Ο γέρος κι η γριά που κόλλησαν στο μέλι

Αυτό που βγαίνουν όλοι οι σαββατοκυριακάτικοι οδηγοί στην εθνική και πάνε με 50 στη μεσαία λωρίδα, το ‘χετε καταλάβει; Γιατί εγώ, παρντόν, αλλά αδυνατώ. 

Και δεν είναι μόνο οι σαββατοκυριακάτικοι. Είναι και οι γέροι κι οι γριές.

Άααλλη κατηγορία αυτοί. Πάνε με 50, κοιτάνε αυστηρά και μόνο μπροστά τους, κάθονται εν-τε-λώς ακούνητοι στη θέση του οδηγού, δεν κοιτάνε καθρέφτες –εκτός ίσως από τον εσωτερικό και σε σπάνιες περιπτώσεις–, δεν ακούνε όταν τους κορνάρεις και αλλάζουν λωρίδες κατά βούληση.

Αδιαφορώντας για τα εμφράγματα που προκαλούν στους οδηγούς των γύρω αυτοκινήτων.

Όχι, σας παρακαλώ, φανταστείτε εικόνα: γριά οδηγός, μαλλί-λάχανο του κομμωτηρίου της κυρίας Λίτσας, φτιαγμένο την προηγουμένη το μεσημέρι, που επειδή δεν βάζει χτένα μη φύγει η λακ, έχει ένα άνοιγμα στο πλάι, από το μαξιλάρι.

Κόκκινο κραγιόν, με νύχι κοραλλί περλέ και α-πα-ραι-τή-τως χοντρή, χρυσή αλυσίδα στο χέρι.

Στο δεξί. Στο αριστερό φοράει το χρυσό ρολογάκι που της πήρε ο μακαρίτης δώρο όταν γέννησε την Ελενίτσα της.

Μπουμπουλωμένη συνήθως με σφιχτό χοντρό παλτό ΚΑΙ κασκόλ, γιατί έχει κρύο, παιδάκι μου, κι άμα κρυώσω ποιος θα με κοιτάξει;  Και φυσικά, κάθεται κοντά-κοντά στο τιμόνι μη της φύγει, να μη μπορεί να πάρει ούτε ανάσα.

Το πιθανότερο είναι ότι πήρε το δίπλωμα μετά τα 50 όταν και αποφάσισε να ζήσει τη ζωή της – σας μεγάλωσα, σας υπηρέτησα, τώρα θέλω να κάνω τις βόλτες μου. Και καβαλάει το αμαξάκι που της διάλεξε ο γιος της (καλός κι αυτός, άντε μην αρχίσω τώρα) κι όποιον πάρει ο Χάρος.

Εδώ που τα λέμε, όλοι αυτοί σπάνια εμπλέκονται σε ατυχήματα. Τα προκαλούν όμως! Σε κάθε ατύχημα στον δρόμο, κάποιο ραμολί κρύβεται από πίσω, είμαι σίγουρη.

Θα μου πεις: είσαι ρατσίστρια. Δηλαδή, δεν έχουν κι αυτοί ψυχή; Να μην οδηγήσουν κι αυτοί το αμαξάκι τους; Όχι, κύριε! Να μην οδηγήσουν. Οι ταξιτζήδες κλέφτες θα γίνουν;

Αν, αγάπη μου, δεν έχεις μάθει να “σωφάρεις” μέχρι τα 30 σου, άστο. Δεν θα μάθεις ποτέ! Θα είσαι πάντα επικίνδυνος.

Επίσης, κι αν ακόμα οδηγείς από πιτσιρίκι, μετά τα 70 (άντε 75 και πολύ σου λέω) τέλος το τιμόνι. ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ!

Νομίζεις ότι μπορείς, αλλά δεν μπορείς. Δεν βλέπεις, δεν ακούς, πονάνε τα αρθριτικά…

Πάρε ένα ταξάκι, δεν χάθηκε ο κόσμος. Και δώσε το αμαξάκι σου σ’ εκείνο το εγγονάκι σου που πάτησε τα 20 και περιμένει πώς και πώς και ο μπαμπάς δεν έχει λεφτά να του πάρει.

Θα μου πεις, θες να πας εκδρομή την Κυριακή και τα ταξί δεν σε πάνε εκδρομές. Κι αν σε πάνε θέλουν μια περιουσία. Θα σου πω εγώ τι θα κάνεις.

Έχει κάτι ωραιότατα πούλμαν που φεύγουν τις Κυριακές το πρωί από την Πλατεία Κάνιγγος –εκεί γύρω τέλος πάντων– και σε πάνε σε κάτι μέρη εξαιρετικά. Στη φύση, μαζί με άλλους γέρους να κάνεις και γνωριμίες.

Εγώ σας το λέω από τώρα, να το ξέρετε. Μετά τα 70, το κόβω το αυτοκίνητο. Θα κορνιζάρω και το δίπλωμά μου να το ‘χω να το βλέπω και το αυτοκίνητό μου θα το κάνω μια ωραιότατη ζαρντινιέρα στον κήπο.

Κι αν –λέμε αν– με δείτε στο δρόμο στη θέση του οδηγού, τηλεφωνείστε στο τηλέφωνο που θα είναι γραμμένο, με μεγάλα γράμματα, στο πίσω μέρος του αυτοκινήτου.

Έχω ήδη δώσει οδηγίες στην οικογένεια.

Photo: Google