Η Παρασκευή των ονείρων μου με την Alfa Romeo Giulia QV

Μία ημέρα με την ιταλίδα που όλοι θέλουν να ‘χουν οδηγήσει, την Alfa Romeo Giulia QV. Οδηγοκεντρικό αυτοκίνητο σε χριστουγεννιάτικο φόντο. True story στις ιταλικές Άλπεις

Δεν είμαι δημοσιογράφος και δεν συνηθίζω να γράφω αλλά αυτή τη φορά δεν αντέχω να μη μοιραστώ την εμπειρία μου με τους απανταχού petrolheads.

Θα προσπαθήσω να είμαι ψύχραιμος. Kαι αντικειμενικός. Ήταν λοιπόν μια μουντή Παρασκευή, όταν φτάνοντας στο studio (σ.σ. Centro Stile, το σχεδιαστικό κέντρο της Alfa Romeo), μας ανακοίνωσαν ότι, αν θέλαμε, σήμερα ήταν η σειρά μας: θα μπορούσαμε να δοκιμάσουμε τη λευκή Alfa Romeo Gulia QV που βρισκόταν στο γκαράζ.

Χωρίς δεύτερη σκέψη και μετά από τη σχετική γραφειοκρατία, αρπάξαμε τα κλειδιά και φύγαμε. Η διαδρομή επιλέχθηκε σε δευτερόλεπτα: Torino-Sestriere-Cesana – Susa-Moncenisio. Και πίσω. Μας είχε ζητηθεί να έχουμε επιστρέψει πριν τις έξι το απόγευμα

Η παρέα ήταν πολύ καλή καθώς ήμασταν τέσσερις συνάδελφοι. Τρεις που ασχοληθήκαμε με το εξωτερικό styling της Giulia και ένας με το εσωτερικό της.

Ο πρώτος τυχερός που οδηγεί είμαι εγώ! Βολεύτηκα στο όμορφο και εργονομικό μπάκετ και πάτησα το κουμπί εκκίνησης που βρίσκεται πάνω στο τιμόνι. Μια μελωδία ξεχύθηκε από τις τέσσερις απολήξεις και η εμπειρία ξεκίνησε

Το πρώτο πράγμα που θα παρατήρησει κανείς είναι η απίστευτη αμεσότητα του τιμονιού και η εξαιρετική ποιότητα κύλισης παρά τους τροχούς των 19 ιντσών. Ξεκινώντας με το πρόγραμμα Normal και ήρεμα, φυσικά, μιας και το αυτοκίνητο ήταν ακόμα κρύο.

Κατευθυνθήκαμε προς την autostrada ανεβάζοντας σταδιακά ρυθμό και παίζοντας με τα paddles πίσω από το τιμόνι. Το 8άρι κιβώτιο της ZF λειτουργεί υποδειγματικά και ο κινητήρας φαίνεται να ‘ναι έτοιμος να λυσσάξει ανά πάσα στιγμή. 

Το αυτοκίνητο ταξιδεύει πολύ άνετα και σταθερά χωρίς τον παραμικρό θόρυβο μέχρι και σε αρκετά υψηλές ταχύτητες. Όλα δείχνουν πως πρόκειται για ένα εκπληκτικό αυτοκίνητο ώστε να βάζεις την οικογένειά σου και να κανεις ταξίδια “like a boss”

Κάπου εκεί είναι λοιπόν που αποφασίζω να ”περάσω” στο πρόγραμμα Dynamic. Το τιμόνι γίνεται πιο βαρύ, η ανάρτηση αισθητά πιο σφιχτή και η εξάτμιση αρχίζει να ακούγεται. Οι επιτάχυνσεις; Τρομακτικές! Σίγουρα ακατάλληλες για επιβάτες με αυχενικά προβλήματα.

Ακόμα και πάνω τα 240 km/h έχει την ικανότητα να σε κολλά στο κάθισμα και να ανεβάζει μέχρι να αρχίσει να  διαμαρτύρεται κάποιος από τους ωριμότερους της παρέας (δεν θα αναφέρω νούμερο για ευνόητους λόγους).

 Βγαίνοντας στο επαρχιακό κομμάτι, οδεύοντας προς τις Άλπεις και έχοντας ξεθαρρέψει, μάλλον είναι ώρα να δοκιμάσω και το “απαγορευμένο” πρόγραμμα Race που υποτίθεται ότι απενεργοποιεί όλα τα συστήματα ελέγχου πρόσφυσης

Ο ήχος της εξάτμισης αλλάζει για ακόμα μια φορά και γίνεται ακόμα πιο δυνατός και με το κιβώτιο στη χειροκίνητη διάταξη. Η ανάβαση αρχίζει!

Παρά την εξωφρενική ιπποδύναμη το αυτοκίνητο εμφανίζεται ιδιαίτερα ρυθμίσιμο στη συμπεριφορά του και παιχνιδιάρικο. Η κατανομή 50/50 και το εξαιρετικά γρήγορο τιμόνι (θα το προτιμούσα ένα κλικ πιο βαρύ αλλά γούστα είναι αυτά) βοηθούν στον έλεγχο της ουράς με εντυπωσιακή ευκολία. 

Τα φρένα ακούραστα και αποτελεσματικά και με καλή αίσθηση. Η δύναμη του αλουμινένιου V6 bi-turbo φαντάζει αστείρευτη καθώς έχει αμεληταίο lag και ανεβάζει μέχρι τα κόκκινα σαν δαιμονισμένος.

Το κιβώτιο συνεργάζεται εξαιρετικά όντας γρήγορο και στα κατεβάσματα. Τα αλουμινένια paddles έχουν πολύ ωραία αίσθηση και είναι σωστά τοποθετημένα στην κολόνα του τιμονιού – και όχι στο τιμόνι.

Να προσθέσω επίσης ότι στο πρόγραμμα Race έχεις εσύ τον απόλυτο έλεγχο των αλλαγών που σημαίνει ότι δεν θα αλλάξει ταχύτητα ακόμα και αν είσαι στον κόφτη ενώ επίσης θα κατεβάσει ακόμα και αν είσαι στο όριο!

Ταξιδεύουμε, λοιπόν, με ανοιχτά τα παράθυρα στους -5 βαθμούς εξωτερικής θερμοκρασίας ίσα-ίσα για να θαυμάσουμε τη μελωδία του V6 και τα επικά σκασίματα της εξάτμισης που αντιλαλούν στα βουνά και μου θυμίζουν WRC

Έχω πoρωθεί και αρχίζω να υπερβάλλω, τα λάστιχα έχουν αρχίσει να μυρίζουν μετά από τρις απανωτές φουρκέτες. Σ’ αυτό το σημείο και έχοντας ανακατέψει για τα καλά τους συνεπιβάτες μου, τα πρώτα χιόνια-πάγοι κάνουν την εμφάνισή τους καθώς έχουμε φτάσει αρκετά ψηλά στο βουνό. Καφρίλες τέλος για την ώρα! Βάζω το πρόγραμμα All Weather και χαλαρώνω ρυθμό.

Τα ηλεκτρονικά συστήματα και τα χιονολάστιχα δημιουργούν μια αίσθηση απόλυτης ασφάλειας. Είμαστε ήδη στα μέσα της διαδρομής, η Giulia με έχει συνεπάρει και ξεχάστηκα. Ώρα να αφήσω και κανέναν άλλο να οδήγησει.

Η μέρα τελειώνει και μετά από διάφορες στάσεις, φαγητό, καφέ, φωτογραφίες (είχα και τη DSLR μαζί μου) παίρνουμε το δρόμο του γυρισμού.

 Εκεί εξέφρασα και την τελευταία μου επιθυμία στα παιδιά. ”Θέλω να πλύνω το αμάξι πριν το πάμε πίσω” τους λέω. Αφού με ταλαιπώρησαν λέγοντάς με ανώμαλο και ψυχαναγκαστικό, τελικά σταματήσαμε στο πλυντήριο. Δεν μπορούσα να αφήσω την ιταλίδα να κοιμηθεί με τα αλάτια. Έπρεπε να ασπρίσει ξανά

Γυρνώντας στο γραφείο, μ’ ένα αφύσικα διάπλατο χαμόγελο, και μετά τα ”χαζά” φιλικά πειράγματα που κράζαμε ο ένας ό,τι είχε σχεδιάσει ο άλλος στη Giulia, σοβαρευτήκαμε και ξεκινήσαμε να ανταλλάσσουμε απόψεις.

Ο ενθουσιασμός ήταν κοινό χαρακτηριστικό όλων μας αλλά και ο άπειρος σεβασμός για την ομάδα των μηχανικών που έστησαν ένα τέτοιο αυτοκίνητο.

Είναι μαγικός ο τρόπος που η Giulia μπορεί να μεταμορφωθεί από σκληροπυρηνικό όπλο (εννοείται πως με +500 PS απαιτεί σεβασμό) σ’ ένα άνετο, γρήγορο, απόλυτα λειτουργικό καθημερινό αυτοκίνητο

Αυτή ήταν μια Παρασκευή που ονειρευόμουν τα τελευταία 4 χρόνια που δουλεύω στην Αlfa Romeo

Είναι πολύ πρωτόγνωρο και όμορφο συναίσθημα να χρησιμοποιείς κάτι στη δημιουργία του οποίου έχεις συνεισφέρει έστω και ελάχιστα, κάτι που έχεις συνηθίσει να το βλέπεις σε σκίτσο ή πηλό για τα τελευταία δυόμισυ χρόνια της ζωής σου.

Και κάπως έτσι, τελείωσε αυτή η μαγική μέρα με τον πιο επίπονο τρόπο. Μπήκα στο προσωπικό μου Renault 5TL των 44 ίππων και γύρισα σπίτι.

• Γεννημένος στην Αθήνα το 1988, ο Αλέξανδρος Λιώκης εργάζεται τα τελευταία χρόνια ως σχεδιαστής αυτοκινήτων για την Alfa Romeo. Με μόνιμη έδρα του το Τορίνο της Ιταλίας, ο αθεράπευτος “βενζινοκεφαλος” όσο δεν σχεδιάζει, βρίσκεται “κρυμμένος” στο γκαράζ του ανακατασκευάζοντας κλασικά αυτοκίνητα ή περιπλανάται στην εξοχή φωτογραφίζοντάς τα.

Photo: Αλέξανδρος Λιώκης