Γιατί πήρα διαζύγιο από το BMW M3 Ε92. True story

Το συναινετικό διαζύγιο ενός οδηγού και ενός BMW M3 E92. Του συγκεκριμένης που βλέπετε. Στο χρώμα ”Silverstone”. Που κι αυτό το μετάνιωσα

Η ωραία του χιονιού. Για το πάλαι ποτέ M3 E92, κάπου στα νότια

Θυμάμαι την εποχή που χαζεύαμε τα πρώτα Μ3 και μας έπεφταν τα σάλια. Διαβάζαμε τον πατριάρχη των περιοδικών, τον Κώστα Καββαθά, και ονειρευόμασταν τα βράδια.

Πως στρίβαμε, λέει, σε ερημωμένους δρόμους, πως κάναμε grande εμφανίσεις στο φροντιστήριο με καμιά Ascona 400, Escort RS, 131 Abarth, πως βγάζαμε, λέει, το κορίτσι μας βόλτα. Τρώγαμε με τα μάτια. Και μετά ξυπνάγαμε.

Οδηγώντας το Focus RS με τον Κώστα Καββαθά: η ψυχοθεραπεία του Π.Ο.

Από τότε πέρασαν αρκετά χρόνια αλλά το μάθημα αργήσαμε να το καταλάβουμε.

Ό,τι κι αν ψωνίσεις, όσο και να ’χες χτίσει πάνω του τα όνειρά σου, το αυτοκίνητο είναι σαν το γάμο. Έχει μια ημερομηνία λήξης. Μπορεί να μην έχεις χωρίσει, αλλά μέσα σου βαθιά ξέρεις πως είναι ένας τεράστιος συμβιβασμός

BMW_M3_drift_4drivers.gr

Για πολλούς, το Μ3 είναι ο βασιλιάς της πλαγιολίσθησης. Εδώ, με τη δημοσιογραφική, κάπου στο Κυριάκι Βοιωτίας. Ζύγισμα 50 / 50, έως 100% ηλεκτρονικά ελεγχόμενο μπλοκέ, αλήτισσα και κυρία μαζί. Κανονικά, είναι το αυτοκίνητο που ένας petrolhead θέλει να γεράσει μαζί του. Αμ έλα που είχαμε κακομάθει στο δυτικό πολιτισμό

Θέλει πολύ ρομαντισμό για να οδηγείς το ίδιο αυτοκίνητο για χρόνια και να συνεχίζεις να την «ακούς». Σαν κάτι ζευγαράκια που περπατούν χέρι χέρι ύστερα από μισό αιώνα. Δε λέω, είναι μια εικόνα που σε καταλαγιάζει, σαν υπέρβαση του χρόνου. Αλλά πόσο ενδιαφέρουσα είναι;

Όταν το ‘99 ανεβήκαμε με το τότε ελληνικό car στην Ιταλία για να οδηγήσουμε τη Ferrari 360 Modena κοντέψαμε να φάμε όλα τα φιστίκια του αεροπλάνου. Από νευρικότητα. Η Κυρία του Μαρανέλο μάς είχε μουδιάσει προκαταβολικά. Ε, χωρίς να θέλω να φανώ μπλαζέ, το ίδιο αυτοκίνητο σήμερα έχει ξεθωριάσει στα μάτια μου. Εντάξει, το κοιτάζω. Αλλά ελάχιστα.

Όπως έλεγε και ο Ferry Porsche, «το πιο ενδιαφέρον αυτοκίνητο είναι το καινούργιο». Συνηθίζει το οπτικό νεύρο το ίδιο ερέθισμα. Αχόρταγο πράμα το μάτι.

Κράτησα το Μ3 για περίπου ενάμιση χρόνο. Και πολύ ήταν. Γιατί κατ’ αρχήν διαφωνώ με τη φράση «όνειρο ζωής».

Δεν μπορείς να ’σαι ευτυχισμένος οδηγώντας. Μόνο στιγμιαίο σασπένς εισπράττεις. Και όταν κάτι το αποκτάς απομυθοποιείται και βρίσκεις πράγματα που δεν θα φανταζόσουν πως θα σε ενοχλούν.

Εμένα μου την έσπασε, καταρχήν, το μέγεθος. Δεν ξαναπαίρνω αυτοκίνητο αυτής της κατηγορίας πάνω από 4,5 μέτρα. Το πολύ.

Καθώς στην coupe για πρώτη φορά έβαλαν έκδοση cabriolet με αναδιπλούμενη μεταλλική οροφή, χρειάστηκαν περισσότερο μήκος. Και ως εκ τούτου, πιο μακριά πίσω κολόνα. Ε, αυτό έχασε στα μάτια μου το αθλητικό, compact σώμα της Ε46

BMW M3 interior

Δεύτε τελευταίον ασπασμόν σε ένα από τα καλύτερα all around sport coupe. Αν ξεχάσεις τη μέτρια ροπή στις χαμηλές, τον μεγάλο όγκο που ξέφυγε από την αθλητική υπόσταση της E46, την κατανάλωση που κάτω από 14 λίτρα προϋποθέτει εγκράτεια μοναχού και τα πίσω λάστιχα που πρέπει να τα αλλάζεις έγκαιρα για να μη σε περνάνε τα S3, κατά τα άλλα μια χαρά. Το ‘χε πει ο Τζακ Λέμον, ”nobody ‘s perfect”

Μετά, με έπιασαν και τα υπαρξιακά μου. Δηλαδή, τι νόημα έχει να κουβαλάω πίσω ”πάγκο” αφού δεν πατάει ψυχή; Γιατί το κάθισμα έχει τόσο ψηλά τη βάση του; Σημείωση τα Ε92 χωρίς τα στάνταρ ηλεκτρικά καθίσματα της Μ3 ”κατέβαιναν” πιο χαμηλά καθώς ο μηχανισμός τους κλέβει εκατοστά ύψους.

Μ’ αυτά και μ’ αυτά, φτάσαμε στο πρόωρο διαζύγιο με την αξιότιμη κυρία BMW M3. Ασ’ το να πάει, βρε παιδί μου. Πρόλαβα και το πούλησα ένα κλικ πριν το ξύπνημα της Κρίσης. Τυχερός.

Τι να πω, μυστήριο ζώο ο άνθρωπος. Ειδικά, ο κακομαθημένος.

Σαν τα ”Μαύρα Φεγγάρια του Έρωτα” – να τη δείτε την ταινία, είναι μάθημα ζωής, παίζει και η Emmanuelle Seigner που ήταν θεά.

bitter moon 1992