Πώς να περάσεις καλά στο track-day

Στους κύκλους των έγκαυλων μηχανόβιων και αυτοκινητόβιων, τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα έχει φορεθεί πολύ το Track Day. Κοινώς, η μέρα στην πίστα.

Σε αυτό έχει βοηθήσει και η ύπαρξη δυο πιστών, στα Μέγαρα και στις Σέρρες, οι οποίες δέχονται τη διοργάνωση ανοιχτών, αλλά και ιδιωτικών εκδηλώσεων.

Διάφοροι σύλλογοι “κλείνουν” τη μέρα της πίστας πληρώνοντας ένα αντίτιμο και μετά προσπαθούν να μαζέψουν τα μέλη τους, αλλά και άλλους ενθουσιώδεις, για να δηλώσουν συμμετοχή και να καλύψουν το έξοδο – και ενίοτε να βγει και ένα κέρδος για το ταμείο. Αλλά και οι ίδιες οι πίστες διοργανώνουν τέτοιες ανοιχτές εκδηλώσεις.

Όμως, τι είναι αυτό που τραβάει τους ενθουσιώδεις και τι τροφοδοτεί τους επικριτές των Track Days;

Καταρχάς, να ξεκαθαρίσουμε ότι σε τέτοιες εκδηλώσεις δεν παίρνουν μέρος μόνο υπεραυτοκίνητα ή ακριβά σπορ.

Το ψωμοτύρι των Track Days είναι καθημερινά αυτοκίνητα των οποίων οι οδηγοί απλά θέλουν να ξεφαντώσουν σε ελεγχόμενο, σχετικά ασφαλές περιβάλλον, χωρίς να βάλουν σε κίνδυνο τη ζωή τους ή αυτή των γύρω τους.

Εμφανίζονται μικρά, μεγάλα, δίπορτα, τετράπορτα, χατς, στέϊσιον, ανοιχτά, ιδιοκατασκευές, αγωνιστικά, ιστορικά, σαράβαλα, ολοκαίνουρια, φόρμουλες, φορμουλάκια, με αντίστοιχες κατηγορίες και στις μοτοσυκλέτες.

Οι οδηγοί είναι νέοι με καινούρια διπλώματα, ξανανιωμένοι (σαν κι εμένα), βετεράνοι, αγωνιζόμενοι, περίεργοι, κορίτσια που το λέει η καρδιά τους, Έλληνες, ξένοι, πλούσιοι, φτωχοί, νεόπλουτοι αλλά και νεόπτωχοι… Απ’ όλα έχει ο μπαχτσές.

Το κοινό χαρακτηριστικό όλων είναι η αγάπη για τη γρήγορη οδήγηση και η επιθυμία να φτάσουν στα όρια των αυτοκίνητων, αλλά και στα δικά τους.

Από την άλλη, οι επικριτές των εκδηλώσεων αυτών αντιτείνουν ότι η οδήγηση ενός απλού και χωρίς προστατευτικά μέτρα ασφάλειας αυτοκινήτου, σε μια πίστα με ταχύτητες οριακές, εγκυμονούν κίνδυνο για την ζωή του οδηγού σε περίπτωση ατυχήματος.

Δεν είναι τυχαίο ότι στους αγώνες όλα τα αυτοκίνητα πρέπει να έχουν ειδικά εγκεκριμένα μέτρα ασφάλειας (κλωβό, ζώνες 4-6 σημείων, πυρασφάλεια) και οι οδηγοί να είναι ντυμένοι με πυρίμαχες φόρμες και σοβαρά κράνη.

Και δεν είναι παράλογο να ζητάει κανείς τέτοια μέτρα όταν οι ταχύτητες σε Track Days φτάνουν –και μερικές φορές ξεπερνούν– τις ταχύτητες των αγώνων.

Η διαφορά όμως μεταξύ του αγώνα και του Track Day είναι ότι δεν υπάρχει συναγωνισμός, ούτε χρονόμετρο, ούτε πίεση, ούτε συνθήκες για παράλογο ρίσκο που μερικές φορές υπάρχουν στους αγώνες.

Εδώ, η μόνη παράμετρος είναι η ευχαρίστηση της οδήγησης, οπότε ο οδηγός δεν το ρισκάρει να γυρίσει σπίτι του με το λεωφορείο.

Έχουν υπάρξει και ατυχήματα –αλίμονο, η γρήγορη οδήγηση είναι εκ θεμελίων έξω από τη  σφαίρα της πλήρους ασφάλειας– αλλά, με πολύ λίγες ευτυχώς, τραγικές όμως, εξαιρέσεις, τα ατυχήματα είναι μόνο στα υλικά.

Οι μοτοσυκλέτες έχουν εδώ το προβάδισμα καθώς οποιαδήποτε πτώση από μοτοσυκλέτα αφήνει τον αναβάτη έρμαιο της βαρύτητας, της ταχύτητας και των σκληρών επιφανειών.

Ας δούμε όμως πώς διεξάγεται μια τέτοια εκδήλωση…

Έχετε από πριν βρει, μέσω των ιστοσελίδων των συλλόγων, ότι θα διεξαχθεί Track Day στα Μέγαρα π.χ.

Με ηλ. ταχυδρομείο δηλώνετε συμμετοχή και πληρώνετε το παράβολο που συνήθως κυμαίνεται από €60-100 για συγκεκριμένες εξόδους στην πίστα (δυο, τρεις αλλά και περισσότερες μερικές φορές) που διαρκούν από 10’-15’ η κάθε μια.

Πριν εμφανιστείτε στην πίστα “με τα καλά σας”, έχετε πάει το αυτοκίνητο στο συνεργείο για να ελέγξετε τα φρένα, τα λάδια, το αντιψυκτικό, την κατάσταση του συστήματος διεύθυνσης και φυσικά την κατάσταση των ελαστικών.

Αν είστε hardcore, έχετε ένα σετ ζαντολάστιχα ειδικά για την πίστα ώστε να μην χαλάτε τα δρομίσια λάστιχα που εύκολα καταστρέφονται σε 20-30 γύρους, αν το λέει η ψυχή σας ή είστε βαρύ τσαρούχι με το γκάζι.

Το προηγούμενο βράδυ, έχετε κοιμηθεί νωρίς και δεν έχετε πιει ξίδια στον Ρέμο μέχρι το χάραμα…

Το πρωί της μεγάλης μέρας, ξύπνημα κατά τις 7:30-8 και ελαφρύ πρωινό για να ‘σαστε αετοί.

Ένα 60άρι βενζίνη από καλό πρατήριο φτάνει και περισσεύει για όλη τη μέρα.

Αττική Οδός και σε μισή ώρα βγαίνετε από την έξοδο Μέγαρα-Πάχη, περνάτε πάνω από τη γέφυρα και σε 200 μέτρα κάνετε αριστερά στον δρόμο απέναντι από το περίπτερο.

Δεξιά στη διχάλα –ο δρόμος δεν είναι τόσο καλός, μην τρέχετε– και σε 500 μέτρα βλέπετε στην πύλη της πίστας τον υπεύθυνο της λέσχης με το χαρτί των συμμετοχών.

Μετά το τσεκάρισμα, είστε μέσα στον ”ναό” του μηχανοκίνητου αθλητισμού. Ανάλογα του πόσο νωρίς έχετε φτάσει, υπάρχει χώρος στα στέγαστρα ή απλά χύμα στο πάρκινγκ. Η ατμόσφαιρα είναι φιλική, δεν υπάρχει η ένταση ούτε το άγχος των αγώνων.

Χαιρετούρες, νέες φιλίες, μπανιστήρι στα διπλανά αυτοκίνητα, συζητήσεις για φρένα, λάστιχα, προγράμματα, αναρτήσεις, με ανθρώπους κάθε ηλικίας χωρίς επισημότητες… Χαλαρά.

Μια επίσκεψη μετά στο κέντρο της Γραμματείας για υπογραφή υπεύθυνης δήλωσης ότι αναγνωρίζετε τους κίνδυνους της οδήγησης στην πίστα κ.λπ. Δίνετε το δίπλωμα για εξακρίβωση και σας δίνουν ένα πλαστικό βραχιολάκι, ανάλογα με την κατηγορία που θα σας βάλουν.

Αυτό το βρίσκουν από τα λεγόμενα σας και είναι ζήτημα της δικής σας ασφάλειας να είστε ειλικρινείς στις δυνατότητές σας και σ’ αυτές του αυτοκίνητου σας.

Δεν λέει να πείτε ότι γυρνάτε στο 1’12” με το Polo γιατί, αν σας πιστέψουν τελικά και μπείτε στην πίστα με τους πιο γρήγορους, το μόνο που θα καταφέρετε είναι να γίνετε εμπόδιο για εκείνους και να τους χαλάσετε τη μέρα.

Πιθανόν δε και να σας κάνουν να φοβηθείτε πολύ, περνώντας από πάνω σας. Φυσικά, οι λέσχες έχουν έμπειρους κριτές και αν δουν κάτι τέτοιο η μαύρη σημαία (θα πούμε και γι αυτές σε λίγο) θα είναι όλη δική σας.

Κάποια στιγμή, τα μεγάφωνα φωνάζουν να μαζευτούν οι οδηγοί για την ενημέρωση. Στο χώρο εμπρός από το κτίριο της Γραμματείας, οι οργανωτές θα σας πουν ότι είστε εδώ για να χαρείτε οδήγηση, ότι δεν είναι αγώνας, ότι δεν υπάρχει ανταγωνισμός εκτός από τον εαυτό σας και μετά θα σας δώσουν τις παραμέτρους ασφάλειας στην πίστα. Τι να κάνετε και τι όχι σε διάφορες τυπικές περιπτώσεις.

Τέλος θα μάθετε τι είναι οι σημαίες που κρατάνε οι κριτές (καρό, κίτρινη, κόκκινη, μαύρη, μπλε) και σε ποιες περιπτώσεις ανεμίζονται.

Πίσω στο αυτοκίνητο, που το αδειάζετε από όλα τα μη χρήσιμα και ελεύθερα αντικείμενα, όπως ταπέτα, CD, μαντηλάκια Χόντου, κλειδιά της ταράτσας, μπάλες και παπούτσια ποδοσφαίρου, ρακέτες, εργαλεία, ρεζέρβα, πουλόβερ, τζάκετ και ομπρέλες (αν είναι χειμώνας), μαγιό και πετσέτες παραλίας (αν είναι καλοκαίρι)…

Μη ξεχάσετε το φυλαχτό από τον καθρέφτη, η ορατότητα πρέπει να είναι πλήρης. Έλεγχος πίεσης ελαστικών, λάδια ΟΚ, νερό ψυγείου ΟΚ, μπουλόνια ζαντών ΟΚ…

Και αρχίζουν τα μεγάφωνα να αναγγέλλουν κατηγορίες…

Κάθε κατηγορία έχει 5’ να εμφανιστεί στην έξοδο των πιτς. Και πρέπει να έχετε φορέσει το κράνος, να είστε δεμένοι σφιχτά με τις ζώνες και να είναι κλειστά τα παράθυρα.

Εκεί περιμένετε με αναμμένη μηχανή για να σας δώσουν το σήμα για έφοδο στην πίστα.

Ο πρώτος γύρος είναι πάντα για ζέσταμα ελαστικών και φρένων και ενημέρωση για την κατάσταση του οδοστρώματος.

Στον πρώτο γύρο ΔΕΝ ορμάμε! Ορμάμε στον δεύτερο και οδηγάμε σταδιακά γρηγορότερα, όχι με τη μια τέρμα. Αυτό είναι συνταγή σαν τον μουσακά.

Και αν δεν την ακολουθήσετε, απλά θα βρεθείτε κοιτώντας την πίστα και τους υπόλοιπους να περνάνε υπό λάθος γωνία. Τέρμα γκάζι από το Go ούτε οι οδηγοί F1 δεν το κάνουν σε δοκιμές.

Μέσα στην πίστα οδηγείτε με προσοχή, κοιτώντας τον καθρέφτη κάθε φορά που βρίσκεστε σε ευθεία ή ανάμεσα σε δυο στροφές. Ο λόγος είναι ότι σχεδόν πάντα υπάρχουν πιο γρήγοροι που, όπως και εσείς, δεν θέλουν να βρίσκουν ανυποψίαστους μπροστά τους.

Αν σας πλησιάσουν από πίσω γρηγορότερα αυτοκίνητα, κάνετε στην άκρη, εκτός ιδανικής γραμμής βγάζοντας το φλας, και τους αφήνετε να περάσουν. Μαγκιές δεν χωράνε σε τέτοιο περιβάλλον!

Αν δεν το κάνετε, θα σας σηκώσουν μπλε σημαία (που σημαίνει “άφησε τον πίσω να περάσει”) και αν πάλι δεν τον αφήσετε θα φάτε μαύρη σημαία (που σημαίνει “έξω από την πίστα”).

Αν είστε γρηγορότερος από τους άλλους, να ξέρετε ένα πράγμα: όταν προσπερνάτε το κάνετε χωρίς να εκθέτετε σε κίνδυνο ούτε το άλλο αυτοκίνητο ούτε τον οδηγό του.

Αυτό σημαίνει ότι στις εισόδους των στροφών, όπου συνήθως γίνονται τα προσπεράσματα στα φρένα, δεν ορμάμε σαν τον Hamilton. Αν μας παίρνει, περνάμε. Aν όχι, περνάμε στην ευθεία ή στη επόμενη στροφή.

Ο μπροστινός θα έχει ειδοποιηθεί από τους κριτές ότι τον προσπερνάνε.

Στην καρό σημαία, ο χρόνος έχει τελειώσει και αφού κάνετε έναν γύρο κρυώματος σβέλτα αλλά όχι γρήγορα, βγαίνετε από την πίστα και πάτε στα πιτς για να περιγράψετε στους φίλους και σ’ όποιους θέλουν (ή όχι) να ακούσουν την εμπειρία σας.

Έτσι περνάει μια υπέροχη μέρα στην πίστα. Γκάζια, μυρωδιές λαδιών και λαστίχων, ατέλειωτες συζητήσεις. Μια μέρα χαράς.

Δίπλα στα Μέγαρα είναι η Πάχη – ο Tweety συνιστά ψαράκι με την παρέα πριν πάρετε τον δρόμο για το σπίτι.

Και θα παρατηρήσετε με έκπληξη ότι στην Αττική οδό δεν θα σας κάνει κέφι να σανιδώσετε μετά από μια τέτοια μέρα.

Άντε, καλά να περάσετε.

Και να θυμάστε: σκοπός του Track day είναι η ευχαρίστηση, όχι η ζημιά.

Photo: Adrenalin Rush