Τι σχέση έχει η Μυρτώ με τα αυτοκίνητα;

Η Μυρτώ είναι το κορίτσι, είναι το λουλούδι που μαράθηκε απότομα, το κόσμημα που τσαλαπατήθηκε εκουσίως. Θα μπορούσε να ήταν το δικό σου.

Κάνε κάτι. Τι κοιτάς;

#Καλοκαίρι 2012, Πάρος

Η είδηση κάνει το πανελλήνιο να ανατριχιάσει. 

Όπως ίσως θυμάστε,  εκείνο το καλοκαίρι ένας πακιστανικής καταγωγής 25χρονος, αφού βίασε, στη συνέχεια, χτύπησε με σαδιστική μανία το κεφάλι της 15χρονης Μυρτώς πάνω στα βράχια. 

Αν δεν θυμάστε το περιστατικό, η περιγραφή είναι σκληρή αλλά αξίζει να ξεβολευτούμε απ’ την υπαρξιακή ανησυχία του ποιο είναι το επόμενο αυτοκίνητό μας. Ή ποια εξάτμιση ακούγεται καλύτερα.

Μετά, λοιπόν, από 16 κατάγματα στο κρανίο και μια σακατεμένη ψυχή, η Μυρτώ παλεύει, εδώ και χρόνια, για τα στοιχειώδη της ύπαρξης της.

Ένα κορίτσι που έλαμπε από ομορφιά, ζωή, έξυπνες ατάκες και εφηβική ανεμελιά, πλέον, τρέφεται με γαστρικό σωλήνα. 

Ευτυχώς, ”η Μυρτώ χαμογελά συχνά και έχει καλή αντίληψη”, όπως με ενημέρωσε η μητέρα της πριν λίγες μέρες. ”Επικοινωνεί με τα μάτια αφού δεν μπορεί να μιλήσει”. 

Εννοείται, δεν στέκεται στα πόδια της. Εννοείται, είναι τρομερό να σκεφθείς και μόνο την ιδέα του να συμβεί στο δικό σου παιδί. 

Στο πλευρό της η μητέρα της, κυρία Μαρία Κοτρώτσου, που έχει θυσιαστεί ψυχή τε και σώματι με την ελπίδα να πεθαίνει τελευταία. 

Τι σχέση έχει, λοιπόν, η Μυρτώ με τα αυτοκίνητα; Καμία. Πέρα ίσως από τον πρόσφατο απλοικό-παιδικό διάλογο που στην παρουσίαση του Tiguan. 

“Λοιπόν πώς θα “χαλούσες” το τζόκερ που κληρώνει αύριο;” με ρώτησε, εκεί, στο Μυστρά με φόντο τη Σπάρτη, πριν μερικές μέρες ο καλός φίλος και συνάδελφος.

“Να σου πω”, του απάντησα, “Πριν από οτιδήποτε άλλο θα έδινα ένα σεβαστό, μεγάλο ποσό σε μερικούς γονείς των οποίων τα παιδιά έχουν πέσει θύματα βιασμού. Μετά, με ό.τι θα περίσσευε θα γέμιζα το γκαράζ”. 

#Καλοκαίρι 1986, Σόλωνος, Νομική Αθηνών

Το αμφιθέατρο της αίθουσας Σβώλου ήταν κατάμεστο.  

Ο καθηγητής κ. Κουράκης στο μάθημα της Ποινικής Καταστολής είχε έναν ήρεμο, σχεδόν πράο τρόπο να διδάσκει για τα πιο σκοτεινά δωμάτια της ανθρώπινης φύσης.

Εκείνο το μεσημέρι επιχειρηματολογούσε κατά της θανατικής ποινής. ”Δεν μπορεί το κράτος να επαναλαμβάνει το ίδιο έγκλημα μ’ αυτό που καταδικαζει”, θυμάμαι ακόμα να  μας λέει. 

Τελολογικά με είχε πείσει. Μου έμειναν από τότε, ωστόσο, κάποιες επιφυλάξεις για ιδιαζόντως ειδεχθή εγκλήματα. 

Μερικές δεκαετίες αργότερα, συνεχίζω να πιστεύω πως δεν πρέπει να υπάρχει κανένα παράθυρο επανένταξης για δύο πολύ συγκεκριμένες κατηγορίες ποινικών αδικημάτων: της ασέλγειας ή βιασμού σε ανήλικο και της συστηματικής εμπορίας ναρκωτικών. Επίσης σε ανήλικους.

Γιατί πώς αλλιώς να το εξηγήσω; Πρέπει να ´χεις φτάσει στην άβυσσο της ψυχικής σκλήρυνσης, εκεί στον πάτο του ηθικού πυθμένα απ´ όπου δεν υπάρχει επιστροφή.

Ποια επανένταξη; Για τι μιλάμε; Ο μύθος της πολιτικής ορθότητας δεν μπορεί να αγγίξει τόσο ψυχικό έρεβος. 

Λοιπόν. Δεν με ενδιαφέρει πως θα με χαρακτηρίσετε αλλά ειδικά στην πρώτη περίπτωση εγκληματιών θα χαιρόμουνα πολύ (και) με το βασανισμό τους. Ξέρω, είναι αντιδεοντολογικό, ρεβανιστικό, απάνθρωπο. Ναι, είναι. Παρακάτω.

Ναι, έχω οργή και η οργή δεν είναι δίκαιος κριτής. Αλλά τέτοια κτήνη αξιώνουν άλλου τύπου ανταμοιβή. Σε υγρά υπόγεια, με υπόκρουση “Σιωπής των Αμνών”. Και με αργό ακρωτηριασμό. Που, ναι, θα ξεκινούσε από τα επίμαχα. 

Οι αμνοί που σώπασαν είναι τα αθώα παιδιά της οικουμένης που αντιμετωπίστηκαν ως τα τελευταίας αξίας πράγματα (res κατά το λατινικόν) για να ικανοποιήσουν τις ορέξεις τους δίποδα τέρατα. Που κυκλοφορούν ανάμεσά μας. 

#Καλοκαίρι 2016, κάπου στην παραλιακή

Πήρα την πρωτοβουλία και βρήκα τη μητέρα της Μυρτώς. Μέσω Facebook.

Δεν μπορώ να κάνω πολλά, δεν κέρδισα το Τζόκερ, δεν έχω στα χέρια μου το θύτη.

Μπορεί στο μέλλον να αποκτήσω το υπόγειο. Ή ελπίζω να υπάρχει κόλαση. Κι αν δεν υπάρχει, θα πρέπει να κατασκευαστεί για πάρτη τους. 

Της είπα πως θα προσπαθήσω για το μίνιμουμ. Και ο μόνος τρόπος για να μην κλειδώνονται ερμητικά στο χρονοντούλαπο της επικαιρότητας τέτοια βάρβαρα περιστατικά είναι να τα κοινοποιούμε αξιοποιώντας τα σύγχρονα μιντιακά μέσα.

Θέλω να πιστεύω ότι οι αναγνώστες του 4Drivers δεν εκτιμούν μόνο τη γοητεία της οδήγησης και οι ορίζοντές τους δεν εξαντλούνται στην ευδαιμονία της ιπποδύναμης. 

Γι’ αυτό, και όσο υπάρχει αυτή η ιστοσελίδα, θα υπάρχει ένα μικρό , έστω, “παράθυρο” υπενθύμισης μέσω αυτού του άρθρου. 

Το link  κλικάρει στο (πραγματικό και αληθές) προφίλ της μητέρας της Μυρτώς, της κ. Μαρίας Κοτρώτσου, η οποία με ακλόνητη αξιοπρέπεια και μια θάλασσα αγάπης προσπαθεί να κρατήσει το παιδί της στη ζωή. 

Μόνη βοήθεια ένα κρατικό επίδομα που, φυσικά, δεν επαρκεί για την αγωγή υποστήριξης της Μυρτώς που τα τελευταία χρόνια φιλοξενείται στο κέντρο αποκατάστασης “ANIMUS” στη Λάρισα. 

Σκοπός της μητέρας της είναι μέχρι αρχές του επόμενου χρόνου να την πάει στο σπίτι τους αφού πρώτα γίνουν οι κατάλληλες τροποποιήσεις και η κατασκευή ασανσέρ. 

Μέσω αυτής της ψηφιακής υπενθύμισης θα μπορεί όποιος θέλει να έρθει σε επικοινωνία μαζί της και να στηρίξει την προσπάθεια σε έναν αριθμό λογαριασμού της ιδίας (ΕΘΝΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ Αρ. 150 027 62274, Μαρία Κοτρώτσου).

Χωρίς, εννοείται, την οποιουδήποτε είδους “παρεμβολή” ή συμμετοχή του 4Drivers.

Το “Δεν ξεχνώ τη Μυρτώ” είναι μια ελάχιστη, ασήμαντη, ανάξια λόγου προσπάθεια υπενθύμισης των πιο αθώων θυμάτων της κοινωνίας μας. 

Ναι, η Μυρτώ δεν έχει σχέση με τα αυτοκίνητα. Αν και σε ένα αισιόδοξο σενάριο τη φαντάζομαι να απολαμβάνει μια βόλτα με τον αέρα να χαιδεύει τα μαλλιά.

Κατά προτίμηση, σε roadster…

Photo: αρχείο Μαρίας Κοτρώτσου