Το τελευταίο αντίο στον Πέτρο Μπουροβίλη. Γαμώτο

Μόλις 63 ετών, ωραίος άνθρωπος, αυτός που μου έδωσε την ευκαιρία να κάνω τη δουλειά που ήθελα. Ήταν πολύ νωρίς για τον Πέτρο Μπουροβίλη, αυτόν που διαμόρφωσε σε σημαντικό βαθμό τα περιοδικά, την αισθητική, τις αξιόλογες δουλειές της χώρας. Του χρωστάω πολλά

Αν η έκφραση λέει κάτι για την πάστα, τότε αυτή ακριβώς ήταν εκείνη που αντανακλούσε τον Πέτρο Μπουροβίλη. Ευγενικός, προσήνης, διακριτικός, έξυπνος, βαθύς

Τον Πέτρο τον γνώρισα ένα πρωινό στα κτίρια του περιοδικού Status, εκεί ανεβαίνοντας δεξιά, στο ύψος της παλιάς ΗΒΗ, στο λαμπερό, γεμάτο καθρέπτες οικοδόμημα του Βωβού

Είχα ένα ραντεβού μαζί του από το πουθενά. Αλλά τελείως από το πουθενά.

Λίγες μέρες πριν, τελείως συμπτωματικά, είχα βρεθεί στο κέντρο της Αθήνας με ένα Punto GT. Στη διπλανή λωρίδα ένα αγνώστου ιδιοκτήτη Mazda RX-7.

Ξεκίνησε μια ωραία, ευγενής «κόντρα» που κατέληξε ξημερώματα, κάπου στα νότια.

Ο οδηγός του Mazda, ένας συνεργάτης του Πέτρου, ήταν αυτός που προμήθευε το χαρτί στον Λυμπέρη, τον Τεγόπουλο, τον Κωστόπουλο και άλλους μεγάλους εκδότες της εποχής.

Οι λεπτομέρειες δεν είναι του παρόντος. Η ουσία είναι ότι βρέθηκα με ένα τηλεφωνικό νούμερο σε ένα χαρτάκι. Ήταν του Μπουροβίλη και ήλπιζα να κλειστεί ένα ραντεβού για να με δει.

Ανέβηκα στην Κηφισίας με όλο το αγχάκι που συνόδευε την αναμονή με έναν άνθρωπο που ήταν διευθυντής ενός σημαντικού εντύπου της εποχής.

Το Status μπορεί στα εξώφυλλά του να παρέπεμπε σε επιχειρηματικές, κυρίως, προσωπικότητες, μπορεί να παρουσίαζε έναν ακριβό, αβάσταχτης ελαφρότητας «λάιφ στάιλ», όμως είδα μπροστά μου έναν άλλου τύπου άνθρωπο.

Ο Πέτρος ήταν απλός, χαλαρός, επουδενί τουπέ, με τίποτα κλισέ. Είχε την αισθητική. Την οξυδέρκεια να διακρίνει καλά κείμενα, ωραία lay out, την οργανωτική επάρκεια να διαχειριστεί εκδόσεις που, εκείνες τις χρυσές εποχές των περιοδικών, συγκέντρωναν πανάκριβη διαφήμιση και πολλά τυπογραφικά -όπως είναι στη γλώσσα των περιοδικατζίδων τα 16σέλιδα μιας έκδοσης

Δε σνόμπαρε που πήγα στο πρώτο ραντεβού με δυο-τρία κείμενα χειρόγραφα. Δεν είχα υπολογιστή. Τα διάβασε, μιλήσαμε γενικά και ωραία και μου είπε πως θα μου τηλεφωνήσουν για να μου πουν αν ενδιαφέρονται.

Τα υπόλοιπα είναι ιστορία. Ήταν η πρώτη μου καλή δουλειά, αυτός μου έδωσε την ευκαιρία, ήταν ο δεύτερος άνθρωπος στο προσωπικό μου ντόμινο μετά τον Κώστα με το RX-7.

Θα θυμάμαι πάντα το class quality που εξέπεμπε. Όπως και τα υπέροχα «σαλόνια» που σπάγαμε το κεφάλι μας στο πώς να τα κάνουμε ομορφότερα. Το δυνατό του γέλιο. Την αποφασιστικότητά του να αφήσει το Status, μια σίγουρη δουλειά με ισχυρό προφίλ, και να ψαχτεί σε άλλα μαγαζιά

Μετά από ένα σύντομο πέρασμα στο Car & Driver -τα αυτοκίνητα του άρεσαν αλλά ήταν φτιαγμένος για υψηλής ποιότητας «λάιφ στάιλ»- έκανε τη δική του δουλειά και αργότερα το περιοδικό 2board, το επίσημο περιοδικό του αεροδρομίου Ελ. Βενιζέλος.

Είμαι ακόμη σοκαρισμένος. Μόλις 63 ετών; Ο Πέτρος «έφυγε»; Μα τι λες; Γαμώτο…