Χωρίς κλειστό γκαράζ δεν πας πουθενά

Μερικές φορές τη δόση σου την παίρνεις μέσω ηδονοβλεψίας. Αρκεί να μην είναι το αγαπημένο σου αυτοκίνητο στο πεζοδρόμιο. Και δεν χρειάζεται να είναι Ferrari. Ζητείται γκαράζ

Η στιγμή της μαγικής εισόδου στο γκαράζ. Εκεί όπου ξεκουράζεται το μηχάνημα. Ας είναι και κάτι απλό. Σημασία έχει να ‘χεις το κεφάλι σου ήσυχο και αυτό να ‘ναι όπως το άφησες το προηγούμενο βράδυ

Έχω καταλήξει ότι δεν αξίζει να ‘χεις καλό αυτοκίνητο έξω. Ειδικά στην Ελλάδα. Πρέπει να το ‘χεις σε κλειστό γκαράζ. Και, εννοείται, κάτω απ’ το σπίτι

Ο Πάνος, η Aston και το περπάτημα

Όχι σαν το φίλο μου τον Πάνο, που όταν κατάφερε να κάνει το όνειρό του πραγματικότητα και πήρε μια Aston Vantage, περπατούσε ένα χιλιόμετρο απ’ το γκαράζ μιας άλλης πολυκατοικίας για το σπίτι του. Δεν βρίσκεις εύκολα στου Ζωγράφου. Ο Πάνος ζει σε μια παλιά πολυκατοικία. Δεν είχε άλλη επιλογή. Ή έπρεπε να πουλήσει την Aston. Μαλακία.

• Διάβασέ το: Η Aston Martin DB5 του James Bond πουλήθηκε σε τιμή-ρεκόρ

Το σενάριό του ήταν άσ’ τα να πάνε. Βροχή, ανηφόρα αλλά και ένα άλλου τύπου άγχος. Πως ακόμα και να χτυπούσε ο συναγερμός ούτε καν που θα άκουγε κάτι.

Ηδονοβλεψία στο κλειστό

Πέραν της ειδικής αυτής περίπτωσης, θεωρώ πως υπάρχει μια μεγάλη ηδυπάθεια στο να κατεβαίνεις και να το βλέπεις.

Με ένα γκαράζ, μερικές φορές, δεν χρειάζεται καν να πας βόλτα. Κατεβαίνεις, το χαζεύεις, του ρίχνεις και μια μιζιά. Όχι για πολύ, μην αυτοκτονήσουμε κι απ’ τα καυσαέρια σε περιβάλλον WLTP. Σε «φτιάχνει» η ηδονοβλεψία και μόνο

Είναι η αίσθηση της ιδιοκτησίας που επιβεβαιώνεται όταν το αγαπημένο σου το νιώθεις κοντά. Το πεζοδρόμιο είναι για αναγκαστικούς λόγους. Και μόνο.

Όταν, δηλαδή, η πολυκατοικία σου δεν έχει καν πυλωτή. Ή όταν έχεις κανένα παρτάλι που απλώς δεν σε νοιάζε. Ή δεν είσαι «του αυτοκινήτου», όπως λέμε. Αλλά αν δεν ήσουν, μάλλον δεν θα διάβαζες αυτό το κείμενο

Πώς φτάνεις κοντά στο έγκλημα

Τις προάλλες, σε μια BMW 5 Series που είχαμε για δοκιμή, κάποιος μπάσταρδος έκανε μια ωραιότατη γραμμή με κλειδί. Κάτι ανάλογο έγινε πιο πρόσφατα με τη Mercedes-Benz GLC, επίσης δοκιμής. Κάποιος έβγαλε το σήμα απ΄το καπό. Πόση κόμπλα πια;

Είναι η στιγμή που νιώθεις πως είσαι κοντά στο έγκλημα αν τον πετύχεις. Τρελή αλητεία. Την έχουμε βιώσει οι περισσότεροι κάποια στιγμή.

Επίσης, τελευταία, πολλοί δήθεν φιλόζωοι έχουν κάνει δημόσιο ουρητήριο τον πίσω αριστερό τροχό μου. Και επειδή η μύτη του σκύλου είναι αλάνθαστη, κάθε φορά που περνά ο επόμενος σημαδεύει την ακτινωτή 16άρα μου. Μπλιαχ. Κι εμείς σκύλο έχουμε, μια 50αριά κιλά με κάτι αδένες να (μετά συγχωρήσεως), αλλά δεν τον αφήνουμε να εκτονώνεται στο αυτοκίνητο του άλλου. Ντροπή.

Θα μου πεις τώρα πόση ντροπή μπορεί να ΄χει ο άλλος την ίδια στιγμή που κοτζάμ τσάμπα-μάγκας-Λιάγκας έφτασε στο σημείο να γελάει με το πρόσφατο περιστατικό όπου ο άλλος εκτονώθηκε στην πλάτη της άλλης. Φαντάσου, δηλαδή, πόσο φυσιολογικό θα θεωρεί ο μαλάκας ο Λιάγκας να ουρεί ο σκύλος του στις ρόδες σου. Δες μέγεθος γελοιότητας

Το γκαράζ το σωστό

Το γκαράζ, το κλειστό και μακριά από κακόβουλα μάτια είναι το δικό μου προαπαιτούμενο. Επίσης, το ιδανικό κλειστό πρέπει να ΄χει χωριστή θέση απ΄τον δίπλα. Τι να το κάνω αν ο γείτονας ανοίγει απρόσεκτα τις πόρτες του; Χωριστά. Με κολώνες ακόμα καλύτερα. Μακριά και αγαπημένοι.

Το ιδανικό γκαράζ δεν πρέπει να ‘χει μεγάλη κλίση εισόδου-εξόδου. Σόρι, δεν θα πάρω SUV. Να ‘χει επίσης ασανσέρ που να βγάζει κατευθείαν στον όροφο. Δηλαδή αν βρέχει τι κάνω; Θα γίνομαι παπί και θα το κάνω μέσα πουτάνα;

Μ’ αυτά και μ’ αυτά, αν ποτέ έχω ξανά την ευκαιρία να αποκτήσω κάτι πραγματικά καλό, έχω ορκιστεί πως θα ξεκινήσω από αυτό. Το κλειστό γκαράζ. Κι όχι απ΄το όχημα.

Photo: 4Drivers