Η τσάμπα μαγκιά της Lamborghini Countach

Ε λοιπόν, δε με εντυπωσιάζει η Bugatti. Δε μου κάνει κανένα κλικ η νέα γκάμα της McLaren και δε μου λέει τίποτα απολύτως η Ferrari. Δε με απασχολεί! Και όσο για τη Lamborghini Countach, επιπλέον της αδιαφορίας, μπορώ να πω ότι με ενοχλεί κιόλας. Γιατί πρόκειται για τσάμπα μάγκες. Πιο τσάμπα δε γίνεται. Και επιτρέψτε μου να εξηγήσω το γιατί

Ένα μικρό και ταπεινό Citroën LN «απέναντι» σε μια Lamborghini Countach; Αιρετικό και αληθινό

Όταν σχεδιάζεις αυτοκίνητο με τον προϋπολογισμό της Παραγουάης, το πιο εύκολο που μπορείς να κάνεις είναι να μαζέψεις τα καλύτερα (και πιο ακριβοπληρωμένα) μυαλά

Να βάλεις τα ακριβότερα υλικά, τις πιο εξεζητημένες τεχνολογίες παραγωγής.

Στη συνέχεια, φορτώνεις κι ένα εκατομμύριο χιλιόμετρα δοκιμών στις πιο γνωστές πίστες του κόσμου, ώστε να ξέρουν τι θα περιμένουν οι πελάτες σου.

Και όσο γι’ αυτούς, δεδομένου ότι αγοράζουν «το καλύτερο» αλλά και «το ακριβότερο», αν τα νούμερα, το pedigree, τα εμπλεκόμενα ονόματα και οι πίστες εξέλιξης «τα σπάνε», δεν τους καίγεται καρφί για τη σχεδίαση.

Και το αποτέλεσμα είναι αυτό το στραμπούληγμα της οπτικής που καταφέρνει η Lamborghini με κάθε νέο της μοντέλο, ή (Θεός φυλάξοι) με κάθε πρωτότυπό της.

Τσάμπα μαγκιά σε όλο της το μεγαλείο

Φτιάχνεις ένα αυτοκίνητο με τα καλύτερα υλικά και δε χρειάζεται καν να το κάνεις όμορφο.

Εξάλλου, οι αγοραστές σου το πιθανότερο είναι να βλέπουν μόνο το μπρελόκ του να κρέμεται ανάμεσα σε τόσα άλλα. Όχι το αυτοκίνητο.

Για να σε δω να παλεύεις να μείνεις κάτω από τέσσερα μέτρα μήκους. Να πρέπει εκεί μέσα να χωρέσεις πέντε νοματαίους με τα μπαγκάζια τους. Να ‘σαι ασφαλής στα τρακαρίσματα, αλλά όχι και βαρύς σαν θωρηκτό, γιατί έχεις το πολύ 90 άλογα να σε κουνήσουν. Για να μπορείς να καις 4 λίτρα τα 100 και να μην πληρώνεις και τέλη. Για να σε δω…

Κι όλα αυτά, όταν θες να κρατήσεις την τιμή κάτω από €13,000 λιανική, ενώ γύρω σου ο ανταγωνισμός κάνει στράκες.

Που σημαίνει –ξέχασα– πως πρέπει να δείχνεις και «κορμάρα» με αυτά τα λεφτά. Καλή τύχη!

Για μένα λοιπόν, αυτή είναι η ομορφιά. Η τριμπούλωνη και το 135 λάστιχο του Citroën LN του ’76. Μέσα στην πετρελαϊκή κρίση, οι Γάλλοι έφεραν στην παραγωγή ένα αριστούργημα σε τρεις γεύσεις (Peugeot 104 ZS, και Talbot Samba τα άλλα δύο) που έδινε 10 λύσεις σε 10 προβλήματα

Μοναχική θεά. Για τη Citroën DS, κάπου στα νότια

Η Lamborghini Countach της ίδιας εποχής, αντίθετα, ήταν μια λύση ψάχνοντας για πρόβλημα

Ναι, η Countach! Ο μύθος! Κατέβαινε καμιά φορά καμιά Ferrari από δίπλα μας και ρωτούσε τον 10χρονο, τότε, γιο μου: «Ποιος έχει το καλύτερο αυτοκίνητο; Εμείς ή αυτός;»

«Αυτός», φώναζε, και κολλούσε τη μούρη του στο παράθυρο να τη χορτάσει το μάτι του.

Για σκέψου, όμως: «το δικό μας αυτοκίνητο, το μικρό και ταπεινό, χωράει περισσότερους, τους πάει με άνεση, καίει λιγότερο, πληρώνει λιγότερα τέλη και ασφάλιστρα, είναι φθηνότερο στο σέρβις και τα ανταλλακτικά, κάνει μικρότερη ζημιά στον πλανήτη και θες 15 από δαύτα για να πιάσεις την τιμή μιας 488 Italia»

Kαι όμως, η Ferrari είναι «καλύτερη». Γιατί είναι πιο γρήγορη και στρίβει καλύτερα.

Ε, όχι. Γιατί αυτή η κουλτούρα πέρασε, κάθισε και έκανε όλα τα αυτοκίνητα να θέλουν να είναι σπορ, ή σούπερσπορ.

Κι αν δεν είναι από την «μάνα» τους, βάζει το χέρι του ο «freelance» σχεδιαστής της γειτονιάς και το κάνει κούκλα.

Χόρτασα να βλέπω φουσκωμένα αυτοκίνητα, χαμηλά, με τεράστια λάστιχα

δήθεν αεροδυναμικά, δήθεν σπορ, δήθεν όχι συμβατικά.

Μάθαμε όλοι να συγκρίνουμε το προσθιοκίνητο οικογενειακό μας, επειδή βγαίνει και GT Tourbo (sic) Hi-Fi έκδοση, με κάθε hypercar και κάθε μύθο.

«Πόσο κοντά είναι το 0-100, στρίβει, βγάζει μούτρα, μαζεύει κώλους, διπλώνει, ισιώνει, ψαρεύει;» και άλλα τέτοια.

Και έτσι, δεν συγκρίνουμε με το LN, που εκτός από το όνομα (Ελ-εν, όπως της Τροίας) είχε και τη χάρη.

Να δούμε πόσο καλά τα κατάφερε ο κατασκευαστής μας. Να ξέρουμε πόσο μας πρόσεξε και πέτυχε να μας δώσει ένα αυτοκίνητο που μας χωράει, μας πάει άνετα και με ασφάλεια, δεν καίει τίποτα, δεν στοιχίζει τίποτα και δείχνει απλό και όμορφο.

Όχι! Μάθαμε να ξεροσταλιάζουμε στις ΜcLaren και στις Lamborghini που δεν θα οδηγήσουμε ποτέ και στην πορεία έπαψε να μας αρέσει το αυτοκίνητο που οδηγούμε κάθε μέρα. Το απλό, λιτό και όμορφο μπιμπελό. Mε την τριμπούλωνη και το 135 λάστιχο