Σε γκρι, με την τρύπα κάτω αριστερά στον προφυλακτήρα για το πανάκριβο air box, σε λίγα και δυσεύρετα κομμάτια και τα λεπτά μπάκετ με αλκαντάρα
Η πιο ποθητή BMW της τελευταίας εικοσαετίας είναι, ήταν και θα είναι η CSL. Nόμος
Πρωτομπήκα σε μια απ’ τις πρώτες που ΄χαν έρθει στην Ελλάδα, στις παλιές εγκαταστάσεις της BMW στην οδό Σενέκα, στην Κάτω Κηφισιά
Στην Intercar, πριν γίνει πολυθενική, όταν ακόμα ήταν του Μανιατόπουλου. Είχα πάει να πάρω την καινούργια, τότε, 6 Series για δοκιμή. Πιο ‘κει βλέπω το CSL.
Μπροστά στην 6άρα που έμοιαζε σαν ιπποπόταμος με αναβολικά, η CSL έδειχνε ακόμα πιο λεπτή, πιο όμορφη, πιο ”αθλητική”.
Ήταν ενός πελάτη που τελευταία στιγμή είχε ακυρώσει την παραγγελία και δεν θα την έπαιρνε.
Ήταν γκρι, ναι έβγαινε και σε μαύρο αλλά δεν φαινόταν τόσο ωραία το κοντράστ με την οροφή από carbon, και χωρίς air condition.
Ζύγιζε, αν θυμάμαι καλά, αρκετά κιλά το ”clima” και όποιος ήθελε να ιδρώνει συνειδητοποιημένα μπορούσε να την παραγγείλει έτσι. Γυμνή, πιο ελαφριά και ακόμα πιο εστιασμένη.
«Τη θες;», με ρωτάει ο υπεύθυνος επικοινωνίας της εταιρείας που μ’ έβλεπε να ‘χω ξεχάσει την 6άρα.
”Πόσο κάνει;” τον ρωτάω
Η απάντηση του μ΄έκανε να ξεροκαταπιώ αφού, αν δεν με απατά η μνήμη μου, ήταν κάτι σε €122.000.
Εκατόν είκοσι δύο και κάτι ψιλά ήταν πολλά λεφτά ακόμα και για εκείνη την εποχή που οι δουλειές έτρεχαν με πλευρικά g.
Για να ‘χετε μια εικόνα η ”απλή” Μ3 (Ε46) έκανε γύρω στα €82.000, δηλαδή η CSL κόστιζε +50%. Πολλά λεφτά.
Το αυτοκίνητο, ναι έδειχνε πανέμορφο, ήταν μια διατριβή στο πώς καταφέρνεις να κάνεις ένα σασί που το βλέπεις σαν μαϊντανό δίπλά σου παντού ως 316, να φαίνεται σπάνιο και ποθητό σαν junior supercar
Ήταν οι ακτινωτές με τις 19άρες, το Gurney flap στο πορτμπαγκάζ, ο πιο γαμάτος ήχος σε straight six παραγωγής, τα ψαλίδια, το μειωμένο βάρος, τα γλυπτά καθίσματα, το ανθρακόνημα στην οροφή, το ”ειδικό”.
Παρόλα αυτά, οι κριτικές απ’ τα περιοδικά στο εξωτερικό δεν ήταν αναλογικά διθυραμβικές.
Οι ξένοι, ως πιο πραγματιστές και λιγότερο ενθουσιώδεις από μας, παρότι έγραψαν πως ήταν η Μ3 στην καλύτερη δυνατή εκδοχή της, δυσκολεύτηκαν να αποδεχτούν πως η μεγάλη διαφορά χρημάτων δικαιολογούσε τη διαφορά απόδοσης.
«Πολλά είναι τα 120…». Είχα ήδη ένα 46άρι Μ3 στο γκαράζ και η ιδέα, όσο γοητευτική κι αν φαινόταν, θα με ανάγκαζε να ξηλώσω και τις τσέπες
Η CSL είχε τη στόφα του ξεχωριστού και αδιαπραγμάτευτου. Χωρίς περιττά, όχι αισθητά πιο δυνατή ως ονομαστική ιπποδύναμη (+17 PS) αλλά αισθητά πιο γρήγορη στην πράξη (-30” στο Ring σε σχέση με την ”απλή” Μ3). Έγινε cult, κρατάει τρελές τιμές και δεν αποδομήθηκε στα μάτια του γνώστη παρά τα αμέτρητα μούφα Gurney flap που ιεροσυλούν την πόλη. Respect
Έβαλα μπρος την 6άρα που ο Chris Bangle μαγάρισε όλο το πνεύμα των πανέμορφων E24 σε ένα hi tech μαυσωλείο και έφυγα σε ένα στρώμα ηρεμίας, νεοπλουτισμού αλλά επουδενί ”μηχανήματος οδήγησης”.
Λίγα χρόνια αργότερα είχα την τύχη να οδηγήσω τη CSL. Για λίγο. Το λίγο όμως ήταν αρκετό για να την ερωτευτώ μόνιμα. Το ”μπροστινό” της ήταν ακριβές σαν ξυράφι και έκανε το αντίστοιχο μέρος μιας, αντίστοιχης χρονολογίας, 996 GT3 να δείχνει ληθαργικό
Το σασί επιτέλους ανέπνεε απαλλαγμένο απ’ όλο το βάρος των HarmanKardon, navi, ηλεκτρικών καθισμάτων και ”δώσε και μένα μπάρμπα εξοπλισμού” της δικιάς μου, απλής Μ3.
Ο ήχος ανάσταινε νεκρούς
Κάτι σε ντενεκεδένια υστερία που άλλαζε συχνότητες, σόλαρε σαν τους Led Zeppelin, ανατεμένη με ανόθευτο γουργουρητό.
Εντάξει, το ημιαυτόματο κιβώτιο δεν ήταν το πιο δυνατό σημείο της.
Σήμερα, μπροστά ακόμα και στο DSG ενός Golf θα έδειχνε αργό και βάναυσο αλλά μπορώ να ζήσω. Ειδικά με το κουμπάκι στο τιμόνι, το M Track Mode που έκανε την παρθενική του εμφάνιση στο M Division.
Χαζεύω τις αγγελίες στο mobile.de. Ακόμα κι εκεί, ελάχιστα κομμάτια κυκλοφορούν.
Όσοι τις έχουν δεν τις πουλάνε. Όσοι τις πουλάνε στέλνουν τις τιμές στο θεό. Από €90.000 και πάνω για καλά κομμάτια με λίγα, γύρω στα 30.000 km στο οδόμετρο.
Η CSL πήρε το αίμα της πίσω. Τώρα που η νέα Μ4 δείχνει σαν να ‘χει πέσει σε οργανική, θρεπτική σούπα, τώρα που το ψηφιακό αυτοκίνητο με οθόνες και μασαζοκαλσόν επελαύνει, η CSL, μαζί με ελάχιστα ακόμα αυτοκίνητα, είναι λάβαρο
Το 2008 πήγα και τα ‘σκασα για μια Ε92 Coupe. Τελικά, μου φάνηκε μεγάλη (η πίσω κολώνα είχε δώσει μήκος για να χωρέσει η μεταλλική οροφή της cabrio έκδοσης), πιο βαριά απ’ όσο ήθελα και την κράτησα μόνο για ένα χρόνο.
Ο αθλητικός μινιμαλισμός είχε χαθεί. Δεν έκλαψα.
Αλλά έκλαψα όταν θυμήθηκα πως σχεδόν με τα ίδια λεφτά θα ‘χα πάρει το CSL. Βάρεσα το κεφάλι στον τοίχο αλλά φοβήθηκα τη γωνία.
Photo: bmw.gr
Το 4Drivers δεν ταυτίζεται κατ΄ανάγκην με τις απόψεις των αρθρογράφων που φιλοξενεί, ενώ, ταυτόχρονα, ενθαρρύνει την ελευθερία γνώμης των contributors προς μια ευρύτερη αντίληψη της αυτοκίνησης.