Αυτά τα λίγα μιλιγκράμ φόβου. Τα χρειαζόμαστε;

Το κείμενο αυτό έχει να κάνει με αυτοκίνητα. Αλλά θα μπορούσε και να μην έχει σχέση με αυτοκίνητα. Έχει να κάνει με αυτό το ένα τσικ φόβου που συχνά μας λείπει όλο και περισσότερο. Ακούγεται αντιφατικό;

Οδηγώντας τις προάλλες, κατά τη διάρκεια μιας φωτογράφισης την εκρηκτική, νέα Mercedes-AMG A 35 4Matic των 306 ίππων, μου έμεινε στο μυαλό ένας ποδηλάτης που κατέβαινε με ταχύτητα την παραλιακή

Προσωπικά, θα φοβόμουν να κατεβαίνω με χίλια ένα δρόμο μεγάλης κυκλοφορίας στηριζόμενος σε δύο κομμάτια καουτσούκ που το πλάτος τους είναι όσο μια γομολάστιχα

Αλλά (παραδόξως;) δεν φοβάμαι οδηγώντας. Ακόμα περισσότερο -και εκεί ακριβώς είναι το νόημα του τίτλου- ο φόβος τείνει να εκλείψει από τα σύγχρονα αυτοκίνητα. Θα μου πείτε καλά δεν κάνει; Ναι, καλά κάνει. Τα αυτοκίνητα πρέπει να είναι ασφαλή. Και γίνονται όλο και πιο ασφαλή.

Όμως, συχνά έχω την εντύπωση ότι αυτή η υπέρ-αίσθηση ασφάλειας καταλήγει πολλά από αυτά να τα κάνει σχετικά αδιάφορα οδηγικά. Κι αυτό δεν έχει να κάνει με την ιπποδύναμη

Είναι, πλέον, τόση η πρόσφυση που μπορείς και διαχειρίζεσαι σχετικά εύκολα μερικές εκατοντάδες ίππων. Τα μιλιγκράμ φόβου έχουν να κάνουν με την αίσθηση ελαφρότητας, ευελιξίας, αμεσότητας, δυσκολίας, αν θέλετε, πάνω από ένα σημείο πίεσης. Και νομίζω πως είναι αυτά ακριβώς που κρατούν την οδήγηση ζωντανή.

Στους αγώνες δεν τίθεται τέτοιο δίλημμα. Με πλήρη απουσία ηλεκτρονικών, ακόμα και αυτοκίνητα 150 ίππων μπορούν να προκαλέσουν σασπένς. Στο δρόμο, ωστόσο, υπάρχουν κάποιες λίγες περιπτώσεις που ανακαλύπτεις το fun τού να πηγαίνεις γρήγορα με ένα σχετικά αργό αυτοκίνητο.

Αυτό ακριβώς το fun, λοιπόν, και αυτή ακριβώς η αίσθηση ενός μικρού κλικ φόβου πηγαίνοντας γρήγορα, ίσως να συνυπάρχει και στη νέα Alpine. Είναι ελαφριά, είναι μικρή, δεν είναι τρομακτικά γρήγορη. Βασίζεται περισσότερο στην αίσθηση και λιγότερο στις απόλυτες επιδόσεις που θα κέρδιζαν πηχαίους τίτλους

• Διάβασέ το: H Alpine στη Ν. Σμύρνη

Για την AMG A35

Για την ιστορία, η AMG A 35 4Matic είναι μια ενδιάμεση περίπτωση. Καταιγιστική στην ελληνική άσφαλτο, συλλαμβάνεις τον εαυτό σου να γλιστρά ελεγχόμενα με σοβαρά τριψήφιο νούμερα.

Δεν πιέσαμε με χαμηλές σχέσεις στο κιβώτιο -το αυτοκίνητο μόλις είχε κυκλοφορήσει, σφιχτό ακόμα και με τις ζελατίνες- αλλά εκμεταλλευτήκαμε το momentum. Η αίσθηση ενός hot hatch που μπορεί να ανταγωνιστεί ένα supercar σε ελληνικό στροφιλίκι είναι άμεσα αντιληπτή.

Για να το πάω και λίγο γενικότερα το ζήτημα, έχω την αίσθηση ότι όλη αυτή η υπερπροστασία μας κάνει πιο εύθραυστους ως φυλή.

Προσωπικά, δεν θα άφηνα το παιδί μου να κατεβαίνει τέζα με το ποδήλατό του στα 14 του χρόνια μια μεγάλη λεωφόρο, ας πούμε τη λεωφόρο Συγγρού. Όχι, δεν θα το άφηνα με τίποτα. Φοβάμαι.

Θέλω να πιστεύω, έστω και ως ψευδαίσθηση, πως όσο διατηρούμε ακόμα αυτά τα μιλιγκράμ φόβου, μας κάνουν πιο ικανούς, πιο προσαρμοστικούς, πιο ανθεκτικούς, τελικά, ανθρώπους. Ίσως και καλύτερους οδηγούς.

Photo: Ismailos.gr / 4Drivers. gr / The ONE magazine