Ντάντι, πατέρα, μπαμπά. Για το πιτσιρίκι στο πίσω κάθισμα

Το «Μπαμπά, μην τρέχεις», εκείνο το μαγνητάκι που έβαζαν παλιά στο ταμπλό, είναι κλισέ και ξεχασμένο. Όμως, συχνά, δυο χιλιοστά λιγότερο γκάζι είναι αρκετά για να μη σου αποδομήσουν τη ζωή

Το έβλεπες συχνά κολλημένο στα ταμπλό, γύρω στη δεκαετία του ’70. Μπορεί και αργότερα. Για κάποιους, ήταν συνώνυμο με φοβικούς οδηγούς, κουτιά με ρόδες και μικροαστική ζωή

Κάτι σαν 11η εντολή

Ξεχασμένες Corolla, κάτι αρχαία Datsun, δίχρονα Wartburg (αλήθεια, τα θυμάται κανείς ακόμη;) που «έφτυναν» λάδι απ΄την εξάτμιση, δασύτριχα στήθη, λευκά φανελάκια, τσολιαδάκια κρεμασμένα στον καθρέφτη, αραχνιασμένες ζωές και οχτάρες κασέτες.

Στο πλάι του ταμπλό, η κλασική ατάκα. «Mπαμπά, μην τρέχεις». Χιλιοπαιγμένη.

Για τους νεότερους ήταν βαρετό στερεότυπο.

Όμως ακόμα και ο Enzo Ferrari ήξερε καλά το εφέκτ που είχε η τεκνοποίηση στην έννοια της ταχύτητας. Όπως είχε πει, «όποιος οδηγός μου κάνει παιδί, γίνεται αυτόματα ένα δευτερόλεπτο πιο αργός στο γύρο». Κάτι ήξερε ο γέρος του Μαρανέλο

Η τελευταία συνέντευξη του Μεγάλου Enzo Ferrari

Επίσης, με μερικές δεκαετίες απόστασης, ο παγκόσμιος ρωταθλητής των ράλι, Walter Röhrl, ανέφερε σε μια συνέντευξή του πως αποφάσισε να μην κάνει παιδί γιατί ήξερε πως έτσι θα γινόταν πιο αργός.

Βλέπεις, το να μη σε κρατάει κάτι από το να πατήσεις άλλα δύο χιλιοστά πιο βαθιά το γκάζι, σε βοηθά να πας πιο γρήγορα.

Κι αυτό, γιατί το παιδί είναι το σημείο της μη επιστροφής: μπορείς να αλλάξεις χώρα, φίλους, ομάδα, θρησκεία, γυναίκα, γούστα, ιθαγένεια, να κάνεις τούμπα σε ζωή, καριέρα και, όπως απέδειξε ο αείμνηστος Michael Jackson, μπορείς να αλλάξεις ακόμα και φάτσα. Το μόνο για το οποίο δεν μπορείς να κάνεις ποτέ στροφή επιτόπου και να το πάρεις αλλιώς είναι η έλευση ενός ανθρώπου που την προκάλεσες εσύ

Πώς να μεγαλώσεις το παιδί σου στην Ιταλία

Όταν έρχεται Εκείνος. Ή εκείνη

Όμως, όσο βενζινοαίματος και αν είσαι, όταν η ζωή στα φέρει έτσι και εμφανιστεί επί γης ο δικός σου θεός ή θεά σε μικρό μέγεθος, όλα αλλάζουν.

Το έργο της αναπαραγωγής παίζεται δισεκατομμύρια φορές, επί κάποια εκατομμύρια χρόνια. Ωστόσο, νιώθεις πως η δική σου εκτέλεση είναι τόσο μοναδική. Μοναδική για σένα.

Και κάπως έτσι, κάπου στην παραλιακή, επίσης κάποια χρόνια αργότερα, ανάμεσα σε ανασφάλιστα «γιωταχί», εγκληματικά «επί-τόπου-όπου-να-‘ναι», ασύδοτους που παίρνουν παραμάζωμα ό,τι κινείται (όπως το πρόσφατο δυστύχημα, μέσα στο κέντρο της πόλης, στην Καλλιθέα) αλλά και μία φυσιολογική αίσθηση κινδύνου που έρχεται περισσότερο ωριμάζοντας, μπορείς να συνειδητοποιήσεις πως η εικόνα ενός πιτσιρικά είναι ικανή να σε αποτρέψει από το να ρισκάρεις

Όπως λένε, τα καλύτερα τοπία είναι οι άνθρωποι. Ταξίδεψε σ’ αυτούς.