Στις Σέρρες με το BMW M Drive Tour. Εί-Μ-ασταν εκεί

Motorsport. Με κεφαλαίο Μ. Όχι ένα, ούτε δύο, αλλά τρία μοντέλα της BMW με το «μαγικό» σηματάκι, σε μια μέρα γεμάτη οδήγηση. Συγκεκριμένα, οι Μ2, Μ4 και η ολοκαίνουργια Μ5. Κάτι σαν παράδεισος. Ναι, υπάρχει

Το BMW M Drive Tour, έκανε στάση στην Ελλάδα και συγκεκριμένα στην πίστα των Σερρών και δε γινόταν παρά να απαντήσουμε θετικά στο κάλεσμα από το BMW Group Hellas

Για μια ολόκληρη μέρα θα είχαμε την πίστα «δική» μας, ώστε να οδηγήσουμε τις τρεις κορυφαίες εκδόσεις. Ευκαιρία απ`τις λίγες, ώστε να συγκρίνουμε τα μεγέθη και να προσπαθήσουμε να διαλέξουμε το αγαπημένο μας. Τα θέλω όλα γιατρέ μου, πειράζει;

Φτάνουμε στην πίστα όπου αρχικά γίνονται οι απαραίτητες εγγραφές, ενώ στις άψογα κλιματιζόμενες τέντες που έχουν στηθεί, το πρωινό για καλωσόρισμα είναι πλουσιοπάροχο, περιλαμβάνοντας και μπουγάτσα Σερρών, παρακαλώ. Το καπελάκι με το γνωστό μονόγραμμα ήταν χρήσιμο, τελικά. Η μέρα ήταν καυτή, και όχι μόνο λόγω του ήλιου, ενώ το βλέμμα δεν μπορεί αντισταθεί στις γερμανίδες που προθερμαίνονται παραταγμένες, σαν σε θέση μάχης

Ακολουθεί το καλωσόρισμα από τον Διευθυντή Εταιρικής Επικοινωνίας κ. Κωνσταντίνο Διαμαντή, ενώ γίνεται και παρουσίαση των εκπαιδευτών – πλοηγών μας για το υπόλοιπο της ημέρας, κ. Θωμά Παπαπάσχου και Vladi Kulev.

Ουσιαστικά, το πρόγραμμα χωρίζεται σε τρία σκέλη, όπως αντίστοιχα τρία είναι και τα group που είμαστε χωρισμένοι. Blue, Red & Dark Blue. Ναι, οι ψιλιασμένοι καλά καταλάβατε, είναι τα τρία χρώματα που υπάρχουν δίπλα απ`το μονόγραμμα “M”.

Για το δικό μας, Blue Group, το πρόγραμμα είχε αρχικά οδήγηση της καινούργιας M5 με το σύστημα μετάδοσης M xDrive και το οκτατάχυτο κιβώτιο M Steptronic, έπειτα στατική παρουσίαση και οδηγικές ασκήσεις ή αν θέλετε  “Parkour Challenge” (μας διαβεβαίωσαν ότι δεν θα πηδήξουμε απο ταράτσες), όπως το είχαν ονομάσει, με Μ2 και Μ4 και τέλος οδήγηση στην πίστα εναλλάξ με Μ2 και Μ4.

 Πριν μπούμε στα αυτοκίνητα, ο κ. Θωμάς Παπαπάσχος μας κάνει ένα λεπτομερές briefing του τρόπου που θα κινηθούμε στην πίστα

Η διαδικασία έχει ως εξής: στην πίστα είμαστε πάντα πίσω απ`τον πλοηγό και ακολουθούμε τις γραμμές του και τις οδηγίες που μας δίνει μέσω ασυρμάτου συνεχώς.

Τα προσπεράσματα απαγορεύονται, φυσικά, ενώ σε κάθε γύρο το πρώτο αυτοκίνητο πάει τελευταίο στο «φίδι», ώστε να έχουμε την ευκαιρία όλοι να οδηγήσουμε πίσω απ`τον πλοηγό και να προσπαθήσουμε να οριοθετήσουμε το ρυθμό. Τέλος, κάθε τρεις γύρους, μπαίνουμε όλοι στα πιτς για αλλαγή οδηγού – συνοδηγού.

Πολύ καλό σαν διαδικασία, αλλά ορισμένες στιγμές σου στερεί τη δυνατότητα να κινηθείς όσο γρήγορα θα ήθελες, ακολουθώντας το ρυθμό άλλων. Χαρακτηριστικά ήταν τα σχόλια του Vladi στον ασύρματο: “Come on, gazi, gazi!! trust me I do this for a living”.

  Η δική μας M5 ήταν η “Santorini Blue”. Ωραίο, δροσερό, καλοκαιρινό

Για την Μ5 ο Vladi μας παρότρυνε να προσαρμόσουμε το οδηγικό μας στυλ στην περίσταση. “Slow in, fast out”, ήταν τα λόγια του. Η απενεργοποίηση του DSC (Dynamic Stability Control) και η ρύθμιση για κίνηση μόνο στους πίσω τροχούς, ήταν οι απαγορευμένοι καρποί της ημέρας. Δεν το κρύβω ότι ήθελα να αμαρτάνω, πάτερ.

Μιλάμε για ένα «τέρας» δύο τόνων, με έναν κινητήρα V8 Twin Turbo 4,4 λίτρων, που αποδίδει 600 ίππους και 750 Nm ροπής, διαθέσιμα από τις 1.800 έως τις 5.600 rpm με κίνηση και στους τέσσερις τροχούς.

Δεκαπέντε χρόνια πριν ούτε στις κορυφαίες εκδόσεις από Μαρανέλο ή Τσουφενχάουζεν μεριά, δεν έβλεπες τέτοια νούμερα.

Ακολουθείς λοιπόν, πιστά τις οδηγίες του «δασκάλου». Φρενάρεις, με τους τροχούς πάντα σε ευθεία, μπαίνεις στη στροφή κρατώντας σταθερή γραμμή και ταχύτητα, και με το που «γλύψεις» το apex, βυθίζεις το δεξί πεντάλ στη μοκέτα (και μιλάμε για πραγματική μοκέτα) και το θηρίο εκτοξεύεται (κυριολεκτικά) στην επόμενη στροφή μέχρι να πεις “Μ”. Τόσο απλά.

Ακόμα και στο “S” (Κ6-Κ7-Κ8) δεν δυσανασχετεί στις γρήγορες αλλαγές κατεύθυνσης, ενώ το κιβώτιο, στην λειτουργία με τα paddles είναι πραγματικά γρήγορο, σε σημείο που έκανε τα κιβώτια των Μ2 & Μ4 στη συνέχεια να μου φαίνονται αργά. Αν είναι ποτέ δυνατόν.

Στο debriefing που ακολούθησε, o Vladi μας έδωσε αρκετά tips, ένα εκ των οποίων ότι, τo μυστικό είναι να οδηγείς στο άνω όριο του comfort zone σου. Απο`κει και πάνω, απλά δεν πας γρήγορα και είσαι διαρκώς έξω απ`τα νερά σου, με αποτέλεσμα να κινδυνεύεις. Χρήσιμες συμβουλές, ακόμη και στην καθημερινότητα

Ρίχνοντας τους σφιγμούς και για να δροσιστούμε, η συνέχεια περιελάμβανε λίγη ιστορία για τo BMW Μ Division καθώς και παρουσίαση της Μ5 που μόλις είχαμε «γευτεί» στην πίστα, από τον αναλυτικό κ. Νίκο Καψή, Product Manager του BMW Group Hellas.

Μετά το ευχάριστο διάλειμμα, μας παρέλαβε ο κ. Νίκος Παπαπάσχος για να συνεχίσουμε με το “Parkour Challenge”, στην ειδικά διαμορφωμένη διαδρομή στο parking της πίστας

Ουσιαστικά, μιλάμε για ένα «Π» με ένα εσάκι σε κάθε ευθεία. Έμπαινες με ταχύτητα, την οποία έπρεπε να προσπαθήσεις να διατηρήσεις, κάνοντας τις λιγότερες δυνατές κινήσεις με το τιμόνι, ενώ στο τέλος της διαδρομής έπρεπε να σταματήσεις σε συγκεκριμένο σημείο, εκμεταλλευόμενος τα πολύ δυνατά φρένα, ειδικά της Μ4 που ήταν κεραμικά. Δύο διαδρομές με κάθε αυτοκίνητο, με αντίθετη φορά για Μ2 & Μ4. Το άθροισμα των καλύτερων χρόνων θα βραβευόταν στο τέλος της ημέρας

Μετά το τέλος της δοκιμασίας, και την ευχάριστη κουβέντα με τον Νίκο Παπαπάσχο, όπου βρήκαμε και κοινά σημεία από… Alfa μεριά (μην ξεχνιέσαι, σε event της BMW είμαστε), το διάλειμμα για μεσημεριανό ήταν απαραίτητο για να γεμίσουμε τα ρεζερβουάρ και να συνεχίσουμε με οδήγηση. Τι άλλο.

Η διαδικασία ίδια, όπως και με τις Μ5, με τη διαφορά ότι τώρα μετά την δεύτερη είσοδο στα πιτς, αλλάζαμε και αυτοκίνητο. Από Μ2 σε Μ4.

Το «φίδι» ξετυλίγεται

Με Μ2 & Μ4. Συνοδηγήσαμε με τον κ. Νίκο Κορόβηλα. Αν μη τι άλλο, γνήσιος και με ωραίο χιούμορ. Ήταν ωραίοι γύροι. Προσπάθησε στο τέλος με διπλωματία «εμπειρίας», να κάνουμε μερικούς παραπάνω, αλλά για λίγο δεν μας έκανε το χατίρι ο Θωμάς Παπαπάσχος. Άξιζε η προσπάθεια, τουλάχιστον

Για την Μ2 τα είχαμε γράψει εδώ. Μόνο που την αντικρίζεις, σου βγάζει κάτι αλήτικο. «Πρησμένοι» θόλοι, macho εμφάνιση που είναι ισορροπημένη, όμως. Στην πίστα νιώθεις ότι είναι ένας μικρός διάολος. «Ακούει» άμεσα στις αλλαγές κατεύθυνσης, επιταχύνει αστραπιαία όταν το «σανιδώσεις» και γενικώς νιώθεις ότι την «φοράς». Και, ναι. Πετάς.

Με την Μ4, αλλάζει κάπως η αίσθηση. Νιώθεις πιο άνετος, υπό μια έννοια. Πας γρήγορα, πολύ γρήγορα, έχει εκπληκτικά κεραμικά φρένα, που χρειάστηκε να δουλέψουν σε απότομο φρενάρισμα του μπροστινού μας και λειτούργησαν άψογα, και γενικώς δεν σου βγάζει αυτό το «θυμό» της Μ2.

Με την Μ2, είσαι σαν 25άρης που θες να ανακαλύψεις τα όριά σου και να λυσσάξεις λίγο. Με την Μ4, γίνεσαι 35άρης. Τα ξέρεις και κινείσαι εκεί που θέλεις, πιο άνετος. Με «αέρα».

Απολογισμός της ημέρας; Όσο και να οδηγήσεις, πάντα, μα πάντα, θέλεις κι άλλο. Πόσο μάλλον όταν μιλάμε για αυτοκίνητα όπως τα “Μ” της BMW. Ο χρόνος λίγος για να μπορέσεις να αποκωδικοποιήσεις το κάθε αυτοκίνητο ξεχωριστά και να κάνεις αναλύσεις.

Αν έπρεπε να επιλέξω προσωπικά, νομίζω ότι η πλάστιγγα θα έγερνε προς την Μ2. Έχει αυτή την ωραία αλητεία που αποζητάμε οι petrolhead. Η πιο μικρή της γκάμας, αλλά αναμφισβήτητα και η πιο τσαχπίνα.

Αν μου επιτρέπεται η έκφραση. Πριν την εκδήλωση συζητούσα με μια φίλη, πόσο μακριά θα προλάβαινα να πάω αν έκλεβα μια απ`την εκδήλωση. Μου μπήκαν σκέψεις, δεν το κρύβω.

Σαν κερασάκι στην τούρτα, πετύχαμε τον δεύτερο ταχύτερο συνολικό χρόνο στο “Parkour Challenge”. Ωραίο κλείσιμο, σε μια πολύ γεμάτη μέρα. Εδώ, με τον κ. Δημήτρη Χατζητόλιο, εξ αριστερών, που πέτυχε τον πρώτο χρόνο, και εκ δεξιών, τον κ. Κωνσταντίνο Διαμαντή

Υ.Γ. Eυχαριστoύμε την κ. Μαρίζα Πετράκου, Διευθύντρια Marketing και τον κ. Κωνσταντίνο Διαμαντή, Διευθυντή Επικοινωνίας, για την άψογη επικοινωνία και εξυπηρέτηση. Eλπίζουμε και σε μελλοντικά, το ίδιο ποιοτικά events. 

Photo: Γ. Καραγιωργάκης, v27 photography