Δύο νέοι άνθρωποι. Ο ένας είναι ήδη νεκρός. Είναι άλλος ένας νεκρός στο Ribas. Ο άλλος τη γλίτωσε με χτύπημα στον πνεύμονα. Σε ένα Smart Roadster. Ήταν προχθές στη Βάρκιζα. Για μία ακόμη φορά
Είναι η αριστερή ελαφρά κατηφορική, πριν τη μεγάλη ευθεία που σε βγάζει στα φανάρια της Βάρκιζας, ερχόμενος απ΄το γνωστό Ribas. Κατεύθυνση από Αγία Μαρίνα, δηλαδή.
Όποιος έρχεται ”πατημένος”, βλέπει τις τρεις λωρίδες κυκλοφορίας που μοιάζουν με διάδρομο απογείωσης λίγο πριν την επίμαχη αριστερή και ίσως φαντάζεται πως είναι ο απόλυτος πιλότος της παραλιακής
Κάτι σαν μετανσάρκωση του Ayrton Senna ή το alter ego του Valentino Rossi.
Αλλά, δυστυχώς, δεν είναι τίποτα τέτοιο. Στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων, είναι νέα παιδιά που γοητευμένα απ΄την ταχύτητα, το σασπένς αλλά και το ”θέατρο” της περιοχής (θα επανέλθω), επιδίδονται στη μάχη με την επόμενη καμπή. Ή και με τη ζωή τους, όπως εν προκειμένω ο 22χρονος συνοδηγός του Smart που, δυστυχώς, την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές είναι νεκρός. Ο τίτλος «Ο νεκρός στο Ribas» δεν πρέπει να αφορά κανέναν.
Μένω πολύ κοντά. Και ξέρω πως η κατάσταση συχνά γίνεται ανεξέλεγκτη. Τρίτες βράδυ, αλλά και Τετάρτες, γύρω στις 11 με 12, κατεβαίνει κανονικό κομβόι. Κυρίως, μηχανές. Δεν λέμε για δεκάδες αλλά, συχνά, για εκατοντάδες. Για κανα μισάωρο, απλώς, δεν μπορείς να κάτσεις έξω. Πολλές μέρες γίνεται το ίδιο σκηνικό και με αυτοκίνητα. Τύφλα να ΄χει το Fast and the Furious. Υπερπαραγωγή.
Ξέρω, επίσης, τις ίδιες μέρες ότι δεν πρέπει να κοιμηθώ πριν τη μία, δύο το πρωί. Γιατί όλη αυτή η ”θάλασσα” επιστρέφει. Θριαμβευτικά, προκλητικά γρήγορα, με τέρμα τη μανέτα σε δρόμο που διασχίζουν πεζοί, γονείς ή ό,τι. Δίπλα σε καφετέριες, πολυκατοικίες και σε σημεία χωρίς ορατότητα εξόδου – ακριβώς εκεί που είναι η στροφή στο σπίτι μου.
Τα γράφω αυτά ως petrolhead. Κι όχι ως συνταξιούχος της ΔΟΥ Γλυφάδας με παντόφλες και εμμονή μη χάσει κανα επεισόδιο από σίριαλ. Όπως έχουμε γράψει ξανά και ξανά στο 4D, η γοητεία της οδήγησης πρέπει να είναι μια ”αγοραφοβική” διαδικασία: να πηγαίνεις δηλαδή γρήγορα εκεί όπου οι συνθήκες το επιτρέπουν και, ακριβέστερα, εκεί όπου δεν υπάρχει κόσμος.
Όσο περισσότερο κόσμο, διερχόμενους ή κίνηση βλέπει ο ”Πραγματικός Οδηγός”, τόσο πιο συντηρητικά κινείται. Ναι, ο πραγματικός petrolhead, είτε σε δύο είτε σε τέσσερις τροχούς είναι ”αγοραφοβικός”. Νόμος
Ο 22χρονος που έχασε τον έλεγχο του Smart, έσκασε στο κράσπεδο δεξιά, τούμπαρε και game over για το συνοδηγό του. Είναι θλιβερό. Πρώτα για τους αγαπημένους του και μετά γενικότερα. Αλλά ξέρουμε όλοι πώς είναι αυτά. Θα περάσουν, αν περάσουν, μερικές μουδιασμένες εβδομάδες και θα ΄χουμε πάλι τα ίδια. Βάρκιζα, βράδυ, Riba’s, φλώροι και γκόμενες, άσχετοι και κάποια ταλέντα ίσως, μαύρα καπό με φλούδες από carbon, καγκουριά και θεατράλε.
Τολμώ να πω ότι το στέκι στο Ribas έχει περισσότερη απήχηση κι απ΄το θέατρο της Επιδαύρου. Γιατί το πρόβλημα δεν είναι ότι πας υπερβολικά γρήγορα (και δεν αναφέρομαι στο γελοίο όριο ταχύτητας του σημείου εκείνου που, αν δεν με απατά η μνήμη μου, πρέπει να είναι 50 km/h). To ακόμα μεγαλύτερο πρόβλημα είναι ότι το κάνεις για να σε δουν κάποιοι άλλοι. Όσοι μαζεύονται εκεί, δηλαδή.
Διαπιστωμένο. Έχω πάει κάποιες φορές βράδυ, λίγο πριν, στον παράδρομο του φαναριού. Για κανά σουβλάκι, στα όρθια, να το ζεσταίνει η φυσική θερμότητα του μοτέρ. Και παρατηρώ από μακριά. Φτιαγμένα, superbikes, ”παπιά” να πηγαίνουν τέζα για μερικά μόλις μέτρα ευθείας. Τα παιδιά δεν συνεχίζουν παραπέρα, να πάνε μακριά τη βόλτα τους. Περνούν ξάπλα πάνω απ΄τη σέλα, ίσα-ίσα για να μην έχουν αεροδυναμική αντίσταση, εισπράττουν το στιγμιαίο θαυμασμό και μετά από μερικά μέτρα, φρενάρουν, κάνουν επί τόπου και ξανά το ίδιο. Σκηνικό της ευθείας, μόνο για τη δωρεάν παράσταση. Τζογάρουν στο χιλιοπαιγμένο έργο με τίτλο «Ο Νεκρός στο Ribas».
Το μόνο που φαίνεται να σώζει την κατάσταση -αλλά και τη σωματική τους ακεραιότητα- είναι οι βροχές. Που εύχομαι να ξεκινήσουν νωρίς-νωρίς το Σεπτέμβρη. Εκεί ηρεμεί το τοπίο. Ποιος είναι τόσο μάγκας για να τρέχει στη βροχή;
Και για να προχωρήσω το συλλογισμό: Κι αν, λοιπόν, ήταν κάποιος τόσο ταλαντούχος για να τρέχει στο βρεγμένο, πόσοι μπορεί να υπάρχουν που στέκονται στο πεζοδρόμιο ως θεατές για να θαυμάσουν με ομπρέλα στο Ribas; Η απάντηση είναι κανένας. Και για αυτό θα συνεχίζω να υποστηρίζω πως το πρόβλημα είναι η ματαιοδοξία της στιγμής.
Εκεί είναι το θέμα. Ξεχάστε την ανυπαρξία πίστας. Δεν φταίει η έλλειψή της. Και δέκα πίστες να ΄χαμε, το αδικαιολόγητο, ηλίθιο και δομικά άσχετο street racing δεν πεθαίνει
Το σχόλιο, για παράδειγμα, που μεταφέρω αυτούσιο και που γράφτηκε κάποτε στα comment του 4Drivers με αφορμή άλλον ένα θάνατο ενός νέου άνθρώπου που σκοτώθηκε σουζάροντας μπροστά απ΄το κοινό του Ribas ήταν ενδεικτικό του πώς σκέφτονται πολλά παιδιά χωρίς ίχνος οδηγικής παιδείας: ”Η μηχανή είναι η καύλα μου, ό,τι και να λέτε. Να πάνε να γαμηθούν οι στολές και τα κράνη, εάν είναι να σου κάτσει η στραβή αυτά δεν σε σώζουν, εάν είναι γραφτό σου δεν σε σώζουν, το μόνο που φοβάμαι είναι να μη μείνω παράλυτος, αν είναι να φύγω ας φύγω μια και καλή”.
Είναι θέμα ασυγκράτητης ηδονής. Θα συμφωνήσω απόλυτα. Μιας ηδονής χωρίς όρια, που μπαίνει πάνω κι από τη ζωή σου. Θα έλεγα κι απ΄ τη ζωή των άλλων αλλά αν δεν σκέφτεσαι τη δικιά σου σιγά μη δίνεις δεκάρα για των άλλων.
Αλλά μιλώντας για την αμαρτωλή περιοχή των νοτίων προαστίων, θα επιμείνω στο παραπάνω. Στο πόσοι σε βλέπουν όσο το παίζεις Valentino Rossi. Ή Ayrton. Τεράστιας σημασίας ηδονή.
Πιστεύω ακράδαντα πως το θέμα πίσω απ’ τις Τετάρτες στο Ribas, το Γέρακα, την Κερατέα, κάποτε στη ”Μαύρη”, είναι το καταραμένο το φαίνεσθαι. Το ποιοι σε βλέπουν. Το κοινό. Γιατί, κατά βάθος, δεν πιστεύεις στον εαυτό σου.
Και φαίνεται πως δεν πιστεύεις στον εαυτό σου γιατί έχεις ακόμα ανάγκη την επιβεβαίωση του όχλου. Που, ίσως, δεν την πήρες μικρός απ΄αυτούς που έπρεπε – για να προχωρήσει κι άλλο ο συλλογισμός.
Τι νόημα έχει να πουν μερικοί άγνωστοι στο πεζοδρόμιο, κάποιοι που δεν τους ξέρεις και δεν σε ξέρουν ”μπράβο, ρε μεγάλε” την ώρα που περνάς flat-out στην ευθεία των φαναριών του Ribas; Ή του όποιου Ribas.
Ναι, υπάρχει μια ακόμα εξήγηση. Ζώντας σε μια εποχή που εξυψώνει την εικόνα έχουμε μάθει -δυστυχώς και τα παιδιά μας- ότι είναι πολύ σημαντικό το πώς φαινόμαστε. Και μετά, μένουμε εγκλωβισμένοι στην εικόνα
Η λύση δεν είναι η πίστα. Οι κόντρες γίνονται παντού. Και στις πιο πολιτισμένες χώρες όπου οι πίστες είναι συχνές σαν τα περίπτερα. Ναι, μια λύση είναι η αστυνόμευση. Αλλα και πάλι, την επόμενη θα οργανωθεί κάπου αλλού.
Η λύση είναι να σπάσουμε το άγχος της εικόνας. Ίσως και να έχουμε μια ηδονή (για να το πω κομψά) με άνθρωπο. Κανονικό. Όχι μόνο με τη λαμαρίνα.
Μου πήρε και μένα κάποια χρόνια για να μετριάσω ή και να ”σκοτώσω” την τάση του αν πέτυχε το παντιλίκι (ή αν έκατσε η σούζα) όσο το μάτι μου σκάναρε για να δει αν με είδαν. Και έτσι, κατανοώ από ”μέσα” αυτό που τώρα στηλιτεύω.
Ξέρω, είναι δύσκολο να απαλλαγείς απ’ το μικρόβιο της εικόνας, αν το κουβαλάς για χρόνια. Ξεκινάει από πολύ πίσω. Οικογένεια, ανασφάλειες, διάφορα. Το τιμόνι έρχεται στο τέλος.
Αλλά η ταπεινή συμβουλή είναι ζήσε και οδήγα για πάρτη σου. Και όχι για το κοινό, τη φιγούρα ή τις όποιες ανασφάλειες κουβαλάς.
Γιατί έτσι, καθώς ξέρω, ξέρεις, ξέρουμε πως το γκάζι έχει ρίσκο και δεν είναι τένις, γιατί έτσι, ξαναλέω, ακόμα κι αν σου τύχει η στραβή να είναι επειδή ανταγωνίστηκες τον εαυτό σου. Αυτόν. Κι όχι τις καταραμένες Τετάρτες. Μη γίνεις ο επόμενος νεκρός στο Ribas. Ή και οπουδήποτε αλλού.
Γίνε μόνο ο Πραγματικός Οδηγός.
Photo: notia.gr
Το 4Drivers δεν ταυτίζεται κατ΄ανάγκην με τις απόψεις των αρθρογράφων που φιλοξενεί, ενώ, ταυτόχρονα, ενθαρρύνει την ελευθερία γνώμης των contributors προς μια ευρύτερη αντίληψη της αυτοκίνησης.