Δημοσιογραφία doc. Η ηδονή τού να τα λές. Για όσο.

Σήμερα όλοι είμαστε δημοσιογράφοι. Όλοι γράφουμε δημοσίως. Και πιστεύω πως όσοι κάνουμε τη δουλειά μας με πάθος θα επιβιώσουμε και περισσότερο. Εντάξει, υπάρχουν και τα τσόλια

Μετά την πορνεία, η δημοσιογραφία είναι το αρχαιότερο επάγγελμα. Όλοι κάποτε έγραψαν δημοσίως. Σε χαραγμένες εικόνες σε αρχαίες σπηλιές, πάπυρους του Κουμράν, μετώπες του Παρθενώνα. Το γκράφιτι στον τοίχο, λέξεις με σημασία στην άμμο που χάνονται στο επόμενο κύμα, πρωτοσέλιδα

Όσο υπάρχουν λέξεις, γράμματα, σκέψεις, όσο υπάρχουν ιδέες, όσο η λοβοτομή δεν είναι καθολική τόσο η δημοσιογραφία θα βρίσκει τις δικές της τρύπες έκφρασης

Δημοσιογραφία είναι ο ξεχασμένος μεταλλικός ήχος της γραφομηχανής, πληκτρολόγια σε οργασμό, οργισμένα πλακάτ, η Gonzo σχολή, o Hunter S. Thompson, το «πρώτα ζω και μετά γράφω», αυτιστικοί anchormen, ο Λιάγκας κάποτε να λέει ειδήσεις. Το τελευταίο θεωρήστε το κακό χιούμορ,

Δημοσιογραφία δεν είναι τα dinner party, η κολακεία, η αγωνία να σου πετάξει ένα κόκκαλο το αφεντικό.

Δημοσιογραφί είναι το θάρρος του Bob Woodward βγάζοντας στη φόρα τα άπλυτα του Watergate. Αλλά δεν είναι τα βαρετά τρολαρίσματα και τα copy paste κείμενα.

Σήμερα είμαστε όλοι δημοσιογράφοι. Γράφουμε δημόσια. Στα social, στα blogs, repost, share, control, alt, delete. Αν κάποτε έπρεπε να διαβάσεις ένα ολόκληρο βιβλίο για να αντλήσεις το ηθικό δίδαγμα, τώρα σκρολάρεις και οι αστεροειδείς του group therapy σε βομβαρδίζουν. Tόσες ατάκες αυτοβοήθειας που σε πέντε λεπτά τις έχεις ξεχάσει όλες. Η υπερπληροφορία σκοτώνει την πληροφορία

Δημοσιογραφία είναι άγνωστοι bloggers, λαμπρά ανώνυμα μυαλά που δεν τους «το ΄χες».

Μπορεί να είναι το ντροπαλό αγόρι που έσκυψε το κεφάλι χθες στο ασανσέρ, η παχουλή κυρία που σνόμπαρες στο σούπερ μάρκετ, ποιος ξέρει ποιος.

Δημοσιογραφία αυτοκινήτου είναι να βρίσκεις τη χαρά της οδήγησης εκεί που δεν την περιμένεις. Να μην γράψεις τα αυτονόητα. Να μην πεις μια από τα ίδια για άλλη μια φορά. Ή μάλλον, μπορεί και να τα πεις την επόμενη φορά, κανείς δεν είναι τέλειος.

Δημοσιογραφία είναι να πάρεις τη τζούρα από την κινηματική, τον ήχο του καουτσούκ που τρίβεται στο σαγρέ της ασφάλτου, το βάρος στην κρεμαγιέρα, την ισορροπία με το γκάζι, να ρουφάς μαζί με την αντλία βενζίνης το δικό σου καύσιμο. Και μετά να πασχίσεις να το μεταφέρεις στο χαρτί. Ή την οθόνη

Να ξεχάσεις το show off, να μη ζηλέψεις το Τζόκερ ούτε τον θείο με την ξανθιά, να ζήσεις το τώρα. Με ό,τι.

Και ξέρεις, ε; Μπορείς να είσαι cool γράφοντας τη δική σου ιστορία.

Δεν έχει σημασία πόσοι θα τη διαβάσουν, μπορεί πολλοί, μπορεί λίγοι, μπορεί μόνο η μάνα σου αλλά τη γράφεις για πάρτη σου και αυτό μετράει.

Είναι μια πράξη αγάπης προς τον εαυτό σου. Εκτός αν είσαι μέγιστο λαμόγιο. Εντάξει, τα φίδια είχαν πρωταγωνιστικό ρόλο ακόμα και στον παράδεισο.

Μπάι δε γουέι, μην περιμένεις το μπράβο από κανέναν.

Πες το εσύ σε σένα για ό,τι κατάφερες σήμερα. Επειδή προσπάθησες, επειδή είπες ξανά το σ΄ αγαπώ, επειδή δεν πόνεσες στον πόνο, επειδή μύρισες το γιασεμί που αγνοούσες στο μπαλκόνι. Επειδή συνεχίζεις να προσπαθείς.

Η δημοσιογραφία είναι (ακόμα) μια από τις σπάνιες ηδονές. Ακόμα κι όταν πας να το χάσεις «με πολλά». Αλλά δεν…

Γιατί μπορείς ακόμα να γράφεις. Να ζεις, να οδηγείς, με τέρμα παράθυρα και τον αέρα να στροβιλίζει στην καμπίνα.

Believe. Μη μασάς.

ΥΓ Το άρθρο αυτό γράφτηκε υπό το καταιγιστικά σέξι ”That Loving Feeling” του Isaac Hayes. Διαβάζεται καλύτερα έτσι.