Για ένα πράσινο Citroën GS. Όταν ''αποχαιρετάς'' τον πατέρα σου

To αυτοκίνητο με το οποίο συνέδεσες τα παιδικά σου χρόνια είναι κι αυτό που σκέφτεσαι περισσότερο όταν ”φεύγει” ο πατέρας σου

Αν ήταν το αυτοκίνητο Batman, η σημαία των “κακών” θα είχε υψωθεί στο Gotham City, πριν… ολοκληρωθούν τα γυρίσματα της ταινίας! Σίγουρα δεν θα μπορούσε να είναι περιπολικό, που πρέπει να καταδιώξει ληστές (θα είχαν φτάσει στο Μεξικό) ή το αυτοκίνητο κάποιου, που συνοδεύει εκτάκτως τη γυναίκα του στο μαιευτήριο, εκτός αν είναι ο ίδιος, ο… μαιευτήρας!

Ήταν, όμως, το δικό μας αυτοκίνητο! 

Για ν’ ακριβολογώ, ήταν το (αγαπημένο) αυτοκίνητο του πατέρα μου, ο οποίος ως πιστός λάτρης της γαλλικής αυτοκινητοβιομηχανίας (μ’ ένα σύντομο παραστράτημα στην NSU), είχε ταυτιστεί μ’ αυτό το πράσινο (όμοιο μ’ αυτό της φωτογραφίας) Citroën GS Club του 1976.

Και είχε ταυτιστεί σε τέτοιο βαθμό, που ουδέποτε θεώρησε ως μειονέκτημα το ότι έπρεπε να περιμένεις σχεδόν ένα πεντάλεπτο (το χειμώνα ενδεχομένως και περισσότερο, μέχρι να “ζωντανέψει” το υγρό, μέσα στις μπουκάλες της ανάρτησης) για να “σηκωθεί” το αμάξωμα και να μπορέσεις να ξεκινήσεις. Ούτε τον απασχόλησε ποτέ ιδιαίτερα ότι το αερόψυκτο μοτέρ των 1015 κ.εκ., ήταν επιεικώς οριακό, για ένα τόσο βαρύ σκαρί.

Ήταν περήφανος για το “μαγικό χαλί”, όπως το ονόμασε ο ειδικός Τύπος της εποχής, αποθεώνοντας τον απόλυτο ταξιδιωτικό χαρακτήρα και την υδροπνευματική ανάρτηση της Citroën

Δεν ήμουν σε ηλικία για ν’ αξιολογήσω τα πλεονεκτήματα της πατέντας, αλλά εκτιμούσα ιδιαιτέρως το ότι σ’ αυτό το αυτοκίνητο έχω ρίξει μερικούς από τους καλύτερους ύπνους της ζωής μου, εν ώρα “πτήσης”. Για την ακρίβεια, θα μπορούσες να κοιμίσεις ακόμα και… σμήνος από εξαγριωμένες σφήκες, μέσα στο GS, όχι ένα μικρό παιδί!

Γι’ αυτό και κάθε φορά, που έπρεπε να αντικατασταθούν οι μπουκάλες της ανάρτησης, ο πατέρας μου, δεν σκεφτόταν το τίμημα. Kόστιζαν “25.000 δραχμές η μία, σωστό φαρμακείο, αλλά χαλάλι τους, ταξίδεψα μέχρι τη Γιουγκοσλαβία και έφτασα ατσαλάκωτος”!

Αποχωρίστηκε το GS στις αρχές της δεκαετίας του ’90, εκμεταλλευόμενος το μέτρο της απόσυρσης, για ένα Citroën ZX. Ουσιαστικά, όμως, το αυτοκίνητο αυτό, ποτέ δεν βρήκε αντικαταστάτη στη συνείδησή του…

Υπάρχουν πολλά πράγματα, πέρα από τα συναίσθηματα, που αναμοχλεύονται στο μυαλό σου, όταν αποχαιρετάς τον άνθρωπο που σε μεγάλωσε. Κυρίως, εικόνες.

Όσα χρόνια κι αν περάσουν, ο πατέρας μου θα είναι πάντα (μεταξύ πολλών άλλων, βέβαια) ο οδηγός αυτού του πράσινου Citroën GS, με το αργό τέμπο και την αέρινη ανάρτηση.        

Photo: Google