικής Ιερουσαλήμ, αυτές είναι πλέον οι καθοριστικότερες για την οικονομική επιβίωσή τους. Μερικές φορές το να πουλάς πολύ δεν είναι πλέον το ζητούμενο

Οι θεωρίες είναι πολλές

Όπως λένε και στο Facebook, η σχέση «είναι περίπλοκη». Κάποιοι, λοιπόν, θα επενδύουν στο ντίζελ (καθώς κατεβάζει τους μέσους όρους εκπομπών διοξειδίου). Και οι περισσότεροι στην ηλεκτροκίνηση (καθώς τους κατεβάζει στο «υπόγειο»). Όμως η εξέλιξη κοστίζει και η υποδομή, σε χώρες όπως είναι η Ελλάδα, βρίσκεται ακόμη στα σπάργανα.

Διάβασέ το: Πού πάει η αυτοκίνηση; Η βρωμιά των καθαρών ηλεκτρικών αυτοκινήτων

Αυτό που μπορώ να αντιληφθώ με το μικρό μου το μυαλό είναι πως οδηγούμαστε συχνά σε μία στρατηγική συμβιβασμού όσον αφορά το τελικό προϊόν. Που αγνοεί, επίσης συχνά, το μεγαλύτερο κάδρο.

Οι θεωρίες, ένθεν και ένθεν, είναι διαφορετικές και αντικρουόμενες. Η Γερμανία σαφώς και θέλει να παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο. Οι Πράσινοι έχουν δημιουργήσει μία άκρως πιεστική ατμόσφαιρα – κατά την ταπεινή μου άποψη, ακόμα και εμμονική.

Τις προάλλες διάβαζα για την περίπτωση ενός Βρετανού vegan, του Τζόρντι Κασαμινττζάνα, που κατέφυγε στο δικαστήριο της Βρετανίας για να διεκδικήσει τα σχετικά δικαιώματα σε χώρους εργασίας κλπ. Και καλά έκανε, ίσως.

Όμως, όταν στην ίδια είδηση διαβάζεις πως ο ίδιος άνθρωπος δεν μπαίνει καν σε Μέσο Μαζικής Μεταφοράς, καθώς «προτιμά να περπατά αντί να παίρνει το λεωφορείο ώστε να μην είναι έστω και έμμεσα συνυπεύθυνος για την πρόσκρουση εντόμων ή ακόμα και πουλιών πάνω στα τζάμια του», μπορείς να ‘χεις μια ιδέα για το πού έχουμε φτάσει. Αφηγούμαι την είδηση στον κ. Τάκη Θεοχαράκη. Μειδιά με σημασία. Όλο το παραπάνω είναι μέρος της νέας ηθικής. Και της νέας αυτοκίνησης, επίσης. Ζούμε κοσμογονικές εποχές. Θα δείξει