Το σπαστικό τού να τρίζει. Νιάου

Αντιπαθώ τους τριγμούς. Και οι τριγμοί αντιπαθούν εμένα. Σα γατί που νιαουρίζει δίχως λόγο. Όχι άλλο νιάου

Ο τριγμός είναι εχθρός. Οι γάτες όχι. Το κοινό στοιχείο είναι αυτό το εκνευριστικό. Λέγεται «νιαούρισμα»

«Βάλε σπρέϊ σιλικόνης», μου ΄λεγε ο μάστορας όταν είχα το πρώτο μου MX-5

Έτριζε το ρημάδι κάπου αδιόρατα στην κουκούλα. Σαν υπάκουο αγόρι το πέθανα, λοιπόν, στη σιλικόνη. Η Pamela Anderson λιγότερη έχει.

Η εμπειρία μου στον βασανιστικό κόσμο των τριγμών συμπυκνώνεται στο εξής ρεζουμέ: πρώτα θα βρεθεί το τρίγωνο των Βερμούδων και μετά θα λύσεις το καταραμένο κρούτσου-κρούτσου.

Όπως έλεγε και ο Σφακιανάκης (ο δικός μας, ο Άγγελος, όχι ο διάσημος), οδηγώντας το Clio Williams κόντευε να μάθει όλα τα τραγούδια απ’ έξω.

Είναι, πάντως, μια λύση κι αυτή. Βάζεις τέρμα το volume και δεν ακούς τίποτα. Ούτε τον κόφτη. Έλα, όμως, που έτσι απομονώνεσαι από τους ήχους του μηχανήματος. Η πραγματική οδήγηση δεν θέλει συνοδεία ορχήστρας.

Ναι, αλλά και τι να κάνεις; Να χαμηλώσεις ελαφρά πιέσεις ελαστικών; Ναι, βοηθά αλλά ζεσταίνει περισσότερο απ’ όσο πρέπει το λάστιχο και χάνεις σε ακρίβεια.

Να σφίξεις ό,τι βλέπεις; Αφού ο τριγμός είναι σαν τη σκιά. Ή σαν το γατί που νιαουρίζει σπαστικά τα βράδια κάτω από το σπίτι μου. Μετακινείται όσο πλησιάζεις

Να κάνεις πως δεν ακούς; Χμμμ… νομίζω πως το τελευταίο είναι το χαριστικό χτύπημα στα κάθε λογής τριζάτα (θυμάσαι αλήθεια, το πρώτο Uno Turbo, που είχε πατεντάρει τον όρο;).

Όμως αν το ‘χεις φάει το κουσούρι, δεν είναι και τόσο εύκολο να κάνεις το mind control.

Κάπως έτσι λοιπόν ψάχνοντας σε στυλ σαδομαζό τις αγγελίες, ξαναμαρκάρω και παρκάρω. Και την ώρα που βλέπω κάτι να μ΄αρέσει, κάπου από το πίσω μέρος της E.C.U. μου ακούω κάτι… Κρουτς – κρουτς. Και το ξεπαρκάρω πάραυτα.

Zητείται driver’s car. «Tάφος» μέσα.