30 χρόνια, 5 γενιές. Ποια είναι η συνταγή επιτυχίας του Clio;

Οι Γάλλοι έχουν πίσω τους παράδοση στο πώς να κάνουν το Clio πανευρωπαϊκό best seller. Αυτή είναι η εξίσωση της επιτυχίας τους

Το Clio Williams ανήκει στα κορυφαία προσθιοκίνητα των τελευταίων δεκαετιών. Αμέσως μετά το επίσης θρυλικό 5 GT, η Renault είχε μόλις μεταγγίσει τη γνώση στο πώς κάνεις ένα μικρό αυτοκίνητο, με ημιάκαμπτο άξονα, να «ράβει» -με όλο το συμπάθειο στις κοπτοραπτούδες- στις ειδικές διαδρομές

Δεν είναι εύκολο για ένα μικρό αυτοκίνητο να πρωταγωνιστεί για τριάντα χρόνια. Πολύ περισσότερο στην ευρωπαϊκή αγορά που θεωρείται -και είναι- η πιο απαιτητική για τα αυτοκινητικά δεδομένα

Οι Γάλλοι, ωστόσο, κατάφεραν να καταστήσουν το Clio (που πήρε το όνομά του από την ομώνυμη μούσα της ελληνικής μυθολογίας) να δημιουργήσουν μια πολύ σοβαρή υπόθεση στα πράγματα.

Το Clio, ήδη από την πρώτη του γενιά, ακριβώς τριάντα χρόνια πριν, είχε, κατά την ταπεινή μου γνώμη, τέσσερις βασικούς άξονες που στήριξε την καριέρα του.

Ο πρώτος άξονας επιτυχίας ήταν η σχεδίαση

Το Clio έδειχνε όμορφο. Τόσο στα δύσκολο γυναικείο κοινό όσο και το αντρικό.

Σε μια εποχή, αλλά και σε μια κατηγορία όπου τα ντιζαϊνίστικα πράγματα ήταν συχνά πιο διαδικαστικά, οι Γάλλοι έβαλαν το δικό τους πινέλο και το αυτοκίνητο έδειχνε χαριτωμένο από τα αποδυτήρια.

Επί τη ευκαιρία, πρόκειται για το πιο διεισδυτικό διαβατήριο για δυνατές πωλήσεις με το καλημέρα.

Ο δεύτερος ήταν η ανάρτηση

Θα μπορούσα να την αποκαλέσω ως «Η Ανάρτηση». Με σκόπιμα κεφαλαία. Και, φαντάσου, με έναν άψογα ρυθμισμένο ημιάκαμπτο άξονα.

Οδηγώντας το, ακόμα και στα φρεάτια της Λαυρίου, δεν κοπανιόσουν σα χταπόδι. Η κύλισή του Clio ήταν γλυκιά, απορροφητική, ενδοτική. Το σημαντικότερο; Δεν είχε ως τίμημα ένα μαλθακό set-up ανάρτησης, όπως συχνά συμβαίνει για να κρυφτεί το ελάττωμα του «κρατήματος»

Η ανάρτηση του Clio ήταν, όπως λέγαμε στον ειδικό Τύπο, η χρυσή τομή.

Έστριβες, ακόμα και υπό πίεση, χωρίς να θυσιάζεις δυο φρονιμίτες κάθε φορά που θα συναντούσες εγολαβικές ανωμαλίες.

Κοντολογίς, η Renault είχε πετύχει το σωστό μιξάρισμα μεταξύ άνεσης και οδικής συμπεριφοράς.

Εύκολο να το θες, δύσκολο να πετυχαίνεις το συνδυασμό – ειδικά σε ένα αυτοκίνητο με μικρό μεταξόνιο.

Πέντε γενιές, τρεις δεκαετίες. Το γαλλικό success story

H πρακτικότητα

Το αμάξωμα του Clio ήταν τόσο-όσο. Η χωροταξία του ιδανική για να φορτώνεις τις καθημερινές σου ανάγκες.

Τα πλαστικά του δεν ήταν τα πιο απορροφητικά. Και η κλίση της κολώνας του τιμονιού όχι και η πιο κάθετα τοποθετημένη – οι Γάλλοι είχαν, παραδοσιακά, ένα θεματάκι επί του σημείου.

Μπες, ωστόσο, ακόμα και σήμερα, σε ένα Clio εικοσαετίας και θα το βρεις στιβαρό και ελάχιστα «τριζάτο». Δεν του δείχνει αλλά είναι καλοφτιαγμένο και αρκούντως στιβαρό.

Δοκιμή: Renault Clio 1.0 Tce 100hp. Η εξέλιξη του είδους;

Η τελευταία γενιά, η 5η, αυτή που μπορείτε να αγοράσετε σήμερα, είναι μακράν η πιο ψηφιοποιημένη και όμορφη. Κρίμα πάντως που δεν προβλέπονται σχέδια για το διάδοχο με λογότυπο RS. Η νέα οικονομική στρατηγική της Renault δεν επιτρέπει τη σκυτάλη στο μύθο

Η οδηγοκεντρικότητα

Κλείνω με το τελευταίο στοιχείο του που σκόραρε στις καρδιές μας. Ειδικά τις ενθουσιώδεις. Η Renault δεν φέρθηκε τσουρούτικα.

Απέκτησε γνώσεις από την εμπλοκή της σε αγώνες, Φόρμουλα 1, ειδικές εκδόσεις και μετάγγισε μέρος αυτών στο μικρό Clio.

Ποιος δε θυμάται τα Williams; Ή τις εκδόσεις με το λογότυπο «RS» στο πίσω μέρος; Αν οι Ιάπωνες παραδοσιακά είχαν το κεφάλαιο που λέγεται «μοτέρ» με το μέρος τους, ήταν οι Γάλλοι της Renault που βρήκαν το σοφιστικέ τσαγανό να φτιάξουν τις πιο οδηγοκεντρικές εκδοχές στην κατηγορία

Ε, αυτά τα υπέροχα, γρήγορα και στριφτερά Clio RS ήταν εκείνα που έκαναν όλο το brand boost, το εταιρικό, σημειολογικό πουσάρισμα στα μυαλά και τις καρδιές όλων ημών που αγαπάμε την οδήγηση. Μένουμε, ωστόσο, με το παράπονο για τη συνέχεια.

Γενικά μιλώντας, πάντως, η συνταγή είχε πετύχει.

Όχι τυχαία αλλά με κόπο, καλά αντανακλαστικά στο πώς διαμορφώνεται η αγορά και σωστή στρατηγική.

Happy birthday, λοιπόν και ξανά προς τη δόξα.