Θρύλος είναι το Autobianchi του θείου μου του Λουκά

Διάβαζα, όταν έκλεισε η Pontiac, το “obituary” στη Detroit News: “H Pontiac, η μάρκα που τα αυτοκίνητά της κατέβαιναν στις καλιφορνέζικες λεωφόρους και έκαναν κόντρες στις ευθείες του Salt Lake City, έκλεισε σήμερα τις πόρτες της για πάντα.” Και έρρεε το δάκρυ

Η τρίχα κάγκελο για τον θρύλο που μας αποχαιρετούσε. Θρύλο; Πόσα μοντέλα της Pontiac ξέρω;

Να δεις… Το Firebird που οδηγούσε ο Μπαρτ Ρέινολντς στο Bandit και την Trans Am που “έπαιζε” τον Κιτ στον Ιππότη της Ασφάλτου.

Δύο. Α, κάτσε να δεις, ήξερα κι εκείνο το έκτρωμα, το Aztec, που είχε κάνει πασαρέλα σ’ όλα τα περιοδικά ως το ασχημότερο αυτοκίνητο. Έβερ. Τρία.

Με τον θρύλο στο μυαλό, πήγα στην Αμερική να δω από κοντά τα “ιερά τέρατα” και άλλες τέτοιες κλισέ παπαρούνες, και είδα την Pontiac LeMans. Δεν μπορεί, λέω, με τέτοιο όνομα αυτό το αυτοκίνητο θα είναι το πιτόγυρο-διπλή-πίτα του κάθε μερακλή.

Αν εξαιρέσεις πως για μία ολόκληρη δεκαετία το όνομα αυτό μόστραρε σ’ ένα Daewoo Nexia (βλ. Opel Kadett για νεκρόφιλους), είμαι σίγουρος ότι άφησε εποχή στα “φλατς” του Salt Lake. Βέβαια…

Το τελευταίο μοντέλο της Pontiac είχε ακόμη ένα θρυλικό όνομα: Grand Prix. Μια μαούνα που καθόταν στο δρόμο σαν κακοβαλμένη περούκα. Ευτυχώς ήταν χαμηλή και κρυβόταν εύκολα πίσω από τους θάμνους

Και στο άλλο άκρο του μεγέθους, o θρύλος συνεχιζόταν σε ένα μοντέλο-συνεργασία με την Toyota, το Vibe. Δεν μπορεί, με το “Made-in-California” γραμμένο στην ούγια, αυτό θα ήταν η προσωπογραφία, η απεικόνιση, η λέξη η ίδια, ρε παιδί μου, η ενσάρκωση και η πραγμάτωση του ονείρου, του απόλυτου εκείνου συμβόλου που περίμενα να δω.

Μιλάμε για το μόνο Toyota που γινόταν εισαγωγή από την Αμερική στην Ιαπωνία. Δεν μπορεί! Κι όμως. Οι Ιάπωνες σταμάτησαν να το αγοράζουν και η Toyota το απέσυρε από την εθνική της αγορά μέσα σε δύο χρόνια. Φαντάσου…

Έπρεπε να βρω μια έκθεση Pontiac. Εκεί, ανάμεσα στ’ άλλα μοντέλα, θα έβρισκα τον θρύλο. Και βρήκα και την έκθεση και τον θρύλο. Όχι σ’ ένα, αλλά σε δύο μοντέλα. Το G2 και το G3. Ελληνιστί, το ένα το Matiz και το άλλο το Kalos!

Ο θρύλος πέθανε και τον θάψανε νύχτα. Κι αυτά που έγραφε η Detroit News ήταν πασατέμπος, για να περνάει η ώρα (sic). Ή όχι;

Μα πού είναι ο θρύλος; Είναι στις λαμαρίνες; Είναι στα V8 και στα ατελείωτα μέτρα νίκελ στους προφυλακτήρες των ’50s; Μήπως είναι στις λεωφόρους της Καλιφόρνια και στις ευθείες του Salt Lake City;

Ο θρύλος είναι στους ανθρώπους. Το στριφογύριζα για ώρα στο μυαλό μου αυτό, κατεβαίνοντας τη Βάρης-Κορωπίου, όσο χάζευα τα “κομμένα” στις μάντρες ανταλλακτικών.

Θρύλος είναι το Autobianchi του θείου μου του Λουκά που το “τσιμπούσα” τα μεσημέρια και το έφερνα στις δύο ρόδες καθώς έψαχνα την καύτρα απ’ το τσιγάρο στο κάθισμα

Θρύλος είναι το Escort-με-την-κίνηση-μπροστά που ξέφυγε τρεις φορές από την ίδια κολώνα, στην ίδια πλατεία, τρεις συνεχόμενες νύχτες.

Θρύλος είναι το Taunus 1300 που, αν το Αργώ γραφόταν με όμικρον, θα του έβαζαν κατάρτι και θα το έστελναν για το χρυσόμαλλο δέρας. Είχε όμως μεγάλο κάθισμα πίσω και τελούσε χρέη… γκαρσονιέρας για καμιά 40αριά άτομα. Και χαμπάρι ο κυρ-Τάσος…

Θρύλος είναι αυτό που θυμάσαι εσύ γι αυτά που έκανες εσύ και για τις εμπειρίες που έχεις να λες εσύ. Το αυτοκίνητο είναι ο κομπάρσος. Είναι το ντεκόρ. Είναι όμως και αυτό που μένει.

Αυτό που έμεινε στον τύπο που έγραφε για την Pontiac στην Detroit News κι εγώ δεν το κατάλαβα κι έτρεχα στα ξένα. Τρομάρα μου.

Photo: Google