Η διαστροφή τού να σ΄αρέσει το παλιό

Widow-makers όπως η Sierra RS 500 Cosworth της φωτογραφίας, προσφέρουν ό,τι ακριβώς γράφει στο κουτί

Aνόθευτη δηλαδή οδηγική απόλαυση και περισσότερο fun/€ απ’ όσο θα περίμενε κανείς από αυτοκίνητα εικοσαετίας και βάλε

Δυστυχώς, όμως, αυτοκίνητα που δεν συγχωρούν δεν έχουν θέση στην αποστειρωμένη σημερινή κοινωνία. Ή μήπως, ευτυχώς;

Γιατί λέει τώρα ο άλλος, ”τα παλιά αυτοκίνητα είναι σαχλαμάρες”. Αν δεν ήταν, θα τα έφτιαχναν ακόμα. Ή θα έφτιαχναν έτσι τα καινούρια.

Το βιώσιμο αυτοκίνητο είναι έννοια 100 ετών. Άρα, στην εξελικτική κλίμακα, ένα αυτοκίνητο εικοσαετίας, ας πούμε, είναι αναλογική τηλεόραση-μπαούλο με έξτρα αποκωδικοποιητή στο σεμεδάκι από πάνω. Και ποιος έχει πια τέτοιες τηλεοράσεις. Η θεία μου η Αρετή, αλλά κι αυτή βλέπει μόνο Βουλή.

Θα υποχωρήσω μόνο σε μια εξαίρεση. Αυτή που λέει πως τα παλιά σταφύλια κάνουν τα καλύτερα κρασιά, αλλά όχι και τα σάπια. Υπάρχουν όρια…

Άσε που τα αυτοκίνητα μιας κάποιας ηλικίας απαιτούν να τα προσέχεις διαρκώς κι όχι μόνο όταν τα οδηγείς. Αργά ή γρήγορα δε, έρχεται η μέρα που η φιλαρέσκεια, ή έστω η ματαιοδοξία, εγκαταλείπει κάθε σχέση. Όταν η κοπέλα σου φοράει σκουφάκι στο ντους για παράδειγμα, ή όταν εσύ βγάζεις το παντελόνι πριν τις κάλτσες. Κι όταν παύεις να επισκευάζεις τις μικροζημιές στο καμάρι σου, γιατί ποιος νοιάζεται πια;

Καλά τα έλεγε ο ποιητής: “Το να αγαλλιάζεις στη θέα ενός λατρεμένου ερείπιου μοιάζει παράξενο. Χαρές σαν κι αυτή έχουν ίχνη διαστροφής”.

Πολλοί από εμάς, πάντως, θα ‘μασταν ευτυχισμένοι ακόμα και σήμερα με αυτοκίνητα σαν κι αυτά. Είναι τ’ άτιμα, προκλητικά και διεστραμμένα όμορφα.

Photo: Google