Μινιατούρα. Δικαίωμα στο πάθος του extra small

Post date:

Author:

Category:

Είναι περίεργο να είσαι συλλέκτης, είναι ιδιαίτερο και σπάνιο να παίρνεις χαρά από το τίποτα. Συνάμα είναι μεγάλη χαρά στη ζωή να χαίρεσαι εύκολα και ανώδυνα

Μινιατούρα Jaguar

Πόσοι από εμάς παίζαμε μικροί με αυτοκινητάκια; Πόσοι είχαμε σακούλες με matchbox ή majorette; Αυτά που πλέον (αν τα έχουμε ακόμη) είναι λεία στις γωνίες και ελαφρώς σκουριασμένα και το εσωτερικό τους φτιαγμένο σε φασόν χωρίς λεπτομέρειες. Ναι, καλά καταλάβατε, εκείνα που μυρίζουν 80s. Περί ονείρων βολιουμ ΙΙ.


Ήταν 5ο έτος του πανεπιστημίου (ήτοι 1999) όταν άρχισα με μια Jaguar MKII racing green και ένα Jaguar E type κόκκινο και μια Cadillac Deville ροζ –κάθε χρώμα και λιμάνι.

Θαρρείς πως ξύπνησε μέσα μου το παλιό μικρόβιο των αμέτρητων μικρών που είχα και τα έπαιζα στα χαλιά σε συγκεκριμένα κουλουάρ που έκανε η υφανσή τους, νομίζοντας πως είμαι στην πίστα του Nurburgring. Ποιος να το έλεγε; 

Μετά, ήρθε μια Ferrari του ’52 βυσσινί, μετά η 355, η κόκκινη ανοιχτή και η κίτρινη κλειστή, μετά η SL η μπλε μεταλλικό- δώρο της τότε αγαπημένης μου γιατί μάλλον ήθελε και αυτή να δει τη φάση μεταξύ μας λίγο πιο παιδικά και εφηβικά.

Μετά, ήρθε η βιβλιοθήκη, που άρχισε να γεμίζει επικίνδυνα και της αφαίρεσα τα ξύλινα ράφια και της έβαλα γυάλινα. Μετά, ήρθαν οι βιτρίνες, που αδημονούσαν για τεχνίτη που θα τους προσθέσει έξτρα τζαμάκια. Μετά, ήρθαν τα προβολάκια (σποτάκια, ντε) που τα φώτιζαν και θαρρείς πως θα τους έδιναν ώθηση να τρέξουν.


2007 Ferrari 599 GTB Fiorano

Ε, και μετά αρχίσαμε. Κατρακύλα οικονομική και φετιχιστική. Jaguar, Lotus, Lamborghini, Ferrari, SL, Beetle, Mini cooper, Aston Martin, Rolls, Porsche, ταξί από όλο τον κόσμο σε συλλογή, όλα τα του James Bond από τις ταινίες σε συλλογή, Audi, Μercedes, Maserati, Jeep, BMW, η συντριπτική πλειοψηφία με γυναικεία ονόματα (έλα δεν εξηγώ, θα καταντούσε βερμπαλισμός, καταλάβατε την ομοιότητα).

Αλλά και πόσα άλλα; Μη εμπορικά, όπως το Lada Niva σε 1/43 με αληθινές αναρτήσεις με ρώσικα γράμματα στο κουτί του μαγαζιού στην Πράγα, σαν το κορίτσι της διπλανής πόρτας, αυτό που και καλά δεν μετράει, αλλά κατά βάθος αυτό θέλεις δίπλα σου, να σου θυμίζει οτι η εταιρία έκατσε και έφτιαξε σουλούπι για ένα αυτοκίνητο παραγωγής απλά επειδή υπάρχουν και «πειραγμένοι» συλλέκτες.

Μετά, το Moscowitz σε έκδοση stationwagon με το λογκο της Aeroflot στις πόρτες, να μας θυμίζει τα καθεστωτικά κάστρα που έπεσαν (όλα τα κάστρα εκ των έσω πέφτουν, συμβολικά όπως λέει και ο τίτλος του άρθρου…)

Η κλίμακα; Άλλο κόλλημα. Τα 1/12 πολύ ακριβά, κοντά στην αξία ενός καναπέ (μεσοαστικό, αλλά αληθινό), τα 1/18 απίστευτα κοντά στο πραγματικό, τα 1/24 πιο amateur σε ποιότητα κατασκευής, αλλά καλά στο μάτι, τα 1/43 συλλεκτικά πια και αριθμημένα, σαν πίνακες δηλαδή σε μεταξοτυπία.

Μαζικής παραγωγής σου λέει. Ε και; Τέχνη σε μαζική παραγωγή, σοου γουοτ; Η τέχνη είναι μαγκιά όταν απευθύνεται σε μεγάλο φάσμα, τα περί τέχνης που έχει ακροατήριο 10 άτομα είναι non-evidence based

Με τα χρόνια μάζεψα πολλά, πάρα πολλά – κοντά στα 800. Όσο και αν φαίνεται περίεργο, θυμάμαι πότε και πού αγοράστηκε το καθένα (σχεδόν και πόσο), αλλά –OK, την πάτησα δύο φορές- και έχω και 2 διπλά, ξεχάστηκα και με συνεπήρε η καταναλωτική μανία.

Πού με έχανες, πού με έβρισκες, σε παιχνιδάδικα να μπαίνω και να ρωτάει η πωλήτρια αν είναι δώρο για τον βαφτιστικό σας και άλλα παρόμοια που με έκαναν να υπομειδιώ και να λέω χαμηλόφωνα (και ηπίως ντροπαλά) οτι δεν χρειαζόταν συσκευασία δώρου.

Σε εκείνα τα πολυκαταστήματα που μετατρέπουν ακόμη και τον πιο δυναμικό άντρα σε ένα αναποφάσιστο παιδί και κάνουν τα μάτια των αθώων ακόμη παιδιών να λαμπιρίζουν… Μετά, ήρθε το εξωτερικό, σε μορφή ταξιδιών, που ξημεροβραδιαζόμουν στα κατά τόπους καταστήματα με μινιατούρες ή σε υπαίθριες αγορές με αντίκες για να ψάξω σε σκονισμένα ντουλάπια. Μαγαζάτορες και αντικέρ που ούτε καν καταλάβαιναν πόση αξία είχαν αυτά τα παιδικά παιχνίδια, που μπορεί να σου πουλούσαν με το κιλό ή με την ποσότητα.

Μετά, η ποζάτη κυρία στην αντιπροσωπεία της Mercedes-Benz, στο Βερολίνο, που νόμιζε ότι έψαχνα να πάρω κανένα σουβενίρ και με σνόμπαρε, σου λέει πόσα να δώσει ο ελληνάρας για μινιατούρες, εμείς εδώ είμαστε πρώην Ανατολικογερμανοί και νυν αναπτυγμένοι με ινβέστμεντς

Η φινετσάτη corporate κυρία, που όσο περισσότερο πόζαρε, τόσο μου το τόνωνε το εθνικό φρόνημα και τόσο την ανάγκαζα να ανεβαίνει σε σκαλίτσα με την αξιοπρεπώς κοντή γκρίζα φούστα της στο γόνατο να μου κατεβάζει και άλλα 1/18, μέχρι που την παρακάλεσα (με στυλ αλλά με εθνικό φρόνημα) να μου τα ξεβιδώσει όλα γιατί ταξίδευα και ήθελα να τα βάλω ανάμεσα σε ρούχα. Πειθάρχησε, είχε μπει και το ευρώ, το μάρκο δεν μετρούσε πια.

Μετά, ήρθε η Αμερική. Ο παράδεισος των Mustang και των Corvette σε κάθε κλίμακα. Ο παράδεισος των πειραγμένων κακόγουστων 6λιτρων, που όμως ενέπνευσαν τις λόκαλ εταιρίες να τα βγάλουν σε μινιατούρα και να σου θυμίζουν μαζί την μυρωδιά του φυστικοβούτυρου και του roadtrip στο West Coast αργότερα με φίλους-περί ανδρικών χόμπι ο λόγος.

Ο λόγος που έκανα ανεπιτυχώς τα γλυκά μάτια στην αεροσυνοδό για να μην μου βάλει τη χειραποσκευή για ζύγισμα, ο λόγος που έτρεμα μην νομίζει το τελωνείο οτι είμαι λαθρέμπορος μικρών αυτοκινήτων. 300 δολλάρια το υπέρβαρο, χαλάλι, τα πάθη πληρώνονται.

Μετά, εκείνο το μαγαζί στο Μαιάμι που πιστεύω ότι αν πάω ξανά και με θυμάται, με τόσα 1/24 που πήρα, θα με κεράσει έστω ένα ντόνατ boston cream, βρε αδερφέ. Εκείνος ο Ασιάτης στη Νέα Υόρκη που με κοιτούσε περίεργα να ξεσκαρτάρω τα χαρτόκουτά του να βρω μια SL ασημί hardtop που δεν είχα; Εκείνον όχι, δεν τον έκοψα για να κερνάει κάτι, ήταν αυστηρός βιοποριστής, διαδικαστικός, no feeling μετανάστης σε μια σκληρή πόλη.

Μετά, το Λονδίνο. Αυτή η ερωτική πόλη που αν την ήξερες καλά, έβρισκες διαμάντια. Η πόλη που σε έκανε να φεύγεις από τη δουλειά σου λίγο νωρίτερα και να πηγαίνεις σε εκείνο το «χρυσωρυχείο» στο μοναδικά κουλτουριάρικο Covent Garden που είχε κάθε λογής Rolls και Bentley. Αυτοί μάλλον ήξεραν τι πουλούσαν και σε ποιον, αφού μετά τα μετρητά, έβγαζες και την debit για να μη χάσεις το κοντρόλ στην αγορά με την πίστωση

Το μαγαζί που μου βρήκε μια λευκή Rolls των 60s ντυμένη με κορδέλλα ροζ στο σήμα του καπό, συλλεκτική έκδοση για γάμο στην ανέκαθεν ταξική Γηραιά Αλβιώνα. Το μαγαζί που μου άφησε σε μισή τιμή μια μικρή κόκκινη California επειδή είχε ξεκολλήσει ο καθρέφτης- επιτομή του client service άλλως πως. 

Μετά, ήρθε το facebook και τα γκρουπάκια, από άλλους συλλέκτες που πουλάνε, είτε λόγω της κρίσης, είτε λόγω έλλειψης χώρου είτε λόγω της ακλόνητης στο χρόνο ελληνικής συζυγικής παντόφλας, που επιτάσσει σαν τους Γερμανούς στον πόλεμο, ό,τι ανήκει στα όνειρα του άλλου.

Καθημερινές προσφορές από άλλα παιδιά (παιδιά, λέμε τωρα, 40άρηδες πλας) για ωραία και σπάνια κομμάτια που αν έχεις την δυνατότητα, τα αγοράζεις και ψιλοσυμβάλλεις στην οικογενειακή τους ευτυχία και στην πιο άνετη σεξουαλική απελευθέρωση της συζύγου τους σε ένα σπίτι πιο μίνιμαλ, χωρίς πολλά παιδικά στοιχεία, που για αυτές που ψάχνουν το Άλφα male κόβουν από τεστοστερόνη.

Ως ενδοκρινολόγος, να πιστοποιήσω οτι στη βιβλιογραφία δεν υπάρχει μελέτη που να τα συσχετίζει και καθώς δεν υπάρχει παθοφυσιολογικός μηχανισμός, δεν θα υπάρξει στο μέλλον.


BMW animation

Μετά ήρθε το φόκους. Το ώριμο στάδιο του κάθε συλλέκτη. Το σημείο που λες φίλε sky is the limit, οπότε αν δεν θέλεις να χαζεύεις σαν το μωρό σε ένα παιχνιδάδικο, τυφλωμένος από χρώματα και μάρκες, πρέπει να εστιάσεις, να αρχίσεις να μαζεύεις συγκεκριμένα κομμάτια. Χρόνια λάτρης και οδηγός μιας από τις πιο διαβασμένες οδηγικά και κατασκευαστικά μάρκας στον πλανήτη, είπα να «λοκάρω» στις 911.

Σε αυτό το μαγικό νούμερο με το φουσκωμένο από κυλίνδρους πορτ μπαγκάζ, που μάγεψε και μαγεύει για χρόνια, παράγοντας κάθε φορά κάτι καλύτερο από το προγούμενο.

Μπήκα, λοιπόν, στο eΒay και είδα ότι το μικρόβιο ενδημεί και σε άλλες χώρες. 356, 964, 993, 996, 997, 991 τάργκα, κάμπριο και κλειστή. Λίγες μου μένουν για να τις ολοκληρώσω.

Τριψήφιοι κωδικοί σαφώς πιο ερωτικοί από τα ΡΙΝ, μαγικές λέξεις, άγνωστες και κυρίως αδιάφορες στους περισσότερους, σαν μικρά φρέσκα κορίτσια που μυρίζουν εφηβεία, έλεγκαντ και ερωτικές, μινιατούρες που στέκονται σε βιτρίνες με τζάμια.

Δεν ξέρω αν περιγράφεται, αλλά δεν ξέρω αν έχει και νόημα να περιγραφεί η χαρά που σου δίνει η απόκτηση ενός νέου μοντέλου, όταν σκίζεις το κουτί και την μονωτική ταινία και γεμίζει η μοκέτα αφρολέξ, που εύχεσαι να μην έχει σπάσει τους καθρέπτες.

Σιγά ρε φίλε, έσπασε ο καθρέπτης και; Πού να σου εξηγώ τώρα; Είναι σαν να έχει κόκκινα δισκόφρενα που να φαίνεται το λογότυπο της Porsche, κατάλαβες τώρα; Όχι, ε δεν πειράζει. Είναι τα περί παιδικότητας, αυτά που σε γυρίζουν πίσω στα νιάτα σου και σου δίνουν αναίτια και ηλίθια χαρά. Φθηνή όμως και κυρίως εύκολη χαρά να τα χαζεύεις και να περιμένεις να συμπληρώσεις τη συλλογή. Να νιώθεις οτι όλα αυτά που θα σου ανέβαζαν τη λίμπιντο αν τα οδηγούσες,

τουλάχιστον μπορείς να τα χαζεύεις σε απίστευτη ομοιότητα με το πραγματικό.

Μετά, ήρθαν οι γυναίκες. Εμείς τα αγόρια αγαπάμε τα κορίτσια που μπορούν να νιώσουν οτι κατά βάθος είμαστε παιδιά και έχουμε και τα χόμπυ μας και τα σημεία που τσαλακωνόμαστε ενίοτε.

Αγαπάμε τα κορίτσια που πήραν χαμπάρι ότι η σχέση με το αυτοκίνητο μοιάζει με τη σχέση μας μαζί τους, που σε αφήνουν τουλάχιστον να τα έχεις για πάρτη σου, σε ένα δικό σου χώρο και αν έχεις την ευλογία να κάνεις έναν γιο, να του τα πασάρεις, να τον βάλεις να τα χαζεύει και να τον κάνεις και αυτόν διάδοχο στην τρέλα και στο χόμπυ, συγκάτοικο που λέει και το τραγούδι.

Είναι περίεργο να είσαι συλλέκτης, είναι ιδιαίτερο και σπάνιο να παίρνεις χαρά από το τίποτα. Συνάμα είναι μεγάλη χαρά στη ζωή να χαίρεσαι εύκολα και ανώδυνα. Είναι μεγάλο κατόρθωμα όταν μεγαλώνεις να καταφέρνεις να γίνεσαι ξανά μικρός.

Υ.Γ. Ο Κωστής Μιχαλάκης αναγνώριζε από μικρός όλες τις μάρκες των αυτοκινήτων, μετά έκανε kart και μετά εφθασε να έχει ένα σπίτι γεμάτο μινιατούρες. Θαρρείς πως είναι ακόμη έφηβος. Κάποια στιγμή είπε να το δει όλο αυτό ορμονικά, ενδοκρινολόγος γαρ.

Το 4Drivers δεν ταυτίζεται κατ΄ανάγκην με τις απόψεις των αρθρογράφων που φιλοξενεί, ενώ, ταυτόχρονα, ενθαρρύνει την ελευθερία γνώμης των contributors προς μια ευρύτερη αντίληψη της αυτοκίνησης.

Διαβάστε μας (και) στο Protagon

Ίσως να σ’ αρέσει