Mitsubishi Evo vs Subaru vs ”στρατόπεδα”. Το τελευταίο επεισόδιο του σίκουελ
Ως άνθρωποι αντιλαμβανόμαστε ευκολότερα την αντίθεση, την έχθρα, τη σύγκρουση. Τα δύο αντίμαχα στρατόπεδα, που με κάποιο εκ των οποίων συντάσσεσαι και αναλόγως μισείς ή αγαπάς, προασπίζεις ή βάλλεις. Ίσως ελοχεύει στις γενετήσιες καταβολές μας, στα αταβιστικά ένστικτα επιβίωσης.
Η ανάγκη για ομαδοποίηση και επικράτηση εναντίον των αντιφρονούντων. Συχνά δε, μοιάζει τόσο βαθύ και θεμελιακό που μπορεί να θολώνει ακόμη και τις ίδιες τις αιτίες που μας έριξαν στην έχθρα.
Μας αποτρέπει να δούμε το πλήθος αυτόν που μας ενώνουν, εστιάζοντας στο μοναδικό, το ευδιάκριτο, αυτό που μας χωρίζει.
Εξάλλου, υπάρχει μία κάποια ευκολία στις αναθυμιάσεις του μίσους, που προκύπτουν από τις αντιπάθειες.
Δεν θέλουν προσπάθεια, δεν ζητούν εγκράτεια. Καταβαραθρώνεσαι σε χαρακτηρισμούς, μειώνεις, ξεφτιλίζεις, ανακουφίζεσαι ή νομίζεις.
Παύση.
Είναι βράδυ κι είμαι στο φανάρι μέσα σε ένα κόκκινο δεκάρι. Δίπλα μου βρίσκεται μία λευκή Carrera 4S. Έχουμε ήδη ανέβει μαζί ως Βάρκιζα κάνα δύο φορές και τώρα επιστρέφουμε.
Έχω κάψει τα ¾ του ντεπόζιτου προσπαθώντας να της ξεφύγω και έχω απολαύσει κάθε δευτερόλεπτο, κάθε στιγμή. Κάθε κατέβασμα, κάθε φλικάρισμα, κάθε γλίστρημα.
Ακούω δίπλα μου το στακάτο βρυχηθμό του γερμανικoύ boxer που προετοιμάζεται για το πράσινο και απαντάω ανάλογα, καθώς σκέφτομαι πως δεν θα ήθελα να βρίσκομαι πουθενά αλλού, παρά εδώ, μέσα σ’ αυτό το ευφυέστατο μηχάνημα.
Αυτό το αυτοκίνητο, που με κάνει να νιώθω πιο γρήγορος και ικανός, χαρίζοντας μου απόλαυση σε κάθε χιλιοστό της διαδρομής. Αναρωτιέμαι για το επόμενο βενζινάδικο. Ύστερα αφήνω τον συμπλέκτη.
Τα υλικά ήταν γνωστά, μάλλον κοινά. Ο νόμος των τεσσάρων υπεράνω όλων. Κίνηση και στους τέσσερις, τέσσερις πόρτες, τέσσερις κύλινδροι… Μία τουρμπίνα. Αεροτομή και φουσκώματα συμπλήρωναν την όψη.
Κι εμείς χαμένοι στις ονειρώξεις. Το ζητούμενο αποτέλεσμα ήταν, επίσης, κοινό. Ταχύτατο και απολαυστικό, ιδανική βάση για ένα σαρωτικό WRC.
Ποιος τελικά την εκτέλεσε καλύτερα; Έχει αλήθεια σημασία; Ο πήχης ανέβαινε και η κόντρα ήταν εκεί γενιά με γενιά, μεταλλικό κόκκινο απέναντι σε αντίστοιχο μπλε, να δίνει τροφή στην δίψα μας για έριδες και ατελείωτες συζητήσεις…
Όλοι το έχουμε ζήσει. Όλοι έχουμε συμπαθήσει και σεβαστεί το ένα ή το άλλο ή και τα δύο. Όλοι, θέσαμε ορόσημα και προσδοκίες που επιβεβαιώσαμε όταν τα οδηγήσαμε τελικά, ή ίσως πάλι όχι…
Παύση δεύτερη.
Είναι μεσημέρι και βρίσκομαι στον Διόνυσο μέσα σε ένα μπλε, που χαρακτηρίζεται από έξι λατινικούς χαρακτήρες. WRX STi. Ήμουν Ν.Μάκρη και επιστρέφω.
Έχω κάψει τα ¾ του ντεπόζιτου απολαμβάνοντας κάθε δευτερόλεπτο, κάθε στιγμή. Κάθε κατέβασμα, κάθε φλικάρισμα, κάθε γλίστριμα.
Ακούω τον μπάσο αντίλαλο της εξάτμισης στα βράχια, μέσα από το ανοιχτό παράθυρο και σκέφτομαι πως δεν θα ήθελα να βρίσκομαι πουθενά αλλού, παρά εδώ, μέσα σ’ αυτό το ευφυέστατο μηχάνημα.
Αυτό το αυτοκίνητο, που με κάνει να νιώθω πιο γρήγορος και ικανός, χαρίζοντας μου απόλαυση σε κάθε χιλιοστό της διαδρομής. Μετά συνειδητοποιώ ότι με όλο αυτό το «πήγαινε έλα» έχω μείνει νηστικός. Θυμάμαι τα σουβλάκια του Τέλη. Κατεβάζω.
Το τι θα επέλεγες τελικά ήταν πολύ σχετικό και συχνά τυχαίο.
Μία σβέλτη βόλτα με δαύτα άλλωστε ήταν και θα είναι για πάντα στιγματικά αρκετή, αφού δικαιολογεί αυτόματα όλη την φήμη, τα λόγια, την προσμονή.
Τον θαυμασμό για αυτά και την μυθωδία τους.
Το ζήτημα όμως δεν είναι ότι στρίβουν, επιταχύνουν ή αποτελούν τέλεια βάση για να φτιάξεις τέρατα με λίγα ή περισσότερα aftermarket.
Ούτε πόσο απλά τα κάνουν όλα αυτά. Είναι ακριβώς ότι υπάρχουν και έχουν πινακίδες και τιμή.
Αυτή η αντισυμβατικότητα του «παίρνω ένα IX και το κάνω κτήνος», το βάζω σε μία έκθεση και στο πουλάω, είναι ένα τεράστιο μεσαίο δάχτυλο στο στείρο marketing του χαρτογιακά. Στο ίδιο το χτικιό της αυτοκίνησης.
Κατ’ αυτήν την έννοια, το ότι στήριξαν μία ολόκληρη σκηνή και αποτέλεσαν τη βάση για custom αυτοκίνητα δήμιους supercar, ήταν- έστω στην υπερβολή του-σαν οι CEO των εταιριών να έπαιζαν πλάκα με οτιδήποτε political correct, με πρόσχημα τα αγωνιστικά προγράμματα. Και αυτό δεν αλλάζει, ούτε σταματάει.
H αλυσιδωτή αντίδραση, άλλωστε, αυτής της νέμεσις ανέθρεψε νέες γενιές purists-καταναλωτών και ακόμη συντηρεί το όνειρο. Για λίγο πιο γρήγορα, λίγο περισσότερο.
Το βράδυ στο φανάρι ή το πρωί στο βουνό. Στις ευθείες των dragster, ή στα circuit και στις ειδικές. Αναζητώντας μία αφορμή να καεί λίγη κατοστάρα παραπάνω, έτσι για να κοπούν τα λόγια και να μιλήσουν πιστόνια και διαφορικά.
Για να πάμε σπίτι με μία καλή ιστορία. Και θα είναι πάντα έτσι, ανεξαρτήτως στρατοπέδου.
Stock ή ξερά, γυμνά, με μία τετράδα semi slick και μισό χιλιάρικο κάτω από το δεξί. Ακριβώς όπως τους αρμόζει.
Αρκεί, βέβαια, να μην πετύχεις κανένα ανήσυχο GTR.
Photo: Top Gear
Το 4Drivers δεν ταυτίζεται κατ΄ανάγκην με τις απόψεις των αρθρογράφων που φιλοξενεί, ενώ, ταυτόχρονα, ενθαρρύνει την ελευθερία γνώμης των contributors προς μια ευρύτερη αντίληψη της αυτοκίνησης.
