Οι τιμές των κλασικών εκτοξεύονται. Μήπως έχει χαθεί το μέτρο;

Post date:

Author:

Category:

Το να επενδύεις στο αυτοκίνητο, αντί στο ακίνητο, είναι μια εναλλακτική προσέγγιση διαχείρισης χρήματος. Μήπως, όμως, οι τιμές έχουν «ξεφύγει» αδικαιολόγητα;

Η εικονιζόμενη McLaren F1 είναι προς πώληση. Συγκεκριμένα, από το γνωστό οίκο δημοπρασιών RM Sotheby’s. Ο οίκος ζητά κάποια 22 εκατομμύρια δολάρια. Σωστά, διαβάσατε: 22 εκατομμύρια δολάρια. Ή, αν θέλετε, κάποια 18.8 εκατομμύρια ευρώ με την τρέχουσα ισοτιμία.

Για να έχετε μια εικόνα, το συγκεκριμένο αυτοκίνητο, σύμφωνα με το Road & Track, εισήχθη στις Η.Π.Α. το 2002. Αρχικά, μάλιστα, σε κίτρινο χρώμα…

Τέσσερα χρόνια αργότερα, πουλήθηκε πάλι σε δημοπρασία του οίκου RM (κι αυτό έχει τη σημασία του), έναντι «μόλις» 2 εκατομμυρίων δολαρίων. Πάλι σωστά διαβάσατε. Κάποια 20 εκατομμύρια λιγότερα απ’ όσα πωλείται σήμερα, δώδεκα χρόνια αργότερα. Τουματσίλα; (σ.σ. εκ του βρετανικού “too much‘‘)

Ναι, είναι γνωστό πως η McLaren κατασκεύασε μόλις 106 κομμάτια της, συγκλονιστικής σε επίπεδο specs, F1. Και απ΄αυτά, κάποια 64 είναι σε έκδοση δρόμου, όπως η εικονιζόμενη.

 Σύμφωνοι, η McLaren F1 με τον αριθμό σασί #014 είναι σπάνια. Όσο, όμως, ήταν σπάνια και δώδεκα χρόνια πριν. Δεν είναι καινούργιο αυτό. Για αυτό και προκαλεί κάνει εντύπωση πώς το ίδιο αυτοκίνητο εκτοξεύεται προς κάποια επιπλέον 20 εκατομμύρια. Και με «κατέβασμα» μηχανής. Και με μη original χρώμα

Για να μη σημειώσω μια, μάλλον ελαφρώς μπρουτάλ, χρήση για τέτοιου είδους συλλεκτικό κομμάτι, όπως προκύπτει από το in-car video που είχε τραβήξει κάποτε ο προηγούμενος ιδιοκτήτης της. 

Ναι, οι επενδυτές έχουν μπει για τα καλά στο χώρο των κλασικών αυτοκινήτων. Γνωστό. Σύμφωνα με τον -όχι και τόσο γνωστό- δείκτη HAGI (Historic Automobile Group International) η ετήσια απόδοση ενός κλασικού ξεπερνά το 20% την τελευταία πενταετία. 

Φυσικά και υπάρχουν κάποιοι car guys που αγοράζουν τέτοιoυ είδους αυτοκίνητα και τα τρέχουν σε επιλεγμένους αγώνες όπως, για παράδειγμα, στο Goodwood το οποίο σέβομαι βαθιά. Όπως και τους συμμετέχοντες.

Φυσικά και υπάρχουν κάποιοι ευλογημένοι με αμύθητα χαρτοφυλάκια που θέλουν αγωνιωδώς να κλείσουν άλλη μια «τρύπα» στο γκαράζ τους με τη χαρακτηριστική εμμονή που συναντιέται συχνά σε συλλεκτικούς «χώρους» ανεξαρτήτως των αντικειμένων του πόθου

Όπως, επίσης κατά την ταπεινή μου γνώμη, συχνά υπάρχουν και βουνά ματαιοδοξίας, σαουδάραβες άσχετοι με τη motorsport κουλτούρα ή και πολλοί που, απλώς, θέλουν άλλη μια garage queen στο βάθος του κήπου.

Η πρώτη αντίδραση μπορεί να είναι πως πρόκειται για σκάνδαλο. Εδώ ο κόσμος χάνεται και παιδιά πεινούν, θα πει ο μη εμπλεκόμενος με τα αυτοκινητικά.

Μετά, ξανασκέφτομαι πως η έκρηξη των τιμών στην αγορά των κλασικών αυτοκινήτων είναι τόσο σκανδαλώδης όσο και τα εκατομμύρια του Lionel Messi. Ή της δημοπρασίας για το φόρεμα της Monroe. Ή τις παντόφλες του McQueen (sorry, το παίρνω πίσω το τελευταίο. Ο Steve δεν μπορεί να φορούσε παντόφλες. Αποκλείεται).

Είναι, βλέπεις, ο υπέρτατος Νόμος της Προσφοράς και Ζήτησης. Αυτός που κάνει τόν κόσμο, το χρήμα και τα κοκτέιλς να γυρίζουν

Στο δυτικό κόσμο (του οποίου είμαι υπέρμαχος καθώς είναι η καλύτερη-κακή μορφή διακυβέρνησης) δεν υπάρχουν τιμές. Ποιος τις καθορίζει; 

Όταν στα μέσα των ’80s το ιαπωνικό γιεν ισχυροποιήθηκε έναντι του δολαρίου, πλούσιοι Ιάπωνες έσπευσαν να αγοράσουν σπάνια κλασικά από τις Η.Π.Α. με τα μισά χρήματα απ΄ό,τι πριν. Και όταν έσπασε η «φούσκα» στα ’90s έτρεξαν να τα πουλήσουν άρον-άρον.

Τα κλασικά αυτοκίνητα είναι πλέον χρηματιστήριο. Μπορεί να βάλει κάποιος φραγμό στην Τέχνη; Πόσα αξίζει ένας van Gogh;

Με μια διαφορά, ωστόσο: το αυτοκίνητο, η Ferrari GTO, η Mercedes W 196, η McLaren F1 ή όποιο άλλο θες, είναι ένα βιομηχανικό προϊόν.

Έχει βγει με εμπορικό πλάνο. Με κόστος παραγωγής. Με συμφωνίες προμηθευτών. Με βάση τον όποιον, εκάστοτε ανταγωνισμό.

Και αν ήθελε η Ferrari, με βάση τα blueprints που έχει στη διάθεσή της, θα μπορούσε να το ξαναβγάλει. Αλλά φυσικά και δεν θέλει η Ferrari γιατι έτσι θα πέθαινε ο μύθος. Και μαζί, η αξία των κλασικών και vintage.

Ομολογώ πως, φυσικά, ένα σπάνιο κλασικό είναι κινούμενη τέχνη, γλυπτό και enginering μαζί, κάτι για το οποίο κόβω φλέβες αλλά, sorry, ρομαντικοί μου αναγνώστες, δεν είναι κάτι απόλυτα και τελείως μοναδικό. Ίσως να ‘ναι και υπερτιμημένο. 

Το επιχείρημά μου είναι πως η διαφορά με τη Mona Lisa είναι πως, πιθανότατα, ακόμα και ο ίδιος ο Leonardo da Vinci δεν θα μπορούσε να φτιάξει άλλη μία ακριβώς, μα ακριβώς ίδια. Τα αυτοκίνητα ξαναφτιάχνονται

Μη φρικάρεις ρομαντικέ μου αναγνώστη, το βιομηχανικό προϊόν, ακόμα και περιορισμένης έκδοσης να ΄ναι, ξαναγίνεται.

 Καθώς έχει τύχει να δω από κοντά μερικές φάσεις αναπαλαίωσης κλασικών, με πληροφόρησαν αυτοί που ξέρουν πως η τέχνη της κρύβεται στα χέρια του μάστορα.

Απλοί άνθρωποι, λαμαρινάδες, μηχανικοί με βρώμικα χέρια που θήτευσαν δίπλα σε ιταλικούς V12, γνώστες του μέταλλου, του ξύλου, του δέρματος, χειρονάκτες.

Είναι oι τεχνίτες αυτοί που μπορούν και ξανακάνουν κούκλα ακόμα κι ένα χρέπι. Και είναι αυτοί στους οποίους βασίζονται μερικές φορές τα λαγωνικά των εταιρειών δημοπρασίας εξασφαλίζοντας τρομακτικά ποσοστά κέρδους. Όπως στην εικονιζόμενη F1. Όσο καλή ή σπάνια κι αν είναι. 

22 εκατομμύρια, είπες; Με αλλαγμένο χρώμα; Και πρόχειρα μπαντιλίκια; Και που η ίδια έκανε «μόλις» 2 εκ. μερικά χρόνια πριν; 

Δηλαδή, για σκέψου. Όσο ένα γκαράζ με μερικές Porsche GT3, Ferrari 488 και ό,τι άλλο μπορεί να σκεφτεί κανείς, σε ένα υπερσπίτι με θέα το πέλαγος και μερικές φιλανθρωπίες για να ζήσουν μερικές δεκαετίες κάποιοι που δεν έχουν ούτε και ποδήλατο; Και να μείνουν και ρέστα;

Όχι, φίλε οδηγέ, έχουμε ξεφύγει. Αλλά, βλέπεις, η ματαιοδοξία και το φαραωνικό ψώνιο όταν συνδυαστεί με βαθύ πορτοφόλι, κάνει το χρήμα και τις δημοπρασίες να γυρίζουν. Too much.

Υ.Γ. Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, έχει ήδη σημειωθεί το απόλυτο ρεκόρ πώλησης αυτοκινήτου σε δημοπρασία. Η Ferrari 250 GTO άγγιξε το μυθικό ποσόν των 48.4 εκατομμυρίων δολαρίων. Κάποιοι λένε πως σε λίγα χρόνια από σήμερα μάλλον θα αξίζει τα διπλά.

Photo: rmsothebys.com

Το 4Drivers δεν ταυτίζεται κατ΄ανάγκην με τις απόψεις των αρθρογράφων που φιλοξενεί, ενώ, ταυτόχρονα, ενθαρρύνει την ελευθερία γνώμης των contributors προς μια ευρύτερη αντίληψη της αυτοκίνησης.

Διαβάστε μας (και) στο Protagon

Ίσως να σ’ αρέσει