Κλείδωσε το βάτραχο (βλ. Toyota MR2) στο γκαράζ και πήρε τα κλειδιά ενός ΜΧ-5 ΝΒ. Μετά έκανε κάποια 400 χιλιόμετρα. Ένας αναγνώστης λέει ότι θα προσπαθήσει να ‘ναι όσο πιο αντικειμενικός μπορεί. Αλλά δεν το υπόσχεται
Kids on the block. Ιαπωνία μεριά
Το MX-5 είναι ένα εξαιρετικό πισωκίνητο «σχολείο», με δυνατότητες για track days και, βέβαια, μυθική ανθεκτικότητα
Το ΜΧ-5 είναι ωραίο, είναι άμεσο, σου δίνει απλόχερα τη μηχανική αίσθηση που αναζητάς σε κάποιο σπορ roadster.
Το ανάγλυφο της ασφάλτου μεταδίδεται από το σαζμάν στον επιλογέα και κατευθείαν στις απολήξεις του χεριού σου. Μετράει αυτή η ζωντάνια. Ειδικά στην εποχή μας.
Περνά τις λακούβες πιο αναίμακτα από το Toyota και, γενικά, το μοτέρ του είναι ζωντανό με τη χαρακτηριστική μηχανική αίσθηση που συχνά λείπει απ’ το φιλτράρισμα των Γερμανών.
Plug and Play
Από ψυχαγωγικής σκοπιάς, το Mazda είναι πανεύκολο.
Η κλασική διάταξη -σε σχέση με το κεντρομήχανο MR2- και το ζύγισμά του σου επιτρέπουν να παίζεις παντού και πάντα. Αρκεί να έχεις πάρει λίγη φόρα.
Αν, λοιπόν, το κατέχεις στοιχειωδώς το άθλημα, με το Mazda εύκολα αποκτάς την αντίληψη του «παντιλικίου». Και, φυσικά, όσες εκδόσεις έχουν το μπλοκέ, είναι σαφώς απολαυστικότερες.
Το είχα οδηγήσει και στο παρελθόν και μου είχε αφήσει τις καλύτερες εντυπώσεις.
Εκτός του ότι δε χώραγα εκεί μέσα. Είτε η καράφλα θα βρίσκει στην κουκούλα είτε τα μπούτια στο τιμόνι.
Δε με νοιάζει όμως, χώρεσα στον «βάτραχο» – ναι, μου τον θυμίζει το MR2 μ’ αυτό το αθώο, γουρλωτό βλέμμα.
Και κάπου εδώ τελειώνει η αντικειμενικότητα που διαθέτω.
Έχω την αίσθηση πως το MR2, απλώς, δεν συγκρίνεται με το ΜΧ-5.
Στο Toyota τα πάντα εκτελούνται ακαριαία.
Ο χρόνος απόκρισης είναι σαφώς πιο άμεσος. Κι αυτό δεν οφείλεται μόνο στη διαφορετική θέση του μοτέρ που «αναπνέει» στην πλάτη σου, αλλά στο γενικότερο στήσιμο. Το MR2 είναι μια πολεμική μηχανή και άμα μπεις μέσα, μετά όλα τ’ άλλα σου φαίνονται γλυκανάλατα. Υπερβολικός; Ο Κωνσταντόπουλος λέει πως την έχω δαγκώσει χοντρά τη λαμαρίνα
Πορτμπαγκάζ δεν υπάρχει για να μην χαλάει την κατανομή βάρους.
Μόνο τα απαραίτητα ρεζέρβα-γρύλος. Το ‘ξεραν οι ιάπωνες ότι δεν θα κάνουν πωλήσεις με δαύτο, αλλά ήθελαν να βγάλουν κάτι πραγματικά σπορ για την υστεροφημία τους.
Ζητείται challenge
Με το ΜΧ-5 κάποιες στιγμές θα πας ρολαριστός να απολαύσεις τη βόλτα ή το τοπίο.
Με το MR2 με το που δεις ελεύθερο κομμάτι δρόμου, λυσσάς. Δενσε αφήνει να χαλαρώσεις, σ’ έχει συνέχεια στην τσίτα να στροφάρεις το μοτέρ στο σβέρκο σου.
Τις στροφές τις εκτελείς απολαμβάνοντας το τιμόνι και το όλο στήσιμό του. Πολλοί το παρομοιάζουν με μεγάλο καρτ και έχουν δίκιο.
Και άμα ξέρεις τι έχεις, μια χαρά κάνει και για καθημερινό. Δε θα γεμίσεις ένα καρότσι στο σουπερμάρκετ αλλά θα στουμπώσεις μερικές σακούλες πίσω από τα καθίσματα.
Η ουσία είναι ότι απολαμβάνεις την κάθε διαδρομή. Δεν μετακινείσαι. Οδηγείς. Ξέρω ότι ίσως κάνω εχθρούς. Ή και περισσότερους φίλους – αναλόγως στρατοπέδου. Αλλά ναι, μετά από το MR2, το ΜΧ-5 μου φάνηκε έως και βαρετό. Τώρα, μπορείτε να πυροβολήσετε τον πιανίστα. Κολλημένος με το MR2; Σώπα, καλέ.
Photo: Θ. Γοργογιάννης
Το 4Drivers δεν ταυτίζεται κατ΄ανάγκην με τις απόψεις των αρθρογράφων που φιλοξενεί, ενώ, ταυτόχρονα, ενθαρρύνει την ελευθερία γνώμης των contributors προς μια ευρύτερη αντίληψη της αυτοκίνησης.
