Οδηγούμε Ford Escort Cosworth: το μπλε του Πραγματικού Οδηγού

Επί ελληνικού εδάφους με το Ford Escort Cosworth, ένα από τα πιο θρυλικά αυτοκίνητα που θώπευσαν κάποτε την οδηγική μας ψυχή. Η «Φορντάρα». Aπ΄όπου κι να την πιάσεις

Το Ford Escort Coswort, όσα χρόνια κι αν περάσουν, παραμένει ένα αυτοκίνητο-σταθμός στη συνείδηση του Πραγματικού Οδηγού. Και το επιβεβαιώνει όταν το οδηγήσει ξανά

Ξεκίνα από όπου θες. Από δοκιμές των περιοδικών της εποχής, από ειδικές διαδρομές, από τεράστια ονόματα που έκατσαν στο bucket, Delecour, Biasion, Mäkinen, Sainz, Bernardini, ξεκίνα από αφίσες σε παιδικά δωμάτια, πάρ’ το κατά βούληση

Το Ford Escort Cosworth ήταν, είναι, και θα παραμείνει στη συνείδηση του Πραγματικού Οδηγού ως ένα από τα πιο εμβληματικά, αμιγώς οδηγοκεντρικά αυτοκίνητα που είδαμε τις τελευταίες δεκαετίες. Το Cosworth, το “Cossie”, μια θρασύτατη «φτερούγα» που έφτυσε στα μούτρα της πολιτικής ορθότητας και παρήγαγε πραγματική αρνητική άντωση στα 240 km/h της τελικής ταχύτητας.

Βλέπεις, αυτό το αυτοκίνητο ήταν ο εκφραστής μιας μακράς παράδοσης της Ford με αυτοκίνητα που στόχευαν στο δόξα πατρί του θυμικού της σπορ οδήγησης. Είναι σύμβολο, τοτέμ κανονικό, άξιο «όπλο» για δρόμο, στροφιλίκι αλλά και αναβάσεις. Και μόνο το ότι 25 χρόνια μετά, το βλέπουμε να διακρίνεται σε πρωταθλήματα, περιλαμβανομένου και του ελληνικού, είναι ένα δείγμα του πόσο ικανό ήταν αυτό το τεχνούργημα.

Στα μάτια του αμύητου του ήταν ένα υπερβολικό, εγωπαθές αυτοκίνητο ενός επιδειξιομανή boy racer. Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι, είπε ο Κύριος. Και είχε τόσο δίκιο. Διότι οι έχοντες οδηγική φρόνηση ήξεραν πολύ καλά ότι είχαν να κάνουν με ένα αυτοκίνητο ικανό σε δύναμη, αποτελεσματικό σε πρόσφυση και ενδιαφέρον σε συμμετοχή. Ο συνδυασμός σπανίζει

Έχω, λοιπόν, μπροστά μου ένα μπλε Cosworth πρώτης γενιάς. Με επίσης μπλε καπάκι στον κινητήρα. Έχει την τεράστια φτερούγα πίσω που συνόδευε τα μοντέλα της πρώτης γενιάς, το κλασικό “whale tale”. Κάτω από το καπό βρίσκεται ο ηθικά «τεράστιος» τετρακύλινδρος. Τεράστιος σε αξιοπιστία, ικανότητα, επιδεκτικότητα βελτίωσης. Η τουρμπίνα της T34 της Garrett φροντίζει να παρέχει την ώθηση που περιμένεις από το επιθετικό παρουσιαστικό. 

Ανοίγω την πόρτα και μπαίνω μέσα. Παρά τα χρόνια που έχουν περάσει, δεν μεταδίδει αυτή τη χαρακτηριστική, δυσάρεστη πλαστικούρα στα ευαίσθητα ρουθούνια μου. Απ’ ότι μαθαίνω, βέβαια, σε διάφορους συλλέκτες αυτή η αίσθηση αρέσει. Περί ορέξεως. 

Τα πλαστικά είναι σκληρά, τι άλλο θα μπορούσε να ήταν; Η θέση οδήγησης σχετικά ψηλά. Είναι, φαίνεται, ένα κλασικό ζητηματάκι που έχει η Ford με το θέμα. Ίσως να ανάγεται στη λογική μιας καλύτερης εποπτείας του δρόμου καθώς τα αυτοκίνητά της πάντα στοχεύουν σε μία οδηγοκεντρική προσέγγιση και όχι στην απλή, αδιάφορη μετακίνηση. Από την άλλη, γιατί να μην έχεις την επιλογή μιας μεγαλύτερης διαδρομής στο ύψος του καθίσματος; 

Αυτές τις ιδρυματικές διαπιστώσεις τις προσπερνάς στο λεπτό με το που κάθεσαι στο bucket της Recaro με την επένδυση από αλκαντάρα. Πιάνεις το τριάκτινο τιμόνι. Γλιστρά κάπως στα χέρια, δεν έχει το grip της λαβής που ιδανικά θέλεις. Το ίδιο και ο επιλογέας. Σκληρός, πλαστικός. Όμως, τα ξεπερνάς όλα. Γιατί βάζεις το κλειδί στη μίζα και φέρνεις σε ζωή ένα αυτοκίνητο που ξέρεις προκαταβολικά πως έχει να σου χαρίσει οδηγική ικανοποίηση. Και μόνο. 

Κινούμαι χαλαρά στην αρχή, κάνω μερικά ζιγκ-ζαγκ για να δω την ευκολία αλλαγής κατεύθυνσης, πατάω-αφήνω το γκάζι να δω πώς δουλεύει η τουρμπίνα. Εννοείται υπάρχει καθυστέρηση απόκρισης. Τι περίμενες, δηλαδή; Το κλασικό “turbo lag” ζει. Αυτό που σημαίνει πως από τη στιγμή που θα πατήσεις το γκάζι μέχρι τη στιγμή που θα αρχίσεις να νιώθεις την ώθηση θα περάσουν ένα-δυο δευτερόλεπτα. Ανάλογα, φυσικά, και με τις στροφές λειτουργίας που ήδη κινείσαι και το πόσο είναι ήδη φορτισμένη η πίεση του turbo. 

Το κιβώτιο 5άρι με σχετικά χαλαρές διαδρομές αλλά και με αρκετά ευκρινές gate και στις πέντε σχέσεις. Τα φρένα δυνατά, με άμεση απόκριση. 

Δεν ακούς τριγμούς, δείχνει πολύ δεμένο και σε σχέση με το Peugeot 205 T16 που επίσης είχαμε οδηγήσει, δείχνει μακράν πιο στιβαρό και σύγχρονο. Η τελευταία λέξη, όσο κι αν φαίνεται αντιφατική, μπορεί να χρησιμοποιηθεί άνετα από ένα συνειδητοποιημένο οδηγό. Το Escort δεν σου «κάνει» παλιό αυτοκίνητο, αν ξέρεις τι ζητάς.

Ναι, θα μπορούσες να ζήσεις μαζί του σήμερα. Σε μια εποχή όπου οι οθόνες, οι εφαρμογές, οι διασυνδέσεις, και όλα τα ψηφιακά γύρω-γύρω έχουν πάρει φαραωνική σημασία, είναι χρυσή ευκαιρία το να μπορείς να οδηγήσεις ένα τέτοιο σοβαρό αυτοκίνητο. Χωρίς αμπαλάζ και ένα κάρο νέα αρκτικόλεξα αποφυγής εμποδίων και άσχετων οδηγών που σέρνουν τη fucking boring ύπαρξή τους στην άσφαλτο

Εδώ, ξέρεις ότι βρίσκεσαι σε ένα αληθινό αυτοκίνητο που όσο αρχίζεις να πιέζεις, τόσο σου αποκαλύπτει τις όμορφες πτυχές του. Παρά το γεγονός ότι τα λάστιχα ήταν παλιά και σκληρά από τον πανδαμάτωρα χρόνο, η πρόσφυση είναι εξαιρετική. 

Το Escort Cosworth βάζει και τους 227 ίππους «κάτω» στο δρόμο, δεν χαζοσπινάρει και φεύγει μπροστά. Τα 0-100 km/h έρχονται σε μόλις 5.7” ενώ η ροπή των 310Nm φτάνει και περισσεύει για χρήση δρόμου δεδομένων των 1.275kg. Βυθίζω το γκάζι στην αναγνωριστική ευθεία και ο αρρενωπός ήχος γεμίζει την καμπίνα με την περιορισμένη ηχομόνωση. 

Το τιμόνι είναι σχετικά βαρύ σε αίσθηση και με έντονη επαναφορά. Δεν έχει την απόλυτη, υπερζωντανή αίσθηση ενός, για παράδειγμα, ιταλικού της εποχής (βλ. Lancia Integrale), αλλά είναι μέρος ενός φιλικού, σε γενικές γραμμές, και δεμένου «πακέτου» που σε βοηθά να περάσεις γρήγορα την επόμενη καμπή. Χωρίς ιδιαίτερο άγχος, χωρίς ιδιαίτερα τερτίπια. Η μόνιμη τετρακίνηση (34% / 66% κατανομή ροπής) με το μπλοκέ πίσω διαφορικό είναι, κυρίως, αυτά που σε βοηθούν να νικήσεις τις αμφιβολίες που μπορεί να έχεις στο μυαλό σου. 

Κερδίζω εμπιστοσύνη σιγά-σιγά και πιέζω περισσότερο. Και, αντίστοιχα, σιγά-σιγά ανοίγεται μπροστά μου ένας πολύ ωραίος συμμετοχικός κόσμος. 

Το Escort Cosworth δεν ξέρω τι χρόνο θα έκανε σήμερα στην πίστα του Nürburgring (που κι αυτό παράγινε ως σύγχρονος μαϊντανός) φορώντας σύγχρονα ελαστικά. Μολονότι εξακολουθώ να πιστεύω πως θα είχε πολύ ενδιαφέρον μια τέτοια τιμή αναφοράς…

Αλλά, ταυτόχρονα, δεν με νοιάζει κιόλας. Γιατί εδώ, υπάρχει ένα αυτοκίνητο μαζεμένο σε διαστάσεις το οποίο μπορείς να το φλικάρεις με τα φρένα, να το αποσταθεροποίησης ελεγχόμενα, να κάνεις μεταφορά βάρους με το τιμόνι και να γλιστρήσει γλυκά. Ταυτόχρονα, καλό είναι να φροντίσεις να είσαι μέσα στην ωφέλιμη περιοχή ροπής ώστε να πεταχτείς στην επόμενη καμπή χωρίς να «κρεμαστείς» από δύναμη. 

Φίλε οδηγέ, σκέψου ότι μιλάμε για 25 χρόνια πριν. Σκέψου τι δυνατότητες αποκάλυψε αυτό το σασί με καταβολές από το Ford Sierra και και πόσο νικηφόρο μας προέκυψε σε μάχες ειδικών διαδρομών. Think tank χωρίς ESP, Lane Change, Collision Warning. Οδηγείς εσύ. Και τελεία.

Βάζω 3η στο κιβώτιο καθώς κατεβαίνω ένα κατηφορικό κομμάτι με αρνητική κλίση. Δεν είναι και ο καλύτερος συνδυασμός για να γνωρίσεις ένα δυσεύρετο και ιδιαίτερο αυτοκίνητο όπως αυτό. 

Παρόλα αυτά, η εμπιστοσύνη που μου εμπνέει είναι τέτοια που δεν δυσκολεύομαι να το τοποθετήσω εκεί που θέλω ακριβώς, να παραμείνω στο γκάζι και αυτό, παρά τα χρόνια που κουβαλάει, να «βγάλει» τη δύναμή του, να σημαδέψει την επόμενη καμπή και να μεταφέρει καθαρή, ατόφια αίσθηση της κατανομής της πρόσφυσης. 

Το Ford Escort Cosworth δεν είναι τόσο αναλυτικό όσον αφορά το μπροστινό άξονα ή την ανάγνωση του ανάγλυφου του δρόμου μέσα από τη στεφάνη του τιμονιού. Περιστρέφεται, όμως, με χάρη και φιλικότητα γύρω από τον άξονά του, κάνει το πίβοτ σωστά, έχει ανύπαρκτη υποστροφή και σε γεμίζει αυτοπεποίθηση. 

Μη ρωτήσετε για τελική ταχύτητα, κατανάλωση ή αεροδυναμικούς θορύβους. Γιατί, αν ανήκεις σε αυτή την όλο και πιο ολιγομελή κάστα των Πραγματικών Οδηγών, αυτά δεν έχουν τόση σημασία πια.

Σημασία έχει ότι κινείσαι με ένα αυτοκίνητο που δεν σε προδίδει σε επίπεδο αξιοπιστίας, που κινείται χωρίς να το αισθάνεσαι χαλαρό ως παλιό σασί (κάτι που συμβαίνει συχνά σε ανάλογες περιπτώσεις), που στρίβεις, συμμετέχεις, ζεις. 

Αναλογικά με τη ροή της ιστορίας, το 1993 δεν είναι και τόσο μακρινό. Αλλά, ταυτόχρονα, είναι. Ως εξέλιξη της αυτοκίνησης. Ευτυχώς, το μπλε οβάλ συνεχίζει να πιστεύει στην οδήγηση. Και σήμερα το μεσημέρι, φρόντισε να μου υπενθυμίσει τη σκυτάλη απ´ το παρελθόν. Με το Ford Escort Cosworth. Αυτοκίνητο που αγαπήσαμε στο 4D. 

Υ.Γ. Ευχαριστούμε τον κ. Στέφανο Νέρη της Club Sport για τη διάθεση του αυτοκινήτου

Photo: Boris Pilipenko / 4Drivers