Η αλλεργία των μπουτόν

Όλο και περισσότερο στα σύγχρονα αυτοκίνητα οι οθόνες αφής αντικαθιστούν τα μπουτόν, τα φυσικά κουμπιά. Κι αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό. Αρκεί να μην το παρακάνουμε και χάνεται ο στόχος

Στο facelift του Honda Civic κάποια ευήκοα αφτιά, Ιαπωνία μεριά, άκουσαν τα παράπονα ειδικού Τύπου και ιδιοκτητών και επανέφεραν μερικά μπουτόν. Φωνάξτε! Κάτι θα ακουστεί στο τέλος

Όπως μου ‘λεγε ένα στέλεχος που πολύ εκτιμώ, το πρώτο πράμα που κάνουν όσοι ενδιαφερόμενοι πελάτες μπαίνουν στις εκθέσεις της εταιρείας τους είναι να δουν τι οθόνη έχει το όχημα

Φυσιολογικό. Σε μια γενιά που μεγαλώνει πάνω από ένα κινητό, άλλο τόσο αναμενόμενο είναι να προεκταθεί η φιλοσοφία του smartphone στο ίδιο το αυτοκίνητο.

Και όπως ακριβώς ένα κινητό μοιάζει πια απηρχαιωμένο αν έχει φυσικά πλήκτρα και όχι οθόνη αφής, έτσι τείνει ο σχεδιασμός των αυτοκινήτων.

Για παράδειγμα, μπαίνοντας τις προάλλες στο νέο Golf -που είτε μας αρέσει είτε όχι- είναι το case study για το πού βαδίζει η κατηγορία, συνάντησα τη βαριά αλλεργία των μπουτόν.

Οι περισσότερες λειτουργίες στο Golf είναι με πλήκτρα αφής. Ή εντολές, επίσης αφής, στην κεντρική οθόνη. Είναι ένα εντυπωσιακό ψηφιακό περιβάλλον, το ομολογώ. Και πιθανότατα θα κάνει τα μάτια του μέσου αγοραστή να γουρλώνουν. Είναι μεγάλη γαλιφιά το ντίτζιταλ

Όλο αυτό είναι OK. Εκτός αν θες να ΄σαι σαν τους γέρους του Μάπετ Σόου

Ξέρετε, αυτούς που γκρινιάζουν σε μόνιμη βάση. Επιτρέψτε μου να πω, ωστόσο, ότι κανονικά υπάρχει ένα όριο.

Και, για όποιον τον ενδιαφέρει μια πιο στενή σύνδεση με την οδήγηση, το όριο είναι να μη χρειάζεται να πηγαίνει από εντολή σε εντολή, από πάτημα αφής στο επόμενο, μέχρι να καταλήξει να δει μια απλή πληροφορία.

Έχεις, για παράδειγμα, μπροστά σου μια στροφή που μπορεί, διάολε, να θες να είσαι με traction off;

Ε, δεν μπορεί να χρειάζεσαι να περιπλέκεσαι σε 4 εντολές μέχρι να το βρεις στο δαιδαλώδες μενού. Γιατί μέχρι να το βρεις, πάει η στροφή, έγινε παρελθόν στον καθρέπτη σου.

Το φυσικό μπουτόν αργοπεθαίνει. Ή μπορεί να πεθαίνει και γρήγορα – δε θα τα χαλάσουμε εκεί. Η ουσία όμως είναι ότι ο εγκέφαλος μπορεί και απομνημονεύει την αίσθηση, το ανάγλυφο ενός πλήκτρου, το πού ακριβώς ακουμπά το χέρι, και έτσι η διαδικασία συντομεύεται

Δεν μπορεί, όμως, να απομνημονεύει το πού ακριβώς θα πατήσει το δάχτυλο στην οθόνη, το πόσες φορές, τι λέει το επόμενο μενού, αν δεν βλέπει.

Και με τόσες υπο-επιλογές στο λαβύρινθο των μενού, συλλαμβάνω τον εαυτό μου να δαπανά μερικά πολύτιμα δευτερόλεπτα κοιτάζοντας την οθόνη – και όχι το δρόμο. Και αυτό, ξέρεις, είναι επικίνδυνο.

Ναι, σύμφωνοι, υπάρχουν και οι φωνητικές εντολές που θεωρώ πως, αν λειτουργούν εύκολα, σωστά, και το λογισμικό δεν παθαίνει κοκομπλόκο, είναι μια εξαίρετη λύση.

Με την ευκαιρία, υπάρχει ένα ενδιαφέρον άρθρο για το πώς εξελίσσονται εδώ.

Αλλά και πάλι, επιμένω. Κάποιες άμεσες λειτουργίες βρίσκω μακράν πιο εύκολο, απλό και άμεσο να εκτελούνται με ένα φυσικό μπουτόν. Αυτό που αντιστέκεται στην αλλεργία του τίτλου.