Το Ακρόπολις που θέλουμε

Για μια ακόμη φορά το Ράλι Ακρόπολις είναι μέρος του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος (ERC) και όχι του WRC. Από 1 -3 Ιουνίου. Αυτές είναι μερικές, πάντα επίκαιρες, σκέψεις του Tweety, όπως γράφτηκαν μερικά χρόνια πριν

Πριν πολλά πολλά χρόνια, όταν χτιζόντουσαν οι πυραμίδες, ο κόσμος ήταν πολύ πιο ανόθευτος. Οι άνθρωποι ζούσαν με λιγότερη σπατάλη –με εξαίρεση τους Αιγύπτιους και τους Γάλλους βασιλιάδες– η φύση ήταν πιο συνυφασμένη με τις πόλεις, οι εποχές ήταν διακριτές και οι ήχοι του περιβάλλοντος ξεχώριζαν γιατί η τεχνολογία δεν τους είχε καλύψει με το πανταχού παρόν χαλί της.

Άκουγες τα πουλιά, το νερό στο ποτάμι, τα φύλλα στον αέρα, και τα κύματα της θάλασσας.

Μέχρι που μια μέρα φτιάξαμε μηχανές… Από εκεί και πέρα όλα άλλαξαν. Τα εργοστάσια μούγκριζαν, τα τραίνα άσθμαιναν και σφύριζαν, οι δρόμοι γέμισαν αυτοκίνητα που κροτάλιζαν, τα αεροπλάνα τσίριζαν στον ουρανό… Οι πόλεις απόκτησαν έναν μόνιμο ήχο υποβάθρου που σιγά σιγά καθιερώθηκε στο περιβάλλον μας. Και για να αποφύγεις αυτό το συνεχές βουητό έπρεπε να πας στην εξοχή, μακριά από την τεχνολογία.

Στα μακρινά νιάτα μου, φεύγαμε, κάπου στο τέλος Μαΐου, με το αυτοκίνητο για μέρη χωρίς δρόμους, χωρίς θορύβους, χωρίς βιασύνες και τεχνολογία, με υπέροχες ευωδιές από τα σπάρτα και τα ανοιξιάτικα λουλούδια για να απολαύσουμε ακριβώς το αντίθετο.

Ήταν η εποχή που κάθε χρόνο γινόταν το Ράλλυ Ακρόπολις. Ο εθνικός αγώνας μας, η σύνδεσή μας με την αιχμή της τεχνολογίας, όπως εφαρμοζόταν στην αυτοκίνηση.

Παρκάραμε κάπου στου διαόλου τη μάνα και, σιγά σιγά με τα πόδια, σκαρφαλώναμε τα βουνά και τα βράχια για να δούμε και κυρίως να ακούσουμε τα αγωνιστικά αυτοκίνητα να περνούν τέρμα γκάζι και “με τις μπάντες” σηκώνοντας ένα παχύ σύννεφο σκόνης και μυρωδιάς από καμένο Castrol, ενίοτε και καμένων υλικών τριβής ή λάστιχου.

Μαζευόμασταν όλοι μαζί σαν τους πιγκουίνους πάνω στο ύψωμα γύρω γύρω απ’ τις στροφές, με ό,τι φωτογραφική μηχανή μπορούσε ο καθένας, φορώντας καπέλα Marlboro, Castrol, Rally Acropolis για τον σκληρό ήλιο και για να μη γίνουν τα μαλλιά των κοριτσιών (ναι, υπήρχαν και κορίτσια μαζί μας) χάλια.

Τότε δεν είχε ελικόπτερα να πετούν από πάνω με μεγάφωνα “μη στέκεστε στον δρόμο, απομακρυνθείτε” κ.λπ. – ένα μόνο, αυτό που κουβαλούσε τον Γραμματικόπουλο με την κάμερα. Και ο ήρωας που το πιλοτάριζε έκανε απίστευτα περάσματα για να πετύχει την τέλεια γωνία λήψης.

Και μέσα σ’ όλο αυτό το τσίρκο, ξαφνικά άκουγες το πρώτο αυτοκίνητο να ξεκινάει την ειδική. Ο ήχος του ξερός, σφιχτός, όχι πολύ βαθύς, αλλά με εύρος στροφών.

Το τετράγωνο Escort, άφηνε πίσω του μια ουρά από σκόνη που υψωνόταν πάνω από τα λιγοστά δέντρα.

Σε λίγο, το άκουγες πιο δυνατά, όλο και πιο δυνατά, μέχρι που ξεπρόβαλε από την προηγούμενη στροφή με το πλάι, φλικάριζε, γύρναγε ανάποδα και πέρναγε την στροφή “σου” σταυρωμένος με όλα και κάτι…

Ακολουθούσε μία γλυκιά Alpine, στριγκή, κατάξερη, τσιριχτή, παραπονιάρα, ίσα ίσα που ξεπρόβαλε πάνω απ’ τα πουρνάρια, αλλά μέσα στην ελαφράδα της ήταν σαν να πέταγε.

Μια Stratos μετά, με γεμάτο εκρήξεις ήχο, βαθύ αλλά πολύστροφο, με εύρος ντίβας της όπερας και σχήμα διαστημόπλοιου. Τα Ascona, τσαμπουκαλεμένα, σχεδόν σαν τα Escort σε φωνή, αλλά διαφορετικά. Τα αναγνώριζες και φυσικά τα ξεχώριζες από τα άλλα.

Και αργότερα, Mercedes, Audi quattro, 037, ΜG Metro… Έφτασαν τα Group Β, άλλαξαν οι ήχοι, άλλαξαν τα περάσματα, αλλά καταλάβαινες από μακριά τι ερχόταν και όταν πλησίαζε, το ξεχώριζες απ’ το σχήμα και τον τρόπο οδήγησης. Μέχρι το τέλος της δεκαετίας του ‘80 ακόμα, μπορούσες να καταλάβεις από τον ήχο τι αυτοκίνητο έτρεχε στην ειδική. 

Τη δεκαετία του ‘90, με εξαίρεση τον χαρακτηριστικό ήχο των Impreza, όλα τα άλλα είχαν γίνει σχεδόν ηχητικό χαλί, με πανομοιότυπα σκασίματα από την σκάστρα στο άφημα, και με σχεδόν το ίδιο σχήμα. Μόνο τα χρώματα άλλαζαν.

Εμείς όμως εκεί! Φεύγαμε χαράματα, ενίοτε και βράδυ από το σπίτι και οδηγούσαμε ώρες για να φτάσουμε στις ειδικές της κεντρικής και βορείου Ελλάδας ή της Πελοποννήσου, για να δούμε όρθιοι το σόου με τους υπέροχους τετράτροχους χαρακτήρες. 

Έτσι, φτάσαμε στο 2014, χρονιά σημαδιακή για το Ράλλυ Ακρόπολις, μιας και από τότε δεν είναι πια στο WRC, αλλά κατέβηκε κατηγορία, στο ERC. Οι λόγοι που έγινε αυτό είναι πολλοί, αλλά ένας μετράει περισσότερο. Τα λεφτά. Δεν έδωσε ο οργανωτής (ο υπεργολάβος της ΕΛΠΑ) τα χρωστούμενα στη FIA, περίμενε η Πολωνία με ζεστό μετρητό, λίγο το σκεφτήκαν οι Todt, πολύ λίγο, έξω το Ακρόπολις…

Λέγεται ότι ο τότε πρωθυπουργός της Ελλάδας τηλεφώνησε στον Todt (αυτό κι αν είναι ξεφτίλα) για να εγγυηθεί ότι τα χρήματα θα πληρωθούν, αλλά δεν τον πίστεψαν – στην Αμερική λένε “put your money where your mouth is”.

Το γεγονός είναι ότι τα χρήματα δεν βρεθήκαν. Ήταν αδύνατο να βρεθούν μεγάλοι, διεθνείς χορηγοί, λόγω κρίσης αξιοπιστίας της Ελλάδας. Η FIA ζητούσε το καθιερωμένο, να το πούμε κομψά, νταβατζιλίκι της για να περιληφθεί ο αγώνας στο WRC, η τηλεοπτική κάλυψη ζητούσε άλλα τόσα και πάει λέγοντας.

Μόνο που φημολογείται ότι μπήκε μέσα με τα μπούνια, που λένε και στην θάλασσα. Αλλά αυτό δεν είναι δυνατόν να επιβεβαιωθεί, καθώς ο υπεργολάβος δεν ομιλεί με αριθμούς αλλά με ποσοστά.

Στη συνέχεια, εν γνώσει της κατάστασης στην ΕΛΠΑ και του προηγούμενου χρέους, μας είπαν στην FIA ότι δεν θα φάνε άλλο, ευχαριστώ. Έτσι καταλήξαμε να κάνουμε Ακρόπολις με τρεις ειδικές επί δυο φορές, με 40 αυτοκίνητα που περνάνε σε γραμμές φασόν, με διαφορετικά αυτοκόλλητα για να “ξεχωρίζουν” στον τηλεθεατή. Εμένα αυτό με εξοργίζει. Με αηδιάζει. Γιατί έχω δει ποιο είναι το πραγματικό μπιφτέκι και τούτο εδώ το χορτοφαγικό δεν θα το φάω.

Το λέω και το ξαναλέω και θα το ξαναλέω μέχρι να γίνει: Ακρόπολις τρεις με πέντε μέρες, με διανυκτερεύσεις και νυχτερινές διαδρομές. Όλη την Ελλαδάρα μας, πάνω κάτω.

Μου απαντούν οι στα πράγματα ότι το κόστος είναι απαγορευτικό. Τους απαντώ ότι δυο χρονιές να γίνει με νύχια και με δόντια, με πλάτες από όλους και μετά θα κάνουν σειρά να δηλώσουν συμμετοχή. Ποιοι θα κάνουν σειρά; Ποιος χέστηκε για τα εργοστάσια και τις υπερομάδες με τα ελικόπτερα; Να πάνε να τρέξουν στις υπέροχες διαδρομές της Πολωνίας και να μας κάνουν την χάρη.

Θέλουμε να τρέχει κάθε καρυδιάς καρύδι, από ιστορικά μέχρι τέλος ‘90. Αυτά και όχι οι σύγχρονες χαζομάρες που δεν καταλαβαίνουν Χριστό από φυτευτάρι και στρίβουν στο χώμα όπως στην άσφαλτο.

Θέλουμε ν’ ακούμε το “δικό” μας αυτοκίνητο από μακριά και να το περιμένουμε να ξεπροβάλλει πλαγιασμένο, με ανάποδα τους τροχούς, ξερογκαζώνοντας.

Θέλουμε να μην ξέρουμε ότι θα φτάσει στον τερματισμό, να ξεκινάνε 150 και να φτάνουν 50. Θέλουμε η εγκατάλειψη να ‘ναι κι αυτή μια μεριά της περιπέτειας και να δίνει γερή σπιρουνιά για να συμμετάσχεις πάλι του χρόνου. 

Εδώ λοιπόν σας αφήνω να το σκεφτείτε, γιατί έχω αναμμένο το YouTube με περάσματα από την εποχή εκείνη. Πάω να τα δω στην τηλεόραση, μ’ ένα ποτήρι εφτάστερο Metaxa κι ένα τσιγαράκι στριφτό, άφιλτρο, με χαρτί γλυκόριζας.

Όπως μου αρέσει. Γιατί μεράκλωσα. 

Photo: Google