«Καίγοντας» λάστιχα. Μια πράξη αγάπης προς τον εαυτό σου

Ο πιο ηρωϊκός τρόπος για να αποχαιρετήσεις μια δεκαετία ύφεσης είναι να προβείς στη σπατάλη. Έστω, των ελαστικών σου

Ο τελευταίος αποχαιρετισμός μιας τετράδας. Ανεξαρτήτως διάστασης

Το χειρότερο που μπορεί να σου συμβεί αυτοκινητικά είναι να φοβάσαι. Να φοβάσαι, για παράδειγμα, μην κάψεις μισό ευρώ παραπάνω.

Ή μήπως «γράψεις» κανα χιλιόμετρο παραπάνω. Να το ‘χεις στο γκαράζ και να το βλέπεις σαν ηδονοβλεψίας μόνο απ΄τις χαραμάδες.

Ή να φοβάσαι μην τυχόν και φθείρεις έν τρίτον του χιλιοστού απ΄τα λάστιχα που φοράς. Και κάπως έτσι, περνά η ζωή και δεν φχαριστιέσαι αυτό που έχεις.

Θα μου πεις πως, δυστυχώς, στη χώρα που ζούμε, η οδήγηση, ακόμα και η απλή κατοχή αυτοκινήτου, είχε ανέκαθεν ποινικές διαστάσεις. Πώς μπορείς να μη φοβάσαι;

Ανεξαρτήτως κόμματος, οι κυβερνώντες, επί δεκαετίες, έχουν βρει το πιο αβασάνιστο άρμεγμα. Και φροντίζουν το ευγενές cash cow να συνεχίζεται ακαταπαύστως. Ανεξαρτήτως πολιτικού χρώματος.

Πλέον, οι μόνες ανακουφίσεις αφορούν τα κίνητρα για τα ηλεκτρικά. Τα οποία, ωστόσο, προς το παρόν τουλάχιστον, δεν ενδιαφέρουν και τόσο τους πιστούς της οδήγησης. Δεν μιλάμε για Porsche Taycan – αλλά για κανονικά, για μας τους πολλούς.

Κανονικά, επίσης, η οδήγηση θα έπρεπε να αποτελεί μια χαρά στις αισθήσεις. Όση οδήγηση απομένει ακόμη.

Για να μη σας κουράζω, θέλω να ελπίζω πως ό,τι και να γίνει, οι σπορ κατασκευαστές δεν θα «αυτοκτονήσουν». Θέλω να πιστεύω πως θα συνεχίσουν να βγάζουν οδηγοκεντρικά αυτοκίνητα.

Μέχρι τότε θέλω να συνεχίζω να χαίρομαι αυτό που έχω. Το όποιο. Το ό,τι. Ακόμα και κάτι «ταπειν’ο».

Κι επειδή ο φόβος γεννά φόβο, το τελευταίο που μπορώ να κάνω ως σπονδή, είναι να «κάψω» τα παλιά μου λάστιχα. Άφοβα. Δε χάλασε ο κόσμος. Ο κόσμος είμαστε εμείς και αυτά που μπορούμε να απολαύσουμε. Τώρα