Το αυτοκίνητο στο δρόμο έχει τη δική σου συμπεριφορά στον δρόμο. Αυτήν που έχεις εσύ καθημερινά σαν άνθρωπος. Παίζει τη δική σου μουσική στα ηχεία του.
Πιστεύω πως υπάρχουν δύο τύποι οδηγών: εκείνοι που απλά το χρησιμοποιούν και εκείνοι που αναπτύσσουν μία ιδιαίτερη σχέση με το αυτοκίνητο τους. Δεν είναι τρελό, ούτε υπερβολικό, ούτε «καγκούρικο». Είναι επιλογή. Και δεν μπορείς να πεις σε κάποιον ότι είναι λάθος που το αισθάνεται.
Το πρώτο σου αυτοκίνητο είναι κάτι παραπάνω από ένα απλό μέσο. Είναι η πρώτη σου ακριβή επιλογή.
Όταν μάλιστα έχεις μαζέψει με κόπο τα χρήματα -ή ένα μέρος των χρημάτων- αισθάνεσαι ακόμη πιο υπεύθυνος γι’ αυτό.
Δεν είναι ένα διαμέρισμα που μπορείς να ξενοικιάσεις και να ξεφύγεις από την ευθύνη. Δεν είναι ένας υπολογιστής που, ακόμη και αν χαλάσει, υπάρχουν φθηνές λύσεις για να κάνεις τα βασικά της δουλειάς σου. Είναι μία επιλογή που κοστίζει αδρά και που σε καλεί να την αναλάβεις με υπευθυνότητα. Και κάποιες φορές, η αλήθεια είναι, δυσκολεύεσαι να το αντιληφθείς αν δεν μπεις στα βαθιά νερά.
Το αυτοκίνητο με το οποίο «έσπασα την παρθενιά μου» ήταν το Citroen C4. Το αυτοκίνητο που έχω μέχρι σήμερα.
Είναι ένα αμάξι που το είδα καθαρά από την πρακτική οπτική. Ένα μέσο, όχι υπερβολικό σε τιμή, που θα κάνει τις μετακινήσεις ευκολότερες ενώ διαθέτει και παράλληλα ένα μετρημένο -και καθόλου υπερβολικό για την άποψη μου- prestige.
Ήταν, όπως μου είχε πει ένας φίλος, «το αγαπημένο αυτοκίνητο του μεσοαστού». Ήξερα πάντα πως θα φτάσει η στιγμή όπου θα συμβεί μία βλάβη. Όχι επειδή δεν εμπιστεύομαι την Citroen, αλλά επειδή όσο πιο πολύ χρησιμοποιείς το αυτοκίνητο σου, τόσες περισσότερες και οι πιθανότητες.
Ειδικά αν είσαι σαν και εμένα, όπου το σέρβις δεν είναι στις προτεραιότητες σου. Ναι, φάουλ. Αλλά ας μην κοροϊδευόμαστε. Οι καιροί ήταν πάντα δύσκολοι και το λάθος που κάνουμε κάποιοι, είναι να θεωρούμε πως το αυτοκίνητο είναι κάτι δευτερεύον. Λάθος.
Πριν από λίγες μέρες το αυτοκίνητο μπήκε συνεργείο για μία σοβαρή ζημιά που προκάλεσε διαρροή λαδιών. Περιττό να πούμε πως στην Ελλάδα της κρίσης, οποιαδήποτε ζημιά ξεφεύγει από το κόστος των €300 -ή και λιγότερα- σε κάνει να θες να κοπανήσεις το κεφάλι σου στον τοίχο.
Το ότι θα στεναχωριόμουν για τα λεφτά που θα έδινα το περίμενα. Όπως και για το γεγονός ότι η απώλεια του αυτοκινήτου θα δυσκόλευε την καθημερινότητα μου. Όπως και ότι τα χρήματα στον τραπεζικό λογαριασμό θα ήταν πολύ λιγότερα.
Ήδη με βλέπω να σιχτιρίζω 100 βρισιές το δευτερόλεπτο, για κάθε φορά που πετάγεται μπροστά μου η απόδειξη του ΑΤΜ. Δεν περίμενα όμως ποτέ να στεναχωρηθώ σε σημείο που νιώθω ότι χάνω έναν γνωστό μου.
Ξέρω τι λέει ο κόσμος. Όλα τα ρητά αυτά για τα μηχανήματα μου χαλάνε. «Είναι σίδερα, φτιάχνουν». «Εμείς να είμαστε καλά». «Αυτό φτιάχνει, εσύ δεν φτιάχνεις». Και τα δέχομαι όλα. Ειλικρινά δεν αξίζει να αγχώνεσαι ή να στεναχωριέσαι για οτιδήποτε δεν είναι ανθρώπινο.
Υπάρχει όμως και η άλλη όψη του νομίσματος που λέει το εξής: πως όταν έχεις πάρει κάτι μόνος σου, ό,τι και αν είναι αυτό, σε πονάει 10 φορές περισσότερο. Είναι σαν να βλέπεις έναν κιθαρίστα να δακρύζει για την σπασμένη κιθάρα του.
Έχω περάσει ωραίες στιγμές με το αμάξι μου. Προσωπικές. Ήταν ο φίλος που με πήγε βόλτα όταν ήμουν προβληματισμένος. Ο «σοφέρ» που μάζεψε φίλους από το αεροδρόμιο.
Ήταν ο τζέντλεμαν που έκανε τα ραντεβού με τις γυναίκες πιο εύκολα – από πλευρά της πρακτικής των μετακινήσεων. Δεν ήταν δανεικό. Δεν ήταν πληρωμένο από κάποιον άλλο. Δεν το κέρδισα σε κάποιο διαγωνισμό, ούτε το βρήκα με κορδέλα έξω από το σπίτι μου.
Ήταν κάτι δικό μου. Και όταν κάτι είναι πραγματικά δικό σου και το γνωρίζεις, παίρνει συνάμα ένα κομμάτι του εαυτού σου. Γιατί το αυτοκίνητο στο δρόμο έχει την δική σου συμπεριφορά στον δρόμο. Αυτή που έχεις εσύ καθημερινά σαν άνθρωπος. Παίζει τη δική σου μουσική στα ηχεία του. Έχει μέχρι και την όψη που έχεις εσύ για τον εαυτό σου. Όσο κοντά μπορεί να φτάσει αυτή.
Είμαι σχεδόν βέβαιος πως αν δεν ήταν από την τσέπη μου και αν δεν ήταν το πρώτο μου αυτοκίνητο, δεν θα είχα νιώσει αυτά τα συναισθήματα ούτε στο απειροελάχιστο.
Ναι, υπάρχουν πιο σοβαρά προβλήματα, αλλά αν γυρίσεις απλά την πλάτη σου και συμπεριφερθείς σαν να μην έχει συμβεί τίποτα, τότε τι λέει αυτό για σένα; Τι λέει για την επιλογή σου; Τι λέει για όλες εκείνες τις φορές που έβαλες τη δόση στην τράπεζα;
Ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζουμε τα καθημερινά πράγματα στη ζωή -σαν το αυτοκίνητο- είναι ο καθρέφτης του εαυτού μας προς την κοινωνία. Γιατί ο άνθρωπος, ξεχωρίζει πάντα στα μικρά πράγματα. Ποτέ στα μεγάλα.
Τι κάνεις, λοιπόν; Περιμένεις. Όπως θα έκανες για κάποιον γνωστό σου που είναι άρρωστος.
Ίσως, εκεί κρύβεται και η πεμπτουσία της φράσης «το πρώτο σου αυτοκίνητο δεν θα το ξεχάσεις ποτέ».
Εγώ πάντως δεν το έχω ξεχάσει ακόμα. Και περιμένω.
Photo: Google
Το 4Drivers δεν ταυτίζεται κατ΄ανάγκην με τις απόψεις των αρθρογράφων που φιλοξενεί, ενώ, ταυτόχρονα, ενθαρρύνει την ελευθερία γνώμης των contributors προς μια ευρύτερη αντίληψη της αυτοκίνησης.
Διαβάστε μας (και) στο Protagon
Διαβάστε μας (και) στο Autotypos
Ίσως να σ’ αρέσει
