Ερώτηση: Τι σημαίνει «απολαυστικό αυτοκίνητο»;

Δεν μπορείς να το προσδιορίσεις σε κάτι συγκεκριμένο. Ακόμη και τώρα που κοιτάω τον κέρσορα να αναβοσβήνει δυσκολεύομαι να το περιγράψω ή έστω να το συμπυκνώσω σε ορισμένες φράσεις

«Τι κάνει στα αλήθεια ένα αυτοκίνητο απολαυστικό;» Το ερώτημα φωτίζεται σαν επιγραφή νέον στο κεφάλι μου και όσο κι αν δεν θέλω να το παραδεχτώ με ταλανίζει καιρό τώρα. Και δε χρειάζεται να ΄σαι με μία 911 Targa στη Λίμνη του Κόμο

Κάθε φορά δε, μέσα στα χρόνια, που επανέρχομαι και το επανεξετάζω μοιάζει να περιπλέκεται ακόμη περισσότερο. Όσο αυξάνει άλλωστε το νησί της γνώσης τόσο μεγαλώνει και η παραλία που αντικρίζει τον ωκεανό της άγνοιας. Ή κάτι ανάλογο…

Πάει καιρός από την τελευταία φορά που τόλμησα να θέσω το ζήτημα σε μία συζήτηση με δαύτους του σιναφιού μας.

Αυτούς, του καταραμένους, που μπορούν να περιγράφουν ένα πιστόνι έξι μήνες και απαριθμούν όλους τους κινητήρες επιδόσεων με τους εργοστασιακούς κωδικούς.

Η τότε εμπειρία ήταν τουλάχιστον αποκαλυπτική, αφού μετά τις πρώτες στιχομυθίες το όλο να φάνταζε ακόμη περισσότερο δυσεπίλυτος γρίφος.

Βλέπετε οι μέσοι άνθρωποι διακατεχόμαστε από την πηγαία ανάγκη να ανήκουμε σε ένα σύνολο μεγαλύτερο από εμάς και συχνά να το υπερασπιζόμαστε ακόμη και εθελοτυφλώντας ξεδιάντροπα.

Επομένως, τέτοια ζητήματα εύκολα γίνονται αρένα για αυτοκινητικούς οπαδισμούς και μοιραία η αναζήτηση της απάντησης καταβαραθρώνεται σε ποταπό ζητούμενο.

Μετά είναι και η αμιγώς φιλοσοφική έκφανση και η γενικευμένη υπόσταση του ζητήματος, που αυτόματα το εκτοξεύουν στην σφαίρα της φιλοσοφίας, προσδίδοντας του έτσι, υψηλούς βαθμούς ελευθερίας στην έκφραση.

Να το θέσω πιο απλά. Σε τέτοια ερωτήματα, ο καθένας δύναται να λέει το μακρύ του και το κοντό του χωρίς να νιώθει κάποια στοιχειώδη υποχρέωση να το υποστηρίξει έστω και λογικοφανώς. Οι απόψεις είναι γνωστό πως μοιάζουν με συγκεκριμένα ανατομικά στοιχεία, απ’ αυτά που όλοι έχουμε και χρησιμοποιούμε μόνοι μας, ή έστω…

Κάθε δυνατό τετρακίνητο χρειάζεται Drift Mode. Να γιατί

Και η συζήτηση σκεδάζεται αδιέξοδα ωθούμενη από την αισθητική και τις προτιμήσεις. Περί ορέξεως άλλωστε κολοκυθόπιτα… Ή κάπως έτσι.

– «Πρέπει να έχει καλό τιμόνι.» είπε ο Κ.

– «Καλά ναι, αν δεν έχει δύναμη να δω τι θα το κάνεις τιμόνι, στα φανάρια θα σε περνάνε ακόμη και οι Γιαγιάδες με τα “Π”» τον αφόρισε βροντερά ο Δ.

– «Ποια φανάρια, ρε… Εσύ με την σπινιαρίστρα σου σε κάθε φανάρι κοιτάς το ντουλαπάκι, κύριε “Πατάω μόνο ρολαριστές για 165m…”» τον αποστόμωσε με την σειρά του ο Β.

Σηκώθηκα για να πάρω ακόμη μία μπύρα, είχα έλθει άλλωστε με ταξί, μπορούσα να το παρακάνω. Τους κοίταξα για λίγο από μακριά να διαπληκτίζονται, περιπαικτικά, αστειευόμενοι.

Όλοι μανιακοί του καυσίμου, εθισμένοι, με ατελείωτες γνώσεις, με ανάλογα αυτοκίνητα. Αγόρια που χλευάζουν και κομπάζουν όπως κάποτε στο προαύλιο, με την ίδια ακόμη λογική «υπερ-ατου».

Ήπια μία γουλιά, από το κουτάκι και το μυαλό ταξίδεψε στις αναμνήσεις από το προηγούμενο Σαββατοκύριακο που στριμωγμένος στο μπροστινό τριπλό κάθισμα ενός Iveco turbodaily παρακολουθούσα δύο καλοστεκούμενους εξηντάρηδες να απολαμβάνουν το νέο απόκτημα του ενός

Iveco turbodaily… με κλιμάκωση τόσο κοντή όσο στα κοντράμαξα του fast and furious που ο μακαρίτης άλλαζε 16 ταχύτητες στο 400άρι, πριν πατήσει τα «νίτρα» και αναπτύξει ηλιθιώδη – ιλιγγιώδη- ταχύτητα.

Τους απολάμβανα για ώρα μέσα στο Ιταλικό κατασκεύασμα να συζητούν χαρούμενοι και να εξηγούν ο καθένας με τον δικό του τρόπο πόσο τους άρεσε αυτή η υπερμεγέθης μπακαρούτα που μόνο έτριζε και κοπάναγε.

Και πραγματικά λατρεύουν την οδήγηση… Απλά με τελείως διαφορετική οπτική απ’ ότι εμείς.

Βγήκα από το flashback, τελείωσα την μπύρα και πλησίασα του άλλους στο σαλόνι που ακόμη λoγομαχούσαν, παίζοντας Gran Tourismo.

Tους πρότεινα να παραγγείλουμε, σταμάτησαν τα μεγαλόσχημα, γύρισαν και με κοίταξαν.

Κάπου εκεί μετά το προπατορικό δίλημμα pizza ή σουβλάκι η ιδέα με κτύπησε. Σαν ξαφνικά να συνειδητοποίησα το προφανές, σαν να βγήκα από το λήθαργο.

Κατάλαβα πως μετά τις μπύρες ήθελα πιτόγυρο και πως το «απολαυστικό» αμάξι είναι προσωπική υπόθεση.

«Σιγά το επίτευγμα!» θα ξεστομίσει ακόμη και ο λιγότερα κακοπροαίρετος, ωστόσο εγώ είχα κάνει ένα βήμα μπροστά, στον συλλογισμό μου και αυτό ήταν κάτι.

Η αρχή άλλωστε είναι το ήμισυ του παντός. Ή κάτι τέτοιο…

Κάθε φορά που πλησιάζω για πρώτη φορά ένα αυτοκίνητο, όμορφο ή λιγότερο, πριν ανοίξω την πόρτα και δεθώ στην θέση του, το ερώτημα αναφλέγεται σαν πλούσιο μείγμα στο Α.Ν.Σ. (Άνω Νεκρό Σημείο)

Πρωτοχρονιά στον Ταΰγετο με την Alfa Romeo 1750

Με ξανακτυπά συνήθως μετά την βόλτα, καθώς βαδίζω προς την αντίθετη φορά, αφού οι πόρτες κλειδώσουν, το μοτέρ σιωπήσει. Και τότε βέβαια αγνοώ την απάντηση, αλλά έχω το μυστικό μου σημάδι.

Δεν μπορώ ακόμη να αιτιολογήσω από που εκρέει, αλλά ίσως τελικά να μην χρειάζεται αφού από μόνο του είναι πολύ απλό.

Αν νιώσω λοιπόν, αυτήν την εσωτερική παρόρμηση, να κάνω μεταβολή να ξεκλειδώσω και να ξαναβάλω μπροστά, για μία ακόμη βόλτα, για λίγα χιλιόμετρα απόλαυσης παραπάνω…

Τότε και μόνο τότε, κάτι καλό υπάρχει στο γκαράζ.

Αφού τις φορές που αυτό συμβαίνει το αμάξι είναι τουλάχιστον ξεχωριστό και μάλλον είναι ένα από αυτά που έχουν αφήσει πίσω του την υπόσταση του προϊόντος, του αποστειρωμένου μεταφορικού μέσου.

Έχει ψυχή και θες να του την βγάλεις, να ακούσεις το μοτέρ του να ουρλιάζει καταπίνοντας ατελείωτα μόρια αέρια και καυσίμου, να νιώσεις.

Ή έστω να το οδηγήσεις όπως εσένα σου αρέσει…

Λίγο ακόμη, λίγο περισσότερο, μακαρίζοντας την διάνοια σχεδιαστών, μηχανικών και δοκιμαστών που το έφτιαξαν, μετατρέποντας αδρές πρώτες ύλες σε κάτι υπέροχο.

Σε μια συσκευή απόλαυσης που κυριεύεται με θάρρος και ανταμείβει με χημικές ενώσεις.

Τα πραγματικά καλά αυτοκίνητα για τον δικό μου ονειρόκοσμο άλλωστε, περιβάλλονται από κάτι μάλλον μαγικό και σε καμία περίπτωση δεν είναι σχεδιασμένα απλώς για να σε μεταφέρουν. Αυτό είναι μία παρενέργεια. Κάνουν δηλαδή και αυτό. Μάλλον σαν δυστυχής κατάληξη

Αφού στην πράξη είναι δημιουργημένα για να μην φτάνεις ποτέ στον προορισμό. Καθώς όταν τα «καβαλάς» δεν κατευθύνεσαι κάπου συγκεκριμένα.

Θες να οδηγείς. Απλά. Με τον τρόπο που σου αρέσει και αυτά να υπακούν σαν φυσική προέκταση της ίδιας σου της οντότητας. Και το κάνουν τόσο καλά που σύντομα βρίσκεσαι να αναζητάς αφορμές για λίγο ακόμη.

Δεν χρειάζεται να είναι τερατωδώς δυνατά, να έχουν κάποιο συγκεκριμένο σύστημα μετάδοσης ή αναρτήσεις κάποιου ειδικού τύπου. Δεν είναι απαραίτητο να είναι όμορφα ή εργονομικά.

Απλώς, πίσω από το τιμόνι τους να γεμίζεις με συναισθήματα και να σου εμπνέουν εμπιστοσύνη για αυτό το πεπερασμένο εύρος δυνατοτήτων τους, όσο μεγάλο ή πρακτικά ανεξάντλητο και να είναι.

Έτσι θα στρίβεις πάντα στην λάθος παράκαμψη και να παίρνεις τον μακρύ δρόμο για πίσω. Αυτό ακριβώς.

Εσύ; Τι πιστεύεις; Πως αντιλαμβάνεσαι το «απολαυστικό αυτοκίνητο»;

ΥΓ Η φωτό της Porsche 911 Targa, κάποτε στο μαγευτικό Como της Ιταλίας. Η σκηνή δίπλα στη λίμνη, ο μπόξερ με τη δική του ηχητική, η γυάλινη οροφή. Εκείνη τη στιγμή, σ’ εκείνο το σημείο, ήταν ΤΟ απολαυστικό αυτοκίνητο