– = + Γιατί το λίγο είναι πολύ

Κόντρα στο hype των κειμένων της φραπεδιάς και του εύκολου viral, επιχειρείται μια εκ βαθέων προσέγγιση του χιλιοπαιγμένου less is more. Αν είχε και ένα Atom για το κάθε μέρα θα ‘ταν ο κόσμος καλύτερος. Ή μήπως το (καμία σχέση) GT-R;

Ιεροτελεστία. Κλειδί, εκκίνηση, μεταλλικά μέρη σε συγχρονισμένη κίνηση.

Πάλλονται, δονούνται, παράγουν ήχους και καυσαέρια, δημιουργούν συνειρμικά συναισθήματα.

Τα ελάχιστα υλικά αυτή της καμπίνας υποκύπτουν στις δονήσεις, συντονίζονται μαζί με τους κυλίνδρους που χορεύουν στην πλάτη μου. Τέσσερις σε σειρά, τοποθετημένοι στον εγκάρσιο άξονα. Τέσσερις για μόλις χίλια οκτακόσια εγγλέζικα κυβικά.

Χωρίς υπερτροφοδότησεις, χωρίς φιοριτούρες. Mόνο στροφάρισμα. Όχι όμως πολύ… Μόνο τόσο όσο χρειάζεται το ξερό πλαίσιο.

Μερικά κιλά αλουμινίου, κολλημένα σε μία «υπέροχη» μπανιέρα, ζυγισμένη, άκαμπτη, πανάλαφρη. Έτοιμη να αλλάξει κινητική κατάσταση με την ευκολία που αλλάζεις σκέψη. Πατάω τον τετράφτερο συμπλέκτη και σπρώχνω λίγο το δεξί χέρι. Χαμογελάω ήδη. Αφήνω το πόδι. Mου σβήνει…

Το σύμπαν, όπως λένε οι κομμώτριες που εξάντλησαν την καλλιέργεια τους με ένα τσιτάτο του Κοέλιο, μπορεί να συνωμοτήσει. Αυτό, στην ουσία του, ακούγεται αδιάφορο και για κάθε συνειδητή ύπαρξη πιο ρηχό και από πολτοποιημένο τασάκι.

Το σύμπαν, όμως, ενώ αδιαφορεί για εμάς, υποτάσσεται σε μια δύναμη, που κάμπτει τον χωροχρόνο, έχοντας την ικανότητα να στρεβλώνει το φως και να αλλάζει τον ρυθμό που χτυπάνε τα ρολόγια μας. Η σπουδαία βαρύτητα, εξαρτάται από τη μάζα και, εν τέλει, αυτή η μάζα δίνει στο μακροσκοπικό γίγνεσθαι την μορφή που έχει, ή τουλάχιστον έτσι ισχυρίζονται οι εξυπνότεροι από το είδος μας.

Η μάζα έχει ακόμη μία ιδιότητα, την αδράνεια. Και ακόμη αν αδιαφορούμε για το σύμπαν, καθώς παραπέμπει σε ακαταλαβίστικες έννοιες ή ταινίες με διάστημα, τη μάζα οφείλουμε να τη λάβουμε υπόψιν.

Ιδίως να διαβάζουμε αυτές τις αράδες, σε αυτήν την ιστοσελίδα, στοιχειωδώς συνειδητά. Καθώς, περισσότερη μάζα συνεπάγεται μεγαλύτερη αδράνεια, κατά συνέπεια, δυσκολότερη επιτάχυνση, επιβράδυνση και εν γένει αλλαγή κατεύθυνσης.

Μία μαύρη τρύπα που είναι ό,τι βαρύτερο μπορεί να διανοηθεί ένας ανθρώπινος εγκέφαλος, καλά κάνει λοιπόν και «ρουφάει» τα πάντα γύρω από τον «ορίζοντα γεγονότων», όντας ένα χωροχρονικό παράδοξο και να είχαμε να λέγαμε…

Ωστόσο, είναι η επίδραση των ίδιων ακριβώς αρχών στη μικροκλίμακας της (πάλαι ποτέ και όποιας) «Βούτας» που θα ρίξουν στον αυθάδη με το τετράτροχο βαρύδι, ένα δικόλωνο να έχει να σε θυμάται. Θα του δώσουν λόγους για extra οικονομίες μήπως και κάνει εν τέλει εκείνο το engine swap ή μπει στην δίαιτα.

Δεν είναι, άλλωστε, κάτι νέο, ή επαναστατικό και όλοι έχουν τουλάχιστον μία υποψία ή καλύτερα μία σαφή ιδέα. Το ελαφρύ είναι και πιο γρήγορο.

Το ουσιώδες είναι πώς το αντιμετωπίζει καθένας από εμάς, τόσο ως ιδιοκτήτες και εν δυνάμει ”βελτιωτές” (πούλησα νεφρό για carbon καπό) ή σαν αγοραστές που σε ακραίες περιπτώσεις πληρώνουν περισσότερα για λιγότερα τύπου ”Η νέα ειδική έκδοση του supercar μας ζυγίζει 40 κιλά λιγότερο, δεν έχει καμμία extra άνεση, ελέω δίαιτας, και θα σας κοστίσει πολλές παραπάνω χιλιάδες από την βασική έκδοση». «Τυλίξτε το!»

Πάντα θεωρούσα τη χαμηλή μάζα την θεμελιακή βάση για ένα αυτοκίνητο επιδόσεων, την αρχή των πάντων. Είναι η μόνη ατραπός εξέλιξης στηριζόμενη στην αφαίρεση και όχι στην προσθήκη, ευεργετώντας ταυτόχρονα σχεδόν όλους του άλλους τομείς.

Μικρότερη μάζα σημαίνει λιγότερη απαίτηση σε ιπποδύναμη που συνεπάγεται ευκολότερη ανεύρεση πρόσφυσης, ακόμη και με μικρότερης διαμέτρου ελαστικά ή σε άσφαλτο ελεεινής ποιότητας. Φυσικά και δεν μιλάω για την εγχώρια άσφαλτο που σημειακά οφείλει να συγκρίνεται μόνο με το οδικό δίκτυο της Λιβερίας μετά τον εμφύλιο.

Με τη δίαιτα απλουστεύονται όλα, για την ακρίβεια υπεραπλουστεύονται.

Κλασσικό παράδειγμα η βρετανική σχολή με λαμπρότερο επιτυχημένο παράδειγμα το Caparo T1… Όχι, όχι το Caparo, έχω τους λόγους μου. Το Ariel Atom, λοιπόν, εξάντλησε τα όρια της ιδέας που έθεσε η Lotus, αδειάζοντας εαυτόν από κάθε υπόνοια εξοπλισμού, σε ένα σύνολο που σε κάνει να πιστεύεις πως απλά κάποιος εργάτης δραπέτευσε σε κρίση πανικού από την γραμμή παραγωγής με ένα μισοτελειωμένο όχημα.

Βέβαια, τούτο το μισερό που αγνοεί ακόμη και το στοιχειώδες αλεξίνεμο, με δύναμη καλού πρώτου σταδίου περνάει από στάση τα πάντα. Και δεν είναι μόνο πως επαληθευμένα το κάνει, αλλά κυρίως ο τρόπος που το κάνει…

Με λάστιχα για καλό Rallye, όλη μέρα, χωρίς κόπωση ή καμένους συμπλέκτες. Και με το 1/5 του καυσίμου του θηριώδη δωδεκακύλινδρου ανταγωνιστή… Ή έστω, περίπου.

Το Atom, όπως και κάθε αντίστοιχο παράδειγμα, αποτελούν το άκρο, την υπερβολή της λιτότητας, κατά συνέπεια, μοιραία, ως άποψη, χαίρουν αποκλεισμού απ’ την συντριπτική πλειοψήφια του αγοραστικού κοινού. Τους συμβατικούς καθημερινούς οδηγούς που θέλουν ηχοσύστημα και θερμαινόμενο ηλεκτρικό κάθισμα με μασάζ. Ή έστω, νομίζουν πως τα έχουν ανάγκη, ελέω marketing.

Καθώς, κακά τα ψέμματα, τα αυτοκίνητα είναι κυρίως και πάνω απ’ όλα προϊόντα και οι αυτοκινητοβιομηχανίες ποτέ δεν θα γίνουν φιλανθρωπικά ιδρύματα με ό,τι αυτό συνεπάγεται.

Τα ωραία μας προϊόντα ονείρου αφήνονται στους ιθύνοντες του marketing που αγνοούν από μηχανολογία, διπλά ψαλίδια και χαμηλό κέντρο βάρους, αλλά μπορούν να πείσουν όλους εμάς τους εν δυνάμει αγοραστές, για την αξία του ευρυζωνικού κλιμαστισμού, το park αssist και τις οθόνες αφής… Παρόλο που πίσω μπορεί ακόμη να καραδοκεί κουκουλομένος ένας προπολεμικός άξονας, με ενεργητική συμπεριφορά κάρου.

Άλλωστε, έχουμε τα αυτοκίνητα που μας αναλογούν ως κοινωνία και όσο και να μη μας αρέσει, από την στιγμή που έχει πινακίδες και κυκλοφορεί στον δρόμο είναι περισσότερο μεταφορικό μέσο και λιγότερο όπλο.

Με άλλα λόγια, τη θέλει και την ηχομόνωση του, το ηχοσύστημα του, σίγουρα την ρεζέρβα και τον γρύλο, αφού δεν μπορείς να πηγαίνεις παντού «τάπα», ούτε να είσαι συνεχώς war ready.

Το όριο στην δίαιτα το βάζουμε εμείς και θεσπίζεται από την χρήση. Στο dragstrip μόνο μοτέρ, μετάδοση και κινητήριοι τροχοί, όλα τα άλλα περιττά. Στα time attack θες και φρένα και καμιά φτερούγα γιατί ο Bernoulli τα ‘λεγε σωστά.

Στο δρόμο μοιραία γίνεσαι απαιτητικότερος, άρα και βαρύτερος. Ή πάλι όχι, και τα γράφεις όλα στα παλιά σου μπλε σκαρπίνια-με την ρήγα τη λαδί.

Μετατρέπεσαι, έτσι, σε μισητό κανίβαλλο που ιδρώνει και κοπανιέται σε κάθε οδική αναπήδηση, στριμωγμένος μέσα σε γυμνές φλούδες λαμαρίνας, συλλέγοντας κλήσεις και βωμολοχίες.

Η ζωή, όμως, είναι σφόδρα αντιφατική και συχνά η ροή των πραγμάτων μοιάζει να καλύπτεται από μία γενναία δόση ειρωνίας… Όλοι, σιγά σιγά, αρχίζουν να υιοθετούν συνθετικά υλικά και τα supercars να δομούνται, πλέον, από άγνωστες εξωτικές πρώτες ύλες, σπάνιες, δυσεύρετες και πανάκριβες στην προσπάθεια να μειωθεί η επίμαχη μάζα, ο εχθρός των επιδόσεων και της κατανάλωσης.

Παρόλα αυτά, την πραγματική επανάσταση στον χώρο της αυτοκίνησης επιδόσεων τα τελευταία χρόνια, την έχει φέρει ένα αυτοκίνητο που είναι κυριολεκτικά Godzilla τόσο σε βάρος όσο και σε βαθμό ισοπέδωσης του ανταγωνισμού.

Το GT-R (κάτι σαν επίθεση της τεχνολογίας στο χρόνο παρά τα τερατώδη κιλά του)  έσβησε για πάντα από τους βελτιωτικούς χάρτες τα EVO και SΤi , ισοπέδωσε σε όποιο φανάρι πέτυχε Porsche και συναφή κραταιούς και πλέον αποτελεί μονόδρομο για όποιον θέλει να πάει γρήγορα.

Παντού και πάντα, με λίγη ή και πολύ περισσότερη aftermarket φροντίδα. 

Απ’ το φανάρι των Αναβρύτων με ένα δύσμοιρο superbike να κοφτιάζει απειλητικά λίγο πριν ”δικαστεί”, μέχρι τις δολοφονικές στροφές και ευθείες της Πράσινης Κόλασης.

Ακόμη όμως κι αυτό το ολοκληρωμένο μηχανολογικό αριστούργημα, γίνεται πολύ καλύτερο με 300 κιλά λιγότερο.

Photo: Google