Η στιγμή που έχεις την τύχη να οδηγήσεις το ένα από τα δύο Peugeot 205 T16 που βρίσκονται στην Ελλάδα είναι κάτι σαν ευκαιρία ζωής. Αυτές είναι οι καταγραφές στην E.C.U. του εγκεφάλου μας
Αυτοκίνητο-τοτέμ. Οδηγώντας το πιο εμβληματικό Peugeot από καταβολής της, επί ελληνικού εδάφους
Είναι κάποια τριάντα χρόνια πριν. Ανεβοκατεβαίνω κάθε μέρα τη Λ. Συγγρού. Σπίτι-πανεπιστήμιο- σπίτι. Τις περισσότερες φορές με το λεωφορείο. Γραμμή 106. Κάθε μέρα, στο ίδιο σημείο, δεξιά στη Συγγρού ανεβαίνοντας, δίπλα στο ξενοδοχείο Intercontinental, είναι η τότε αντιπροσωπεία της Peugeot. Μέσα στην έκθεση ένα γκρι Peugeot 205 T16
Dejà vu στο όπλο
Κάθε φορά, αλλά κάθε φορά λέμε, το κεφάλι έψαχνε να βρει το κενό ανάμεσα στα κεφάλια των επιβατών του λεωφορείου. Να δει το Peugeot. Το θρυλικό. Το επικό. Το γκρι. Το φουσκωτό. Ποιο 205, είπες; Καμία σχέση με το απλό, αυτό που βλέπαμε στις γειτονιές.
Μόνο οι πόρτες ήταν κοινές. Και τα μπροστινά φανάρια. Από ‘κει και πέρα το χάος. Το 205 T16 σταματούσε το χρόνο στη Συγγρού. Μαύρη ποθητή τρύπα, υπόκλιση στη τζαμαρία και θωπεία στη νεανική μου ψυχή.
Τριάντα και πλέον χρόνια μετά. Το ίδιο αυτοκίνητο. Το ίδιο, ακριβώς. Αυτό που ανήκε στον γνωστό επιχειρηματία που είχε τότε την Peugeot. Ίδιος αριθμός σασί. Το λες και συγκινητικό το ενσταντανέ
Ας ξεκινήσουμε ανάποδα. Απ’ τα σωθικά. Εκεί όπου οι μηχανικοί της Peugeot μετέτρεψαν το αθώο 205 της διπλανής πόρτας σε serial killer των ειδικών διαδρομών των αγώνων ράλι
Αυτή τη φορά, υπό τη σκέπη του Club Sport του Στέφανου Νέρη. Το εντυπωσιακό του showroom στη Βάρης-Κορωπίου αλλά και το προσωπικό του παρελθόν έχει σαφώς ως βάση τις Porsche αλλά αν περάσεις μια βόλτα θα δεις μερικά από τα πιο εμβληματικά αυτοκίνητα των τελευταίων 50 ετών.
Η πρώτη επαφή
Πλησιάζω με δέος το Peugeot. Φαρδύ, τετράγωνο, με ανύπαρκτους προβόλους, τις εισαγωγές αέρα να υπενθυμίζουν πως αυτό εδώ το ιερό τέρας του motorport είχε κατά νου καυτές ειδικές διαδρομές. Το βλέπεις και αισθάνεσαι δέος.
Οι μηχανικοί της Peugeot (για την ακρίβεια, της Peugeot Talbot Sport, βλέπε PTS, υπό τα προστάγματα του δαιμόνιου Jean Todt), σε συνεργασία με τη γαλλική εταιρεία Heuliez που ανέλαβε να τεμαχίσει το 205 και να φτιάξει το αμάξωμα, είχαν υπερβεί εαυτούς. Απ’ ό,τι λέγεται και προϋπολογισμό.
Το 205 Τ16 στέκεται μπροστά μου σε όλο του το μεγαλείο. Σκαλίζει μνήμες από τα επικά περάσματα των Salonen, Kankkunen, Vatanen, τις κόντρες με τα Audi quattro, τα Lancia S4, όλο τον καλό κόσμο του πιο εξωφρενικού πρωταθλήματος που είδε ποτέ ο πλανήτης σε ειδικές διαδρομές, του Group B
Πες σε κάποιον μυημένο αυτόν τον κωδικό, ”Group B”, και θα καταλάβει τα υπόλοιπα. Το 205 T16 ήταν το όπλο που κατέβασε τους ”διακόπτες” στα φώτα των Γερμανών. Και αυτό εδώ, στην πολιτική του έκδοση, είναι μπροστά μου. Η σύνοψη της γνώσης του γαλλικού motorsport με πινακίδες. Η στιγμή επιτάσσει σεβασμό και λεπτότητα.
Το κεντρομήχανο που έδειξε το δρόμο
Οι μηχανικοί της Club Sport ανοίγουν τα καπό. Μπροστά, πίσω. Πανάλαφρα τμήματα από κέβλαρ σηκώνονται και αποκαλύπτουν τα σωθικά του ”πίτμπουλ”. Ο κινητήρας μόλις 1,775 κ.εκ. γερό μπλοκ από τον πετρελαιοκίνητο της νέας γενιάς κινητήρων της Peugeot με τον κωδικό ”XU”, τετρακύλινδρος, 16βάλβιδος, με 2ΕΕΚ, turbo, ψεκασμός της Bosch K-Jet, ανεξάρτητη ανάρτηση παντού, δύσκολο 5άρι σαζμάν προερχόμενο από τη φουτουριστική Citroën SM.
Και, βέβαια, τετρακίνηση. Όπως και το quattto, το αυτοκίνητο που άλλαξε τη ροή των αγώνων ράλι. Μόνο που στο Peugeot, το σκέφτηκαν αλλιώς. Ήταν μια εταιρεία που, τότε τουλάχιστον, πίστευε στο δόγμα ”νίκησε την Κυριακή, πούλα τη Δευτέρα”.
Και αυτό που έπρεπε να πουληθεί ήταν το 205, το νορμάλ, αθώο, το πιτσιρίκι της πόλης. Και για αυτό, το 205 T16 έπρεπε, έστω, να κρατήσει τη βασική σιλουέτα του 205. Πόσοι, νομίζεις, στο λεωφορείο της γραμμής καταλάβαιναν πως το γκρι, εκεί στη Συγγρού, δεν ήταν απλώς κάποιο 205 με αεροτομές;
Αυτό το στοιχείο, όμως, το να υπάρχει οπτική σύνδεση με το απλό 205, περιόριζε τη δεδομένη χωροταξία. Να βάλεις τετρακίνηση, να χωρέσεις τον κινητήρα, το κιβώτιο, τις heavy duty βάσεις
Οι μηχανικοί του Στέφανου ανοίγουν, λοιπόν, το πίσω καπό που είναι και το πιο επίμαχο. Κανονικά, στην PTS ήθελαν να βάλουν το μοτέρ στο διαμήκη άξονα αλλά δεν χώραγε στο μικρό body του 205. Οπότε, το έβαλαν εγκάρσια και σε σχήμα σταυρού το κιβώτιο με το διαφορικό. Τα top mounts δείχνουν ικανά να αντέξουν την Ακρόπολη, όλη η δομική βάση του Τ16 ”φωνάζει” πόλεμο.
Εδώ, λοιπόν, δεν υπήρχε το μειονέκτημα των μπροστόβαρων quattro αλλά κεντρομήχανη διάταξη για μεγαλύτερη ευελιξία στα στεναδούρια και ακόμη περισσότερη πρόσφυση στον πίσω άξονα.
Ο καιρός αναποφάσιστος μεταξύ συννεφιάς, βροχής, μια μικρής χαραμάδας ήλιου και πολλής, καταραμένης γύρης. Τι θα γίνει μ’ αυτή τη γύρη, επιτέλους; Να βρεθεί μια λύση άμεσα. Ή να κάψουμε τα πεύκα. Αντιθέτως, τόση αποφασιστικότητα εκπέμπει το 205 Τ16 που το παρακολουθώ στενά σε φάση κατενάτσιο.
Μπαίνοντας στο ναό
Ανοίγω την πόρτα. Δύο καθίσματα, με την αρχική ταπετσαρία. Περνάω τα άγια των αγίων. Κάθομαι. Το τύπου μπάκετ αρκετά φαρδύ έως αναπαυτικό. Άτιμοι Γάλλοι μπουρζουάδες ακόμα και στον ένοπλο αγώνα…
Κάθομαι ψηλά. Βάζω το χέρι και χαϊδεύω ένα έντονο σκαλοπάτι κάτω από τις βάσεις των καθισμάτων. Είναι το ρεζερβουάρ. Κάπου έπρεπε να μπει και αυτό, ξέρεις.
Η θέση οδήγησης ψηλά, λοιπόν, ορατότητα εξαιρετική. Τουλάχιστον, μπροστά. Πίσω σου υπάρχει η φαρδιά κολώνα, το πλαστικό, το μηχανοστάσιο, η ζέστη.
Έξω έχει μια σπαστική υγρασία. Δυο ώρες αργότερα, ήμουν ιδρωμένος. Όχι από την υγρασία αλλά από τη φυσική προσπάθεια που καταβάλλεις με το 205 Τ16.
”Πρόσεχε γιατί γλιστρά”, μου λέει ο Στέφανος, ”έχει παλιά λάστιχα, σχεδόν ”καμμένα”, σε αυτή την περίεργη γόμμα, τα TRX της Michelin, και ψάχνουμε να βρούμε αυτές τις μέρες”. Η διάμετρος μεταξύ 15 και 16 ιντσών. Ναι, μια φορά και έναν καιρό τα υπεραυτοκίνητα ”πατούσαν” σε 15άρες. Σημείο των καιρών.
Πολεμικό κόκπιτ, βαθιά χαραγμένο στην ιστορία του motorsport. Μπες μέσα, δεν μυρίζει καινουργίλα, τα πλαστικά δεν είναι μαλακά. Σκληρό, παρθένο, heavy duty ”γραφείο” εργασίας
Μπροστά μου ένα δίμπρατσο, μάλλον άσχημο τιμόνι. Γράφει, όμως ”Turbo 16”, με τη χαρακτηριστική γραμματοσειρά και αυτό αρκεί. Ένα χοντροκομμένο ταμπλό, όργανα με πορτοκαλί ενδείξεις και ένα στροφόμετρο με ”γυρισμένο” το δείκτη αφού αυτό το αυτοκίνητο θα ήταν στο στοιχείο του στροφάροντας στα ”ψηλά” και όχι σε ρελαντί καταστάσεις. Κόφτης στροφών στις 7,500 rpm.
Πολεμική ατμόσφαιρα. Ποιος ασχολείται με δέρματα;
Υπάρχει μια υποψία δέρματος στο πάνω μέρος του ταμπλό. Χαζομάρες. Μια κίνηση τύπου premium σε ένα αυτοκίνητο που είχε ένα και μόνο σκοπό, την ομολογκασιόν. Δηλαδή, την πιστοποίηση των τουλάχιστον 200 μονάδων που έπρεπε οι κατασκευαστές να παράξουν προκειμένου να έχουν δικαίωμα συμμετοχής στους αγώνες του Group B.
Το δέρμα, λοιπόν, ίσως και γάτας, ήταν ένα άλλοθι για τις συζύγους όσων, το 1984, θα επέλεγαν να αγοράσουν ένα 205 Τ16 αντί μια Ferrari ή μια Porsche 911 της εποχής. Το Peugeot κόστιζε τότε πιο ακριβά, βλέπεις. Να της πεις ότι πήρες Peugeot αντί για Πορσικό; Τρελή μουρμούρα. Οπότε πάρε δέρμα και σιωπή.
Κατά τα άλλα, το Peugeot ήταν όπως και οι πολιτικές εκδόσεις του Group B. Χοντροκομμένο, εξαιρετικά ανθεκτικό ως βάση, χωρίς ιδιαίτερη προσοχή στη λεπτομέρεια, τραχύ. Στο Audi δεν ήταν τόσο έντονο το ”σκαλοπάτι” ποιότητας, στο Peugeot είναι. Το επίμαχο, άλλωστε, ζήτημα ήταν το αγωνιστικό, το ”όπλο”, ο πόλεμος για το στέμμα του Παγκοσμίου Πρωταθήματος Ράλι
Εκεί όπου οι Γάλλοι πήραν δύο φορές τον τίτλο, το 1985 και 1986, μέχρις ότου ο μεγάλος Henry Toivonen σκοτωθεί με το Lancia στην Κορσική και πέσουν οι τίτλοι τέλους για το Group B. Τα υπόλοιπα και πολλά άλλα ενδιάμεσα είναι ιστορία.
Η στιγμή που γυρνάς το κλειδί
Γυρνώ το μικρό κλειδί στη μίζα δεξιά. Επιμένω. Ξανά. Πατάω λίγο γκάζι. Ο 4κύλινδρος παίρνει ζωή. Το ρελαντί κρατιέται ψηλά, ο ήχος διαπερνά το κόκπιτ. Δεν ξέρω, αλλά υπάρχει μια γοητεία ενός μοτέρ που δονείται στην πλάτη σου, γυρνάς το βλέπεις στο διάφανο πλαστικό, μέρη της συγχορδίας.
Τα πεντάλ σε στενή διάταξη, ελάχιστος χώρος για το foot rest, βάζω 1η στο σκληρό κιβώτιο. Κρατώ στροφές, ξεκινώ. Το τιμόνι; Ναι, σωστά. Το τιμόνι. Εδώ δεν υπάρχει υποβοήθηση, τίποτα. Ηλεκτρικές, υδραυλικές υποβοηθήσεις ανήκουν σε μια άλλη σφαίρα. Όχι βαρύ, νταλίκα. Ειδικά στα επιτόπου όσο ανεβοκατεβαίνω για τις ανάγκες της φωτογράφισης. Κάνω μπράτσα.
Το 205 Τ16 κινείται σφιχτά, με ένα γρέζι στην κύλιση και τη συνολική αίσθηση που δεν υπάρχει στο σήμερα της αυτοκίνησης. Κάνω μερικά δεξιά-αριστερά, κόμπακτ, άμεσο σασί, ”τετράγωνο”, νιώθεις τον όγκο να είναι μέρος της πλάτης σου. Μικρό, εστιασμένο αμάξωμα
Εν κινήσει το τιμόνι ελαφραίνει κάπως. Παρατηρώ τη ροή των στροφών όσο βυθίζω στο γκάζι. Φίλε αναγνώστη, ρομαντικέ των Ακρόπολις, σκονισμένε θεατή της Φτέρης και του ”Ταρζάν”, καλώς ήλθες στην εποχή του turbo lag, ελληνιστί υστέρησης απόκρισης. Όπερ σημαίνει πατάς το γκάζι και μετράς κανα δυο δευτερόλεπτα για να έρθει η δύναμη στο προσκήνιο. Κλασική αίσθηση των υπετροφοδοτούμενων ’80s.
Και από δύναμη; Πώς είναι;
Η δύναμη μόλις 200 ίπποι και ο τρόπος εμφάνισής της δεν έχει τη γραμμικότητα ή την ευκολία χρήσης που έχουμε μάθει – ακόμα και σε supermini. Εδώ, το 205 Τ16 είναι ξεκάθαρα αργό χαμηλά.
Ασκείς πίεση στο βαρύ δεξί πεντάλ και περιμένεις το δείκτη στο πορτοκαλί στροφόμετρο να συναντήσει κάποιες σχεδόν 4,000 rpm και να τουρμπίσει. Η δύναμη έρχεται απότομα αλλά δεν είναι τέτοια για να σε τρομάξει ή αιφνιδιάσει – καμία σχέση με τα εξωφρενικά δυνατά 205 Τ16 που ”έσκαβαν” σε 1000 Λίμνες, Μόντε και όπου.
Το 205 Τ16 ”πατάει” ψηλά, το βλέπεις κιόλας, ειδικά μπροστά. Το ”κατσίκι”, που λέει κι ο Στέφανος, έχει μεγάλο κενό μεταξύ τροχών και θόλων και ικανή διαδρομή ανάρτησης. Στη στεγνή άσφαλτο που το οδηγήσαμε είναι πολύ σταθερό.
Μπήκα μέσα με το δέοντα σεβασμό για ένα από τα μόλις 200 κομμάτια που φτιάχτηκαν ποτέ. Στην αρχή, ίσα-ίσα να συμφιλιωθώ με τη φυσική προσπάθεια που απαιτεί αυτό το αυτοκίνητο. Το βαρύ βολάν, τη μη γραμμική απόκριση, το στριφνό κιβώτιο
Ψηλαφώντάς το στις στροφές
Όμως, όπως και στις περισσότερες αγωνιστικές κατασκευές, η ταχύτητα είναι αυτή που λιπαίνει τα μέλη τους, που τις ζωντανεύει και αρχίζεις και τις βλέπεις ως έχουν. Παρά την προειδοποίηση για τα Michelin, ο πίσω άξονας είναι ιδιαίτερα σταθερός. Νιώθεις το grip ενός πισώβαρου κοντού αυτοκινήτου.
Στην είσοδο της κλειστείς καμπής, αν είσαι στο γκάζι και μπεις στην περιοχή όπου ζωντανεύει το τούρμπο, θα νιώσεις ένα στιγμιαίο ”άνοιγμα” της τροχιάς. Δεν αφήνεις γκάζι, μια αμεληταία μόνο μείωση του γκαζιού και αμέσως μετά πιο βαθύ πάτημα στο δεξί πεντάλ για να νιώσεις τη μεταφορά της ροπής στους πίσω τροχούς
To 205 T16 έχει όλο το DNA μιιας αφοσιωμένης κατασκευής χωρίς άλλοθι. Μια σοβαρή αφορμή για να ΄σαι χαρούμενος εν μέσω της αντιπαθέστατης γύρης. Κάτω τα πεύκα.
Το ξανακάνεις πέντε-έξι φορές και βρίσκεις τη ”σκανδάλη” της κατανομής. Τουλάχιστον για τις χαμηλές και μέσες ταχύτητες που κινηθήκαμε.
Το Peugeot έχει τη χαρντκορίλα μιας τρελά ειδικής κατασκευής, τη διαφορετικότητα ενός αυτοκινήτου που φτιάχτηκε για να λυθεί αμέσως μετά την ομολογκασιόν στα εξ ων συνετέθη και να μπει η αγωνιστική προίκα. Έτοιμη ως νύμφη προς μερικούς από τους πιο τεράστιους οδηγούς που έκατσαν στο αριστερό κάθισμα.
Ναι, μόνο αριστεροτίμονα. Μόνο γκρι. Λίγα λευκά για τις αγωνιστικές εκδόσεις. Μόνο 200 κομμάτια. Κάποιοι λένε πως έχουν απομείνει λιγότερα από 150 στον πλανήτη. Κάποια €150-250.000 στη χρηματιστηριακή αγορά. Το γκρι της πρώην Συγγρού και νυν Βάρης-Κορωπίου είναι ένα από αυτά. Το δικό μου ιερό προσκύνημα.
Υ.Γ. Ευχαριστούμε θερμά τον κ. Στέφανο Νέρη της Club Sport για την εμπιστοσύνη
Photo: Boris Pilipenko / 4Drivers.gr
Το 4Drivers δεν ταυτίζεται κατ΄ανάγκην με τις απόψεις των αρθρογράφων που φιλοξενεί, ενώ, ταυτόχρονα, ενθαρρύνει την ελευθερία γνώμης των contributors προς μια ευρύτερη αντίληψη της αυτοκίνησης.