Fucking crisis issue

Είναι απίστευτα γρήγορος ο τρόπος με τον οποίο συμβιβάζεσαι όταν έχεις να λύσεις σοβαρά θέματα βιοπορισμού. Αλλά η ερωτοτροπία (και με το αυτοκίνητό σου) παραμένει απαραίτητη

Στις εποχές των “παχιών ή των όχι… ξερακιανών (εξαρτάται από ποια οπτική γωνιά τις βλέπει ο καθένας) αγελάδων”, οι υψωμένοι αντίχειρες, τα επιφωνήματα θαυμασμού, ακόμα και οι ακραίες αντιδράσεις, κάθε φορά που παρουσιαζόταν on road μια σπορτίφ έκδοση, ήταν φαινόμενα σχεδόν προβλέψιμα

Δεν θα ξεχάσω τον τύπο που παραβίασε δύο κόκκινους σηματοδότες, για να με προλάβει κάπου στη Μαραθώνος και να με ρωτήσει για το νέο -εκείνη την εποχή- VW Scirocco.

Ερωτήσεις του τύπου “πάει καλά φιλαράκο” ή “πώς μπαίνει στις στροφές”, έχουν εκλείψει από το ρεπερτόριο, ακόμα και των εκ γενετής “μερακλήδων” με την αυτοκίνηση. Έδωσαν τη θέση τους, με θεαματικό, σχεδόν βίαιο τρόπο, στο “πόσο καίει” ή στο “τι σήμα πληρώνεις”.

Οι υπερπαραγωγές των περιοδικών (όσων απέμειναν) και των ιστοσελίδων του Ειδικού Τύπου, για “καυτά” hatchbacks και “μοιραία” GT, παρέδωσαν σκυτάλη και πνεύμα στα αδιάκοπα τεστ οικονομίας και απέμειναν κάποιες λιγοστές φωνές, σαν “Σειρήνες”, για να φαντασιώνουν τα κοιμώμενα αντανακλαστικά των συγκρατημένων petrolheads.

“Fucking crisis issue”, που έλεγε κι ο παλαβός Άγγλος φωτογράφος της BMW. Είναι απίστευτα γρήγορος και ο τρόπος με τον οποίο συμβιβάζεσαι όταν έχεις να λύσεις σοβαρά θέματα βιοπορισμού.

Κάναμε μια προνομιακή δουλειά, οδηγούσαμε ό,τι κινείται, από Hyundai Atos, μέχρι 911 Turbo, ταξιδέψαμε σ’ όλο τον κόσμο, γράφαμε τη γνώμη μας, όταν άλλοι πληρώνουν τους ψυχολόγους για να την πουν

Μπορεί να μην πλούτισα ποτέ σε χρήμα, δεν ήταν άλλωστε αυτοσκοπός, με τη χυδαιότητα της έννοιας του ότι “ο σκοπός αγιάζει τα μέσα”, αλλά γνωρίζω κάποιους φίλους με πιο επικερδείς ασχολίες, που θα πέταγαν ευχαρίστως βελάκια στη φωτογραφία μου ή και σε μένα, τον ίδιο, κάθε φορά που τους έλεγα τι ακριβώς κάνω.

Κάποια… ωραία μέρα του 2011, όλα αυτά τελείωσαν, με τρόπο που θυμίζει σφαλιάρα σε ταινία του Βέγγου. “No worries”, έχουμε περάσει και χειρότερα.

Μπήκα στη θέση ενός… άλλου οδηγού. Προφανώς του πιο συνηθισμένου, στις μέρες μας. Αυτού που παραμερίζει τα συναισθήματά του και συμβιβάζεται με τη δύσκολη πραγματικότητά του. Μ’ ένα μεταχειρισμένο μικρό αυτοκίνητο, περιορισμένων δυνατοτήτων.

Μ’ αυτόν που αγωνιά, κάθε φορά που ανάβει το λαμπάκι του κινητήρα, που νιώθει στο σώμα του, τους “ρευματισμούς” των αναρτήσεων, που αφήνει χαλασμένο το air condition, για να πληρώσει τον ΕΝΦΙΑ και τις έκτακτες… συμφορές, που σπρώχνει το ρημάδι, όταν μένει από μπαταρία και που σταματάει δεξιά, για να προσθέσει νερό και να κατευνάσει τον εξαγριωμένο δείκτη της θερμοκρασίας.

Κανά-δυό φορές παρασύρθηκα, σε ομολογουμένως προκλητικές διαδρομές, αλλά πολύ γρήγορα θυμήθηκα τη φράση ενός Αμερικανού κωμικού, του Henny Youngman: “Στοιχημάτισα σ’ ένα άλογο που ήταν τόσο αργό, που ο τζόκεϊ κρατούσε το ημερολόγιο της διαδρομής”! Σιγά-σιγά συμβιβάστηκα.

Όχι με την έννοια της ήττας, γιατί η πεποίθηση ότι τα όνειρα παίρνουν την εκδίκησή τους, παραμένει ζωντανή, αλλά νιώθοντας την έντονη διεισδυτικότητα που έχει στον ψυχισμό, όλη αυτή η low budget ιστορία των πολλών.

Κοίταξα με στοργή το καταλαιπωρημένο Lancia Y και έριξα μια φιλική… σφαλιάρα στο καπό. Στο κάτω-κάτω της γραφής, είναι ο καθημερινός σύντροφος στα δύσκολα και χρειάζεται την επιβράβευσή του

Και τη φροντίδα του, όπως κάθε αφανής ήρωας της καθημερινότητας. Πάντοτε σ’ αυτές τις περιπτώσεις, φέρνω στο μυαλό μου τον τίτλο του βιβλίου του συγχωρεμένου Χρόνη Μίσσιου, που πάει με όλα. Χαμογέλα ρε, τι σου ζητάνε;

Photo: 4Drivers