Μπορείς να κοιτάζεις το αγαπημένο σου αυτοκίνητο σταματημένο. Ή, για τους πιο ερωτοχτυπημένους, να βάζεις άλλον να το οδηγεί και εσύ να το ακολουθείς για να το βλέπεις πώς φαίνεται εν κινήσει
Η θέα από πίσω. Συχνά είναι η καλύτερη – άνευ παρεξηγήσεων
Βγήκα από το αυτοκίνητο, κλείδωσα την πόρτα και περπάτησα προς το σπίτι. Στα δέκα μέτρα στάθηκα
Γύρισα πίσω και με το βλέμμα μου ρούφηξα το θέαμα. Είναι μια ρουτίνα που μόνο ρουτίνα δεν μου φαίνεται. Να γυρίζω και να ξανακοιτάω το αυτοκίνητό μου, πριν απομακρυνθώ.
Ποτέ δεν απόκτησα κάτι που να μην το θέλω πολύ. Ποτέ δεν αγόρασα αυτοκίνητο μόνο για να με πηγαίνει από εδώ εκεί.
Πάντα έπρεπε και να με συναρπάζει, να με καλεί να γυρίσω να το ξαναδώ μια φορά πριν το αφήσω παρκαρισμένο.
Μερικοί δενόμαστε μ’ αυτά τα άψυχα μ’ έναν ανεξήγητο τρόπο. Δεν έχει να κάνει με το κόστος απόκτησης. Είναι κάτι πιο βαθύ, πιο αισθησιακό, πιο πρωτόγονο.
Είναι η δίψα να ανακαλύψω μια καινούργια γραμμή, μια καινούρια σκιά, μια αλλιώς φωτισμένη επιφάνεια όπως το φως πέφτει πάνω του.
Το θάμπωμα στο σημείο που ο ήλιος αντανακλάται πάνω του και σε τυφλώνει κάνοντας χρυσό ακόμα και το κόκκινο ή το πράσινο. Το δέσιμο του τροχού με τον θόλο. Η καμπύλη της οροφής που σβήνει προς τα πίσω, το σύνολο λαμαρίνας, γυαλιού, λάστιχου, αλουμινίου
Οι ελαφρά στριμμένοι τροχοί, ίσα-ίσα να φαίνεται λίγο λάστιχο. Το περίπλοκο σχήμα της ζάντας σε σχέση με την καθαρή καμπύλη του θόλου.
Η πόζα μέσα στο περιβάλλον. Η αρμονία του χρώματος με τη φύση και το φως, με την άσφαλτο και τη βλάστηση. Το μέταλλο που κρυώνοντας κάνει τσικ τσικ.
Με τις μοτοσυκλέτες μου το ίδιο. Τις κοιτάω και τις ξανακοιτάω και με τραβάνε σαν σειρήνες. Δεν μ’ αφήνουν να φύγω μακριά τους.
«Έλα, κάτσε. Πάρε μια τζούρα ακόμα, έχεις χρόνο. Ξανακοίτα την εξάτμισή μου πώς λάμπει, την ζεστή μηχανή μου που κάνει τον αέρα να πάλλεται εμπρός της, τη σέλα πώς δένει με το ντεπόζιτο. Μη φεύγεις δεν σ’ αφήνω, μη φεύγεις…»
Βάζω τα κλειδιά στην τσέπη και γυρίζω το βλέμμα αλλού. Όπως ο Οδυσσέας δέθηκε στο κατάρτι.
Για να ξεφύγω, να μη ξημεροβραδιαστώ εκεί στη μέση του δρόμου και με περάσουν για τρελό. Όμως ξέρω ότι τέτοιος είμαι.
Τρελός και μαγεμένος από τα όμορφα σχηματισμένα μέταλλα.
Photo: bmw.gr / Γ. Καραγιωργάκης
Το 4Drivers δεν ταυτίζεται κατ΄ανάγκην με τις απόψεις των αρθρογράφων που φιλοξενεί, ενώ, ταυτόχρονα, ενθαρρύνει την ελευθερία γνώμης των contributors προς μια ευρύτερη αντίληψη της αυτοκίνησης.
