Οι κλόουν με τα supercars. Κυκλοφορούν και μετά το λοκντάουν

Έχει πέσει πολύ αίμα, χολή και έριδα για τη μαρκίζα. Και είναι τόσο αστείο να περιφέρεσαι επιδεικτικά απλώς και μόνο επειδή έχεις το όχημα-λεζάντα. Μην είσαι κλόουν

Ίσως ό,τι πιο άκυρο βγήκε ποτέ διαφημιστικά. Μα βαλίτσα στο πίσω μιας Porsche 911; Κι όμως θα μπορούσε στους κλόουν τους έχοντες άγνοια εν αυτοίς. Το φαίνεσθαι ως υπεραξία

Ναι, έχει πέσει πολύ αίμα, χολή και έριδα για τη μαρκίζα. Για τους νεότερους, «ο πόλεμος της μαρκίζας» ήταν το κλασικό ξεκατίνιασμα που κυκλοφορούσε στα νυχτερινά μαγαζιά. Κοινώς, μπουζουκλερί

Όλη η ιστορία ήταν ποιανού τραγουδιστή θα ´ταν το όνομα πρώτο στην φωτεινή, bigger than life ταμπέλα στο μαγαζί. Ή δεύτερο.

«Γιατί αυτός πρώτος κι όχι εγώ;» ήταν το σφάξιμο που έρρεε πίσω απ´ τη σατινέ γυαλάδα του πάλκου με τις γαρδένιες και τη βλαχιά οροσειρών από πιάτα.

Όταν όλη η ιστορία είναι το πουλ-μουρ

Στο νεότερο αστικό λεξικό υπάρχει και ο όρος «λεζάντα». Η λεζάντα, η ποζεριά, το vanity, η μόστρα, η φιγούρα, για πολλούς ανθρώπους-κλόουν, είναι όλα τα λεφτά.

Μην έχοντας ένα ουσιαστικό βάθος προσωπικότητας, εξαντλούνται στην εικόνα. Και ό,τι μπορεί να χτίσει την εικόνα, την προσωπική τους μαρκίζα, είναι στόχος ζωής. ακόμα κι ένα αυτοκίνητο

Βασικά είναι σκλάβοι της εικόνας τους. Αλλά αυτό άσ´το για σήμερα. Το σπάσιμο της εικόνας είναι μεγάλο, ουσιώδες και δύσκολο project, όπως μου ´λεγε και μια ψαγμένη ψυχή.

Η ειδοποιός διαφορά του ψώνιου με τον εύπορο

Επειδή υποτίθεται «πρέπει» να γράψω για αυτοκίνητα, η ιστορία κολλάει ασορτί με μια ολόκληρη φυλή κατόχων πανάκριβων αυτοκινήτων.

Εξηγούμαι για να μην παρεξηγούμαι: δεν στοχοποιείται ο έχων. Δεν κατηγορείται ο πλούτος. Μπορείς να ´χεις ό,τι αγαπά η ψυχή σου και επιτρέπει η τσέπη σου.

Οφείλεις να έχεις αυτό που ποθείς. Έστω, για να μη σου μείνει απωθημένο. Τα απωθημένα είναι κακιά ρίζα εντός.

Μιλάμε για τους αστείους εκείνους τύπους που γυρνοβολάνε με το Πορσικό, την Aston, τη Lambo ή ό,τι συναφές, μόνο και μόνο ως όχημα- πλατφόρμας τού εγώ.

Παίρνει ο άλλος το Φεραρικό και όλη του η διαδρομή είναι Άλιμος-Βουλιαγμένη. Βαριά. Μην τυχόν και γράψει χιλιόμετρα το μηχάνημα και πέσει η μεταπώληση. «Αμαρτία είναι», σου λέει.

Αλλά, κυρίως, εξαντλείται σ´όλο αυτό για να τον δουν.«Με βλέπουν, άρα υπάρχω». Εκατοντάδες ίπποι σέρνονται ατροφικά, ίσα-ίσα για το φαίνεσθαι

Οι κλόουν κυκλοφορούν ανάμεσά μας

Προχθές, αμέσως μετά την καραντίνα, έβλεπα ένα αστείο κονβόι χλιδάτων που ´χαν συνεννοηθεί να βγουν αγελαία παρέα. Συγγνώμη, αλλά το θέαμα ήταν τόσο αστείο.

Σαν κάτι ανεκδιήγητους τύπους που μαζεύονται στο Μονακό, στο Λονδίνο ή και σε στέκια της Αθήνας και μαρσάρουν για να τους δει ο λαός. Των μοτοσικλετιστών μη εξαιρουμένων. Πάρε δείγμα βλαχιάς στο βίντεο

Το ‘χεις ή απλώς κατέχεις;

Η πλειοψηφία δεν ξέρει καν να αξιοποιήσει ένα κλάσμα της ισχύος ή των δυνατοτήτων του μηχανήματος. Άντε βαριά καμιά ευθεία και τέλος. Ποια πίστα; Ποιος Μπράλος; Ποια Εύβοια; Ποιος Χολομώντας;

Θα μου πεις «γιατί, ρε μεγάλε, πρέπει όποιος παίρνει ένα supercar να ´ναι η μετανσάρκωση του Ayrton Senna;» Απάντηση: Όχι. Εμφατικό. Δε χρειάζεται.

Ναι, σύμφωνοι, αν ξέρει κάτι τις οδηγικό, χρήσιμο είναι. Αλλά και να πάρει ένας φραγκάτος το «όπλο» επειδή το θαυμάζει χωρίς να ξέρει να το αξιοποιήσει, αμαρτία δεν είναι;

Το κωμικό με τους κλόουν είναι η προέκταση. Νομίζει ο άλλος πως έγινε κάτι επειδή κατέχει. Έγινε Προσωπικότητα, Άντρας, Άνθρωπος

Και προβάλλει την μαρκίζα. Παρκάρει πρώτη μούρη έξω απ´τα καφέ, πετάει τα κλειδιά εμφατικά στο τραπέζι, μιλάει σε κάθε ευκαιρία για το όχημα, για τα κατορθώματά του, κόβει απ´ το τζάμι ποιος τον κοιτάζει με αυτοθαυμασμό. Με δύο λέξεις: Ανελέητα Αυτοαναφορικός. Με σκόπιμα κεφαλαία.

Όσο γκλάμουρ είχαν οι εποχές ΠΑΣΟΚ που η «Φαντασία», το «Posidonio», το «Ακρωτήρι» και η «Ιερά Οδός» ξεστόκαραν το χρήμα, άλλη τόση υπαρξιακή αξία είχε να μοστράρεις με το όχημα απ’ έξω παρκαρισμένο.

Σόρι αλλά δεν έχει αλλάξει και τώρα κάτι. Πούρα, ύφος καρδιναλίων και selfies με το όχημα. Το τελευταίο παίζει να ‘ναι το μισό τους υπαρξιακό asset. Μπορεί και παραπάνω απ’ το μισό.

«Να είσαι ή να έχεις;», αναρωτήθηκε, μια φορά κι έναν καιρό, ο Άνθρωπος Erich Fromm.

Σιγά μην ήξερε αυτός. «Να ´χεις, ρε. Να ´χεις».