Η ενδοκρινολογία της οδήγησης

Το καλό αυτοκίνητο αντιμετωπίζεται συχνά με σκεπτικισμό στην Ελλάδα της κρίσης. Μήπως να αφήσουμε τις ορμόνες της οδήγησης ελεύθερες;

Θα μου πεις, ”ήρθες να μας κάνεις τον επαναστάτη;” Θα μου πεις, ”σιγά ρε φίλε, σε κρίση είμαστε, εδώ κάποιοι τρώνε από τα σκουπίδια και άλλοι αφήνουν απλήρωτα τα ”ενφιοειδή” τους. Άλλοι δεν πάνε διακοπές και άλλοι φεύγουν στο εξωτερικό να βρουν την τύχη τους και εσύ ήρθες να μας κάνεις ανάλυση για τα ακριβά αυτοκίνητα και την πόζα;”

Πολλά ισχύουν, πολλά ισχύουν λίγο λιγότερο, άλλα καθόλου – αλλά σίγουρα εγώ δεν είμαι ο κατάλληλος να αναλύσω όσα λέγονται κοινωνικά ή πολιτικά.

Εδώ, φίλοι, μιλάμε μόνο ως ”αυτοκινητάδες” ή στην τελική (όχι ταχύτητα, γιατί αυτή δεν απασχόλησε ποτέ  ένα γνήσιο petrolhead) για τα παιδιά που, πρακτικά, έμειναν παιδιά.

Εκεί, στα όνειρά τους. Εκεί που κοιτούσαν από μικροί με προτεταμένο το δείκτη του χεριού τους λέγοντας «πω, πω, μια Porsche” ή ”μια Ferrari». Μιλάμε για τα ίδια παιδιά που γεννήθηκαν 30-35 χρόνια μετά από εμάς και που τα βλέπω να δείχνουν στη (συνομίληκη με εμένα) μαμά τους το δικό μου αυτοκίνητο και να λένε «ουάου, κοίτα, κοίτα». Τα ίδια παιδιά που αφήνουν στο πλάι το ποδήλατό τους πεταμένο και έρχονται και μου λένε ”Ωραίο. Πόσα πιάνει;”.

Η συζήτηση, κύριοι, ίσως και κυρίες (πάντα ευπρόσδεκτες), είναι περί ονείρων.

Τα όνειρα που είχαμε πάντα, άραγε αξίζει να τα αφήσουμε να χαθούν επειδή κάποιοι άλλοι κύριοι μας έφεραν σε τέτοια κατάσταση σαν χώρα;

Αξίζει, δηλαδή, ένας 35άρης- 40άρης να φοβάται να κάνει το όνειρό του πραγματικότητα (αν μπορεί και τον ”παίρνει” οικονομικά) επειδή δυο-τρεις εξαγριωμένοι με την κατάσταση ίσως του πεταξουν κανα αυγό ή τον βρίσουν στον δρόμο επειδή τόλμησε να οδηγήσει σεμνά ένα μη σεμνό αυτοκίνητο; 

Μια μέρα με πλησίασε με την τότε Boxster μου ένας με μια πολύ γρήγορη μηχανή (συγχωράτε με, δεν ξέρω από μοτοσικλέτες αλλά σέβομαι βαθιά τους σώφρονες και έμπειρους δικυκλιστές) και στο φανάρι του Χίλτον (δεν ήμουν δα και σε καμια κακόφημη γειτονιά) μου λέει: ”Να σε πάω μια κόντρα;”

Χαμογέλασα και του είπα ”μάλλον, θα με έχεις”. Προφανώς και θα είχε ένα καλύτερο 0-100 απ΄το δικό μου. Ενώ, λοιπόν, περίμενα να είναι ένας απλός χαριτωμένος διάλογος όλο αυτό, ο νεαρός κύριος συνέχισε και μου είπε κάτι σε όχι καλά ελληνικά. Ήρεμα και ωραία τον ρώτησα γιατί μιλάει έτσι και μου είπε ”άσε με εμένα, είμαι ένας αλήτης, μη μου δίνεις σημασία”. Ήρθε, έβρισε, έφυγε.

Και το ερώτημα είναι: αξίζει εγώ να χάσω το όνειρό μου επειδή ο κύριος ίσως ήταν σεξουαλικά υποσιτισμένος, δυσκοίλιος ή, στην τελική, (είπαμε, όχι ταχύτητα) απογοητευμένος με την όποια κατάσταση;

Νομίζω η απάντηση είναι όχι. Οι τιμές έχουν πέσει. Όπως σε κάθε κοινωνία που έζησε φούσκα γκλάμουρ και αγόρασε, έτσι και σε εμάς, τα ακριβά έγιναν προσιτά. Προσιτή (σχετικά πάντα) ήταν και η ”κοβαλτί” μπλε 911 που αγόρασα μετά.

Ξερετε πόσοι το σχολίασαν; Ε, και; Τόσα χρόνια σπούδαζα ιατρική, ζούσα σε Αμερική, Αγγλία, κουραζόμουν, απέδιδα, δεν κοιμόμουν για 48 ώρες σερί, μάζευα χρήματα και επειδή δεν είμαι του λαικού ρεπερτορίου, δεν είχα μεγάλες οικονομικές απώλειες στα μεταμεσονύκτια μαγαζιά που κατά κύριο λόγο πήγαιναν τα παιδιά των τότε μεγαλομπαμπαδων με αεριτζίδικα χρήματα που έκαναν τους γιους του Agnelli στα κορίτσια.

Κοινώς, τα μαζέυαμε κύριοι, τα βάζαμε στην άκρη γιατί είχαμε όνειρα. Να δούμε σε 1/1 κλίμακα αυτό που μας άρεσε από μικροί. Περί Tσουφενχάουζεν η συζήτηση.

Αλλά και πόσες άλλες χώρες δίνουν χαρά στους petrolheads; Σε κάθε χώρα ερωτεύεσαι κι άλλη μάρκα, στην Αμερική την Corvette, στην Αγγλία τις Aston και τις McLaren, στην Ιταλία τις Ferrari. Μπράντες με θηλυκά ονόματα. Ερωτικές όπως οι γυναίκες.

 Πόσα και πόσα αυτοκίνητα αγοράστηκαν για λάθος λόγο στην Ελλάδα της υπερβολής. Αυτό το Cayenne, πια… Ένα τόσο ολοκληρωμένο αυτοκίνητο στην κατηγορία του κατάντησε ένδειξη νεοπλουτισμού στα χέρια ανθρώπων που ένιωσαν ότι ανεβαίνουν την κλίμακα της κοινωνικής καταξίωσης. Αυτό που έφτασε να πουλιέται λιγότερο από ενα MINI Cooper

Αλήθεια, σε πόσο λάθος δρόμους είχε μετατοπιστεί η αγορά τόσα χρόνια. Πόση απαξίωση ”έφαγε” το ωραίο αυτοκίνητο. Μήπως είναι καιρός να το πάρουν αυτοί που πραγματικά το εκτιμούν;

Δεν είχαμε όνειρο να πάρουμε την 911 για να την πάμε έξω απο το κλαμπ, να τη δώσουμε στον παρκαδόρο να μας τη μαρσάρει. Είχαμε όνειρο να την πάρουμε και γύγουμε για στροφιλίκια.

Να βγάλουμε το ”αντισπίν”, να την υποστρέψουμε λίγο, μετά να την υπερστρέψουμε, να την αφήσουμε με μια δευτέρα να βγάλει τα 355 της άλογα και να κουνήσει τα οπίσθιά της, γλυκά και σαν μια κυρία που μας εκκρίνει τα οιστρογόνα της – ενδοκρινόλογος είμαι, το καταλάβατε.

Είχαμε όνειρο να ανοίξουμε την κουκούλα σε ένα μοναδικό ελληνικό μπλε ουρανού και να απολαύσουμε κάτι τέτοιες μικρές στιγμές με ”όποια” παρέα διαλέξουμε εμείς στο δεξί κάθισμα. Ή ακόμα καλύτερα; Χωρίς παρέα. Κι ας μην έχει μοιρασμένο βάρος ισομερώς

Είχαμε όνειρο να μπούμε σε μια μικρή ερημική πλατεία και να κάνουμε τις αταξίες μας όπως κάναμε με τα BMX στα εφηβικά μας χρόνια. Η ίδια ”αλητεία”, το ίδιο παιχνίδι αρκετά χρόνια μετά.

Είχαμε όνειρο να νιώθουμε ένα flat six κινητήρα να ανεβάζει rpm, να ακούμε το γρύλισμα και το χαρακτηριστικό ήχο σαν στραγάλια σε τενεκεδάκι.

Να νιώσουμε αυτό τον τόσο γερμανικά βαρύ κινητήρα (που θαρρείς πως είναι για νταλίκα και δεν θα ξεκινήσει ποτέ από το έδαφος) γλυκά, ομαλά και άμεσα να σε εκτινάσσει τόσο συμμετρικά, όσο μόνο λίγα αυτοκίνητα θα έκαναν.

Να νιώσουμε την αίσθηση του junior supercar, αυτή που βλέπαμε στα matchbox όταν είμασταν παιδιά. 

Να νιώσουμε αυτήν την ορμόνη που λέγεται αδρεναλίνη και που εκκρίνεται όταν κατεβάζεις στο κιβώτιο και χτυπάς για λίγο τον κόφτη.

Να ανεβάζουμε την άλλη την ορμόνη, την τεστοστερόνη, όταν στρίβουμε με ”πολλά”. Αν μπορείς να ανεβοκατεβάζεις τις ορμόνες σου με τα εφικτά για σένα χρήματα και με ένα γκάζι κατ’ επίκληση, τότε είσαι ωραίος. Αξίζει αυτό να μην το ζεις;

Ας μείνουμε, λοιπόν, στα όνειρά μας. Ας μείνουμε εκεί που θέλαμε να είμαστε πάντα. Όλα τα όνειρα έχουν ένα τίμημα. Αυτό, τώρα, λέγεται φόρος πολυτελείας και τεκμήριο. Αλλά αν το αντέχουμε, η ενοχή είναι περιττή.

Την προσφορά στην κοινωνία ο καθένας την κάνει με το δικό του τρόπο. Και όπως ένας γιατρός στην καριέρα του αγκάλιασε πολλούς φτωχούς και ανήμπορους ανθρώπους χωρίς κανένα «φακελάκι», αφήστε τον τώρα να αγκαλιάζει ένα τιμόνι που γουστάρει από παιδί. 

ΥΓ Ο Κωστής Μιχαλάκης αναγνώριζε από μικρός όλες τις μάρκες των αυτοκινήτων, μετά έκανε kart και μετά εφθασε να έχει ένα σπίτι γεμάτο μινιατούρες. Θαρρείς πως είναι ακόμη έφηβος. Κάποια στιγμή είπε να το δει όλο αυτό ορμονικά, ενδοκρινολόγος γαρ. 

Photo: 4Drivers