Ariel Atom vs Nissan GT-R. Η σύγκρουση δύο κόσμων. Μια άλλη γνώμη

Κόντρα στο hype των κειμένων της φραπεδιάς και του εύκολου viral, ο Γ. Κελλής επιχειρεί μια εκ βαθέων προσέγγιση του χιλιοπαιγμένου less is more. Αν είχε και ένα Ariel Atom για το κάθε μέρα θα ‘ταν ο κόσμος καλύτερος. Ή μήπως το (καμία σχέση) Nissan GT-R;

Ιεροτελεστία. Κλειδί, εκκίνηση, μεταλλικά μέρη σε συγχρονισμένη κίνηση.

Πάλλονται, δονούνται, παράγουν ήχους και καυσαέρια, δημιουργούν συνειρμικά συναισθήματα.

Τα ελάχιστα υλικά αυτή της καμπίνας υποκύπτουν στις δονήσεις, συντονίζονται μαζί με τους κυλίνδρους που χορεύουν στην πλάτη μου. Τέσσερις σε σειρά, τοποθετημένοι στον εγκάρσιο άξονα. Τέσσερις για μόλις χίλια οκτακόσια εγγλέζικα κυβικά.

Χωρίς υπερτροφοδότησεις, χωρίς φιοριτούρες. Mόνο στροφάρισμα. Όχι όμως πολύ. Μόνο τόσο όσο χρειάζεται το ξερό πλαίσιο.

Μερικά κιλά αλουμινίου, κολλημένα σε μία «υπέροχη» μπανιέρα, ζυγισμένη, άκαμπτη, πανάλαφρη. Έτοιμη να αλλάξει κινητική κατάσταση με την ευκολία που αλλάζεις σκέψη. Πατάω τον τετράφτερο συμπλέκτη και σπρώχνω λίγο το δεξί χέρι. Χαμογελάω ήδη. Αφήνω το πόδι. Mου σβήνει…

Το ελαφρύ είναι και πιο γρήγορο. Το ουσιώδες είναι πώς το αντιμετωπίζει καθένας από εμάς, τόσο ως ιδιοκτήτης και εν δυνάμει βελτιωτής (πούλησα νεφρό για carbon καπό) ή σαν αγοραστής που σε ακραίες περιπτώσεις πληρώνει περισσότερα για λιγότερα τύπου «Η νέα ειδική έκδοση του supercar μας ζυγίζει 40 κιλά λιγότερο, δεν έχει καμμία extra άνεση, ελέω δίαιτας, και θα σας κοστίσει πολλές παραπάνω χιλιάδες από την βασική έκδοση». Τυλίξτε το!

Πάντα θεωρούσα τη χαμηλή μάζα ως θεμελιακή βάση για ένα αυτοκίνητο επιδόσεων. Την αρχή των πάντων.

Είναι η μόνη ατραπός εξέλιξης στηριζόμενη στην αφαίρεση και όχι στην προσθήκη, ευεργετώντας ταυτόχρονα σχεδόν όλους του άλλους τομείς.

Μικρότερη μάζα σημαίνει λιγότερη απαίτηση σε ιπποδύναμη που συνεπάγεται ευκολότερη ανεύρεση πρόσφυσης, ακόμη και με μικρότερης διαμέτρου ελαστικά ή σε άσφαλτο ελεεινής ποιότητας. Φυσικά και δεν μιλάω για την εγχώρια που σημειακά οφείλει να συγκρίνεται μόνο με το οδικό δίκτυο της Λιβερίας μετά τον εμφύλιο.

Με τη δίαιτα απλουστεύονται όλα. Για την ακρίβεια, υπεραπλουστεύονται.

Κλασσικό παράδειγμα η βρετανική σχολή με λαμπρότερο επιτυχημένο παράδειγμα το Caparo T1… Μάλλον όχι, όχι το Caparo, έχω τους λόγους μου.

Το Ariel Atom, λοιπόν, εξάντλησε τα όρια της ιδέας που έθεσε η Lotus, αδειάζοντας εαυτόν από κάθε υπόνοια εξοπλισμού, σε ένα σύνολο που σε κάνει να πιστεύεις πως απλώς κάποιος εργάτης δραπέτευσε σε κρίση πανικού από την γραμμή παραγωγής με ένα μισοτελειωμένο όχημα.

Βέβαια, τούτο το μισερό που αγνοεί ακόμη και το στοιχειώδες αλεξίνεμο, περνάει από στάση τα πάντα. Εντάξει, σχεδόν τα πάντα…

Με λάστιχα για καλό Rallye, όλη μέρα, χωρίς κόπωση ή καμένους συμπλέκτες. Και με το 1/5 του καυσίμου που συνηθίζεται για τέτοιες επιδόσεις. Ή έστω, περίπου.

Το Ariel Atom, όπως και κάθε αντίστοιχο παράδειγμα, αποτελεί το άκρο, την υπερβολή της λιτότητας. Κατά συνέπεια, μοιραία, χαίρει αποκλεισμού απ’ τη συντριπτική πλειοψήφια του αγοραστικού κοινού. Μοιραία.

Άλλωστε, έχουμε τα αυτοκίνητα που μας αναλογούν ως κοινωνία και όσο και να μην μας αρέσει, από τη στιγμή που έχει πινακίδες και κυκλοφορεί στον δρόμο είναι περισσότερο μεταφορικό μέσο και λιγότερο όπλο

Με άλλα λόγια, τη θέλεις και την ηχομόνωση, το ηχοσύστημα, σίγουρα τη ρεζέρβα και τον γρύλο, αφού δεν μπορείς να πηγαίνεις παντού «τάπα», ούτε να είσαι συνεχώς war ready.

Το όριο στη δίαιτα το βάζουμε εμείς και θεσπίζεται από την χρήση. Στο dragstrip μόνο μοτέρ, μετάδοση και κινητήριοι τροχοί. Όλα τα άλλα περιττά.

Στα time attack θες και φρένα και καμιά φτερούγα γιατί ο Μπερνούλι τα ‘λεγε σωστά. Στο δρόμο μοιραία γίνεσαι απαιτητικότερος, άρα και βαρύτερος. Ή πάλι όχι. Τα «γράφεις» όλα στα παλιά σου, μπλε σκαρπίνια-με τη ρήγα τη λαδί.

Με ένα ωμό αυτοκίνητο μετατρέπεσαι σε μισητό κανίβαλλο που ιδρώνει και κοπανιέται σε κάθε οδική αναπήδηση, στριμωγμένος μέσα σε γυμνές φλούδες λαμαρίνας, συλλέγοντας κλήσεις και βωμολοχίες

Η ζωή όμως είναι σφόδρα αντιφατική και συχνά η ροή των πραγμάτων μοιάζει να καλύπτεται από μία γενναία δόση ειρωνείας.

Όλοι σιγά σιγά αρχίζουν να υιοθετούν συνθετικά υλικά και τα supercar να δομούνται πλέον από άγνωστες εξωτικές πρώτες ύλες, σπάνιες, δυσεύρετες και πανάκριβες στην προσπάθεια να μειωθεί η επίμαχη μάζα, ο εχθρός των επιδόσεων και της κατανάλωσης.

Παρόλα αυτά, κατά την ταπεινή μου άποψη, την πραγματική επανάσταση στον χώρο της αυτοκίνησης επιδόσεων την τελευταία δεκαετία, την είχε φέρει ένα αυτοκίνητο που είναι κυριολεκτικά Godzilla. Τόσο σε βάρος όσο και σε βαθμό ισοπέδωσης του ανταγωνισμού.

Αν έχετε χρόνο αξίζει να δείτε την ιστορία της γέννησης του Nissan GT-R μέσα από το διδακτικό video του National Geographic.

Το Nissan GT-R (κάτι σαν επίθεση της τεχνολογίας στο χρόνο παρά τα τερατώδη κιλά του) έσβησε για πάντα από τους βελτιωτικούς χάρτες τα EVO και SΤi, ισοπέδωσε σε όποιο φανάρι πέτυχε Porsche (και συναφή κραταιούς αντιπάλους) και μετατράπηκε από outsider σε κανόνα.

Παντού και πάντα, το Nissan GT-R διέπρεψε. Συχνά με λίγη ή και πολύ περισσότερη aftermarket φροντίδα. Απ’ το φανάρι των Αναβρύτων με ένα δύσμοιρο superbike να κοφτιάζει απειλητικά λίγο πριν «δικαστεί», μέχρι τις δολοφονικές στροφές και ευθείες της Πράσινης Κόλασης.

Ακόμη όμως κι αυτό το ολοκληρωμένο μηχανολογικό αριστούργημα, γίνεται πολύ καλύτερο με 300 κιλά λιγότερο.

Photo: Flickr