Η σημασία τού να ΄σαι cool. Ειδικά με 911 Turbo

Χθες βράδυ στην παραλιακή. Μια απρόσμενη οδηγική εμπειρία με τον, ίσως πιο cool, αναγνώστη μας. Είχε μία Porsche 911 Turbo, την 996. Παλιά αλλά με τσαγανό

Το τραγούδι που ”στρίμαρε” απ’ το κινητό στo infotaiment σύστημα της BMW 420d ήταν απ’ αυτά που όσες φορές κι αν ακούσω συνεχίζει να με ντοπάρει. Πριν λίγη ώρα είχα παραλάβει το πολύ ιδιαίτερο αυτό αυτοκίνητο, χτισμένο με τα καλούδια του M Performance, απ’ τα κεντρικά της BMW 

Κατέβαινα «ποτάμι». Το επικό ”Across 110th street” του αείμνηστου Bobby Womack ”έντυσε” την είσοδο της Jackie Brown στην ομώνυμη ταινία του Tarantino. Αν την έχετε δει, είναι η γοητεία της παρανομίας σε κοστούμι αεροσυνοδού. Η Jackie πλημμύρισε την, ντυμένη με αλκαντάρα, καμπίνα της Bimmer. Δεν τ’ ακούς και συ για να ξέρεις για τι μιλάμε;

Τράβηξα μια φωτό κατεβαίνοντας τον Κηφισό – και μην αρχίσει κανείς τα σεμνότυφα. Παρακαλώ.

Νύχτα, λοιπόν, με τα background vocals και πού να ‘ξερα τι με περίμενε. Πλησίαζα σπίτι, το classy ”πετρέλαιο” που πολλοί θα μπέρδεψαν με Μ4 φορτωμένη το πακέτο M Performance (δείτε τι είδαμε στην πρόσφατη παρουσίασή του εδώ), πέρναγε με ευκολία τον αργόσυρτο πολτό της αριστερής λωρίδας. 

Μέχρι που κάτι είδα μακριά. Τα καπούλια μιας 911; Χμμμ… πλησίασα, σόρι παίδες, όχι οποιασδήποτε 911. Τύφλα να ΄χει η Jenifer Lopez, ο πανέμορφος κώλος της Turbo 996, χάιδευε την παραλιακή.

Το αυτοκίνητο για το οποίο, κάποτε, χτύπαγα σε όποια γωνία τοίχου έβρισκα σπίτι έχοντας κάνει τη μαλακία που δεν το πήρα προτιμώντας μια 997S. Τώρα, ήταν, συνωμοτικά σχεδόν, μπροστά μου. Όπως έγραφε κάποτε ο μεγάλος Νίκος Δήμου, είναι μια άλλη γοητεία να βλέπεις το αμάξι σου απ’ έξω. Το θυμήθηκα όσο παρακολουθούσα τo εμβληματικό rear bias. Ο οδηγός της, σκέφτηκα, θα χαιρόταν αν έβλεπε πόσο όμορφο φαίνεται το αυτοκίνητό του εν κινήσει. 

Πλησίασα, με ”βλέπει”. Αρχίζει να επιταχύνει, όχι όμως παραπάνω απ’ όσο επέβαλλε η κίνηση και η κατοικημένη ζώνη. Ανοίχτηκε σωστά για την αριστερή, στη μέση της επόμενης καμπής νερά στο δρόμο, δεν πάτησε φρένο. ”Σωστός”, ψιθύρισα.

Λίγο αργότερα, η κίνηση άδειασε, είναι βράδυ ενδιάμεσης μέρας στην εβδομάδα, χειμώνας ρε, τα μπάνια του λαού έχουν, δόξα τον΄Υψιστο, τελειώσει. Η παραλιακή στα καλύτερά της. Ο ήχος απ΄ το twin turbo της ασημί θεάς, ”πέρασε” στην τελειοθηρική καμπίνα της 420. 

Η ”κόντρα” είχε όλα τα συστατικά της ευγενούς άμιλλας: οδήγηση με γραμμές, επουδενί κλεισίματα, πρόβλεψη χώρου για τον άγνωστο κύριο. Λίγο πιο κάτω η ”τρύπα του Καραμανλή” βόγγυξε (σόρι, εθνάρχη…) απ΄το θρυλικό μοτέρ του δόκτωρα Mezger. Περάσαμε τη Λουμπάρδα, μια παρατεταμένη δεξιά, αμέσως μετά κόψαμε για την κίνηση, κατεβάσαμε παράθυρα, χαιρετηθήκαμε. Όλα ωραία. 

Ξέρετε, όμως πώς καταπίνονται τα χιλιόμετρα χωρίς αυτοσκοπό όταν είσαι σε φάση. Κάποια στιγμή τον χάνω απ’ τον καθρέφτη, ”κόβει” κάπου. Συνεχίζω μερικά χιλιόμετρα παρακάτω, κάπου στο Μαύρο Λιθάρι λέω ”δεν γυρνάω πίσω, εντάξει, καλά ήταν”. Τον πετυχαίνω όμως στο φανάρι της Σαρωνίδας. Κατεβάζω παράθυρο. ”Είδες που ήρθαμε μέχρι εδώ χωρίς λόγο;” του λέω. ”Πέραν του ότι έχεις την πιο ωραία 996”. 

Κι εκεί, ο άγνωστος ”συναθλητής”, ξεστομίζει το ανήκουστο: ”θες να την οδηγήσεις;” 

-Σοβαρά;

-Ναι. Έλα.

”Δεν πάμε καλά”, σκέφτηκα.

Παρκάρω δεξιά, κατεβαίνουμε. Χάρης. Γιάννης. Βγάζουμε κανα δυο φωτό, αυτές που βλέπετε, πρόχειρες, εντάξει. ”Ζήσε τη στιγμή” δεν το λένε το motto; Στην κουβέντα προκύπτει πως ξέρει το 4Drivers, θυμάμαι κι εγώ τη φωτό του προφίλ του απ’ τα likes του, βγαίνουμε και κοινοί γνωστοί με τον, φίλο και συνεργάτη, κ. Νέρη της ClubSport, που επιμελείται το αυτοκίνητο και έχει ένσημα στα Πορσικά. Άσχετο. Αν δεν έχετε πάει απ΄ το showroom της Βάρης-Κορωπίου, να πάτε. Αξίζει. Χνώτα στη τζαμαρία. 

Ο Χάρης, λοιπόν, νέος μπαμπάς, ωραίος τύπος μου δίνει το κλειδί. Και ένα πενηντάρικο για να βάλουμε βενζίνη στο παρακείμενο πρατήριο. ”Γιάννη, racing βάλε”… Να σημειώσω εδώ, πως δεν είχαν ακόμα μπει τα αυτοκόλλητα της δοκιμής στη BMW οπότε δεν ήξερε περί τίνος πρόκειται. Αλλά και να είχαν μπει, δεν αλλάζει τίποτα στη σημειολογία της ιστορίας.

Είχα χρόνια να οδηγήσω την 996 TT. Η τελευταία φορά ήταν κάποτε στον Μπράλο, μια επίσης ελαφρά tuned, σαν του Χάρη, Turbo. Ήταν μια σειρά άρθρων στο πρώην Top Gear, την έλεγα ”Eκτός έδρας” και η ιδέα ήταν να πηγαίνουμε με ένα δημοσιογραφικό αυτοκίνητο στη φυσική έδρα ενός αναγνώστη του περιοδικού. Τότε είχαμε πάει με τον φωτογράφο του περιοδικού, τον Νώντα τον Κουτσούκη, με μια X5 4.8is, κάτι σαν το σπορ SUV της εποχής, για να συναντήσω κάποιον με κάτι ιδιαίτερο. Χειμωνιάτικος Μπράλος, με χιόνια στην άκρη του δρόμου και δύο ασύμβατα μεταξύ τους αυτοκίνητα για petrolhead, όπως έγραφα τότε, στιγμές.

Το όχημα, θυμάμαι, ”έσκαβε”. Και δεν θα ξεχάσω κάποια εξωπραγματικά χιλιόμετρα της 911 Turbo στην κατηφόρα του σεβάσμιου βουνού. Κάτι ανάλογο έγινε και χθες. Είναι ωραία να ξαναμπαίνεις, μετά από χρόνια, σε ένα αυτοκίνητο που αγαπάς.

Η μνήμη σκάλισε τα αρχεία της: το εξωπραγματικό traction, έτσι όπως κάθεται το 67%, αν θυμάμαι καλά, της κατανομής βάρους στη ”Lopez”. Ο μέτριος επιλογέας για το εξάρι. Σύμφωνοι, δεν το συζητάμε, επουδενί Τiptronic της εποχής. Ήταν ένα κιβώτιο-μομφή για το αυτοκίνητο, κατασκευής Mercedes απ΄τα χρόνια που στη Στουτγάρδη έφτιαχναν fucking boring κατασκευές – ξύπνησαν μετά τη C63 AMG. Kαι, βέβαια, ικανός λόγος για να μην το αγοράσεις με δαύτο. Μη κοιτάτε που ψώνισαν Tiptronic κάποιοι που δεν είχαν την ευκαιρία να δοκιμάσουν πριν το οδηγήσουν και έδωσαν τα ωραία τους λεφτά. Σύμφωνοι, το ψώνισαν και άσχετοι, οπότε αυτοί δεν κατάλαβαν και τίποτα. Χειροκίνητο, λοιπόν, all the way, έστω και αν πρέπει να ψάχνεσαι με τη χαλαρή αίσθηση. 

Τι άλλο, τι άλλο, πρόλαβα να εντοπίσω μέσα στο σασπένς της βραδιάς…; Μα, ναι, το ρυθμίσιμο της συμπεριφοράς εντός καμπής. Ένας ευλογημένος καρπός του viscous coupling που σήμερα δεν θα ”πέρναγε” τις εξετάσεις της ηλεκτρονικής εποχής.

Αλλά, αλλά, αλλά. Αλλά αν θέλετε ένα αναλογικό σε αίσθηση supercar πoυ δεν σπάει-δεν χαλάει και συνεχίζει να απαιτεί μια σχετική φυσική προσπάθεια για να κινηθείς εξωπραγματικά γρήγορα, μια 996 Turbo είναι the real thing. Η Turbo δεν έχει το ευκολάκι του R8 – όσο κι να σέβομαι το τελευταίο για τη συνολική του αποτελεσματικότητα.

Φτάναμε Λουμπάρδα, για Αθήνα, αυτή τη φορά. Τελευταία στιγμή λίγα φρένα με trail braking για να φορτίσεις λίγο περισσότερο το μπροστινό (η Turbo το χρειάζεται σαφώς λιγότερο από όποια πισωκίνητη 911, εξαιρουμένων των GT3), μικρά adjustments στο γκάζι για να ξεκολλάς λίγο-λίγο την ουρά και μετά γκάζι-μοκέτα για να αξιοποιήσεις το βάρος στον πίσω άξονα για το πιο ηδονικό exit που κυκλοφορεί στην πιάτσα των μεταχειρισμένων.

Οι Turbo δουλεύουν, ως νορμάλ, με πίεση στα 0.8 bar. Η συγκεκριμένη, παρότι ελαφρώς tuned, χθες, δούλευε επίσης στην ίδια πίεση ενώ κανονικά ”παίζει” στο 1.1 αλλά σε λίγες μέρες θα αλλάξει μια βαλβίδα ο κ. Νέρης και με λίγη ροπή περισσότερη θα ξεμπαζώνει ακόμα πιο αποτελεσματικά τις κακοτεχνίες του Σ. Κ. Ε. Ε. (Σύλλογος Κατάπτυστων Ελλήνων Εργολάβων). Χμμμ… τι θα άλλαζα αν την είχα; Ένα κάθισμα από GT3 για να κατέβει πιο κάτω η θέση οδήγησης, ένα τιμόνι από αλκαντάρα για πιο σταθερό grip και τα μισά λεφτά του μήνα για ανελέητα ανέβα-κατέβα.

Φτάσαμε κάπου νότια. Μπήκα στη BMW. Ξαναέβαλα το ”110th street”. Ναι, ξανά. Γύρισα γεμάτος. Το σασπένς ήταν ιδανικά φτιαγμένο. Γνωριμία απ΄ το πουθενά, κοινή petrolhead εμπειρία αλλά, κυρίως, ο Χάρης τον οποίο ευχαριστώ δημοσίως για το μάθημα γαλαντομίας. Πιο cool ”πεθαίνεις”.

Υ.Γ. Χάρη, η ”παρανομία” μεταξύ μας. 

Photo: 4Drivers / Eπ. Κουτσούκης