Κάθε δυνατό τετρακίνητο χρειάζεται Drift Mode. Να γιατί

Αν έχεις σήμερα ένα δυνατό τετρακίνητο, το Drift Mode είναι μονόδρομος. Όλη η ασφάλεια όπου χρειάζεται και όλη η ελευθερία για ασέλγεια όταν το επιτρέπουν οι περιστάσεις. Fun unlimited

Ποιος θα φανταζόταν μία τέτοια σκηνή υπό το σήμα της Mercedes πριν μερικά χρόνια; Πάντως όχι οι ορδές των συντηρητικών αγοραστών της που δε θα μπορούσαν να πιστέψουν πως θα ΄ρχόταν ο καιρός που το «αστέρι» θα έκαιγε πίσω λάστιχο

Γιατί μία BMW M4 πλέον είναι (και) τετρακίνητη; Γιατί, σιγά-σιγά, αλλά όλο και περισσότεροι κατασκευαστές προσθέτουν επιπλέον διαφορικό;

Η απάντηση είναι λίγο-πολύ γνωστή: επειδή τελειώνει η πρόσφυση. Η ισχύς, όχι. Εξ ου και ακούμε πλέον για 1,000 και πλέον ίππους. Τρελά νούμερα.

Όταν ακόμα και τα hot hatch έχουν ξεπεράσει τους 300 ίππους και όταν τα junior supercars, τύπου Carrera S, ή μία M4, μία 5-θυρη AMG λίγο ακόμη και πλησιάζουν τους 500, ξέρεις ότι η ιλιγγιώδης ισχύς είναι πλέον πιάτο ημέρας.

Και εντάξει τα αυτοκίνητα. Εμείς;

Ταυτόχρονα έχει εγερθεί ως ντόμινο σκέψη το επόμενο ερώτημα: σύμφωνοι, τα αυτοκίνητα εξελίχθηκαν και πάνε fucking fast γρήγορα.

Οι οδηγοί τους, εμείς όλοι, έχουν αντίστοιχα εξελιχθεί οδηγικά;

Πόσοι μπορούν να τιθασεύσουν 400, 500 και πάνω ίππους που στέλνονται αποκλειστικά στους πίσω τροχούς; Τι ποσοστό αγοραστών; Η απάντηση είναι προφανής: λίγοι. Σόρι, λάθος. Πολύ λίγοι.

Μ’ αυτή τη λογική, πλέον, μία BMW M8 (F91) είναι τετρακίνητη. Και ορθώς.

Το ίδιο ισχύει και για μια γκάμα μοντέλων – κυρίως από Γερμανία μεριά.

Πώς να ντριφτάρεις τη Μ4. Απλά και κατανοητά (βίντεο)

Η πρόσφυση τελειώνει, κυρίες και κύριοι, το θέμα είναι τι γίνεται μετά

Εδώ υπάρχουν δύο τινά: είτε δε διανοείσαι να απενεργοποιήσεις -έστω εν μέρει- το ESP, είτε πειραματίζεσαι και η ευθύνη πάνω σου.

Όμως τι γίνεται αν πραγματικά θες να έχεις μία σχεδόν πισωκίνητη συμπεριφορά;

Μ’ άλλα λόγια, αν θες όλη τη δυνατή ασφάλεια που προσφέρει η τετρακίνητη αρχιτεκτονική μαζί με το τρομερό fun τού να υπερστρέφεις κατά βούληση;

Επειδή δε θα ξεχάσω εύκολα την εμπλοκή και την απόλαυση του τετρακίνητου Focus RS, του πρώτου διδάξαντα στη «μικρή» κατηγορία, θεωρώ πως σήμερα πλέον κάθε δυνατό τετρακίνητο που απευθύνεται στον Πραγματικό Οδηγό θα όφειλε να έχει Drift Mode. Δεν κολλάω στον όρο. Όπως και αν βαφτίζει κάθε κατασκευαστής τη δυνατότητα τού να στέλνεις την περισσότερη ροπή στον πίσω άξονα βάζοντας στην άκρη τα ηλεκτρονικά

Drift. Κοινώς, παντιλίκι. Το τελευταίο σύνορο του φόβου

Μαζί και κάτι άλλο

Πλέον τα σύγχρονα αυτοκίνητα έχουν γίνει τόσο «έξυπνα» και διαβάζουν τόσο αντιληπτικά το στυλ οδήγησης και τις συνθήκες ανά μιλισεκόντ που συχνά δεν προλαβαίνεις να αντιληφθείς τι ακριβώς συμβαίνει στο σασί.

Γρανιτένια ακαμψία, φιλτραρισμένες ανωμαλίες, πλαίσια-μασίφ που κατατοτροπώνουν τα πάντα, ευφυή ηλεκτρονικά που δρουν κάτω απ΄το «δέρμα» σου και επεμβαίνουν τόσο, μα τόσο διακριτικά και ακαριαία, σε βαθμό που ο μέσος (και πάνω) οδηγός δεν έχει καταλάβει καν τη διάδραση μεταξύ δρόμου, ταχύτητας και κινηματικής

Κι αν εκεί, ας πούμε, πάει να το παίξει μάγκας, μπορεί να κάνει υπερ-διόρθωση.

Γιατί; Ακριβώς διότι επειδή τα συστήματα έχουν ήδη κάνει τη δουλειά και είναι αχρείαστο το δικό του input. Μπορεί και επικίνδυνο.

Τι μένει, λοιπόν, στο σύγχρονο δυνατό τετρακίνητο; Ένα σύστημα σαν το Drift Mode που να σου επιτρέπει να αντιληφθείς πιο ξεκάθαρα την επικοινωνία με το σασί.

Να πειραματιστείς εκεί όπουν οι συνθήκες το επιτρέπουν (ιδανικά σε πίστα) και να έχεις και ένα επιπλέον δίχτυ ασφάλειας ελέω τετρακίνησης.

Μαζί με λίγη κάπνα. Όχι, δεν είναι το Rib eye που σου άρπαξε στο ψήσιμο. Είναι τα πίσω λάστιχα. Ακόμα και με μία Mercedes που αφήνει τους πεπαλαιωμένους συνταξιούχους να αναρωτιούνται