Οδηγός και μηχάνημα εις σάρκαν μίαν. Γίνεται και έτσι

Post date:

Author:

Category:

Υμνώ την μοναξιά που σε δένει με το δικό σου αυτοκίνητο. Ο οδηγός και αυτό. Μερικές φορές αρκούν δύο. Εσύ και το μηχάνημα. Sorry, babe

Αράζεις στην άκρη του δρόμου, το μηχάνημα παίρνει τις ανάσες του αφού το ΄χεις σκίσει, κάνεις απολογισμό. Στιγμή σύνδεσης


Υπάρχει ένας κύριος, γύρω στα εξήντα τον υπολογίζω, που τα τελευταία χρόνια τον πετυχαίνω κάποια απογεύματα να κατεβαίνει νότια

Τον έχω δει στις στροφές μετά το Θυμάρι, στις «μπούκες» του Χάρακα, σ’ ένα πλάτωμα δεξιά πριν το Σούνιο. 

Αν δεν οδηγούσε μια 911 Turbo, πιθανότατα και να μην τον πρόσεχα. Το μόνο αντικείμενο στον υλικό πολιτισμό που γίνεσαι τόσο εύκολα οπτικός στόχος είναι ένα ακριβό αυτοκίνητο.

Εκτός από μια και μόνη φορά που τον πέτυχα εν κινήσει, όλες τις άλλες τον είδα σταματημένο στα δεξιά του δρόμου. Μόνος. Αυτός και το Πορσικό. Με θέα το Αιγαίο.


Ναι, είναι μια εικόνα μοναχική

Και πιστεύω πως πολλοί από μας είναι, κατά βάθος, εξίσου έτσι. Ανεξαρτήτως παρέας. 

Η οδήγηση είναι μια συγχορδία εγκεφάλου, τεσσάρων άκρων και μηχανήματος. Και μόνο όσοι μπορούν να τη δουν (και) έτσι μπορούν να την απολαύσουν πληρέστερα. 

Στην εξίσωση δεν χωράνε άλλοι. Ούτε γυναίκα, ούτε φίλος. Ο φίλος, αν θέλει, ας οδηγεί το δικό του. Ο καθένας σόλο. Η αντροπαρέα στο motoring σημαίνει κατά μόνας

Ακόμα και η μουσική -στοιχείο που υπό άλλες συνθήκες μετακίνησης απογειώνει- όταν βρίσκεσαι σε φάση ένωσης με το μέταλλο, συνήθως, αποσυντονίζει.

Με ελάχιστα ανοιχτό παράθυρο όχι μόνο για να παίρνεις τζούρες αλμύρας και αέρα για να σου κρατούν τανυσμένες τις χορδές αλλά και για να έχεις μια επιπλέον ακουστική του αυτοκινήτου.

Πώς ακούγεται η κύλιση του ελαστικού – ακόμα κι ο ήχος απ΄το πώς πατάει στην άσφαλτο δίνει μια επιπλέον πληροφορία για το βαθμό πρόσφυσης. 

Σωστά καθισμένος, όχι αραχτός και light. Αυτοσχέδια γιορτή. Οδηγείς. Αυτοσυγκεντρώνεσαι. Είσαι σε ένα άλλο ζεν


Οδηγώντας χωρίς φανάρια

Η ελευθερία της αυτο-κίνησης

Από το άτι στην ιπποδύναμη. Και τα δύο συνιστούν την αυτονομία. 

Καβάλα στο αγαπημένο μου όχημα ελευθερίας ξαναορίζω τον εαυτό μου. Έστω, χωροταξικά. 

Ενώνεσαι με το μηχάνημα, η φυγόκεντρος σου σπρώχνει τα πλευρά, στις στροφές κοντράρεις το πόδι στο foot rest, σιγοντάρεις το ένστικτο σου για σασπένς, αγνοείς ατάλαντους: η νιρβάνα σου σε φάση αταραξίας

Κι άλλο, κι άλλο. Και ξανά. Ένα ρεζερβουάρ για πάρτη μου.

Όχι, όχι σ’ αυτό το κείμενο δε θα γίνω μίζερος. Δε θα γράψω για το μαζοχισμό της κατανάλωσης, δε θα μετρήσω στα δάχτυλα τους ρύπους, ούτε την ύφεση που βίασε την απόλαυση.


Ρότορας Mazda RX-7

Υμνώ την μοναξιά που σε δένει με το δικό σου αυτοκίνητο

Κάτι, βρε αδερφέ, που έχει ακόμα τσαγανό κι όχι αυτόματο πιλότο.

Ξέρω. Θα πουν κάποιοι πως περιγράφω ανικανοποίητο εφηβικό σύνδρομο. Ή μήπως το ισοδύναμο του ενθουσιασμού που απολαμβάνει ένα μικρό παιδί στο πρώτο του ποδήλατο;

Σταματάω δεξιά στην άκρη του δρόμου, με τη θερμότητα των μετάλλων να χάνεται σε μικρά, αργόσυρτα τικ-τικ-τικ…Μετά το τανγκό για δύο. μπορώ να κάτσω να σκεφτώ, να αναπολήσω, να πεθυμήσω. Εγώ και το μηχάνημα εις σάρκαν μίαν. 

ΥΓ Αφιερωμένο σε κάποια ψυχή που με βοηθά να σκέφτομαι καλύτερα. Α.Χ. σ’ ευχαριστώ.


BMW 116d F20 δοκιμή

Photo: Γ. Κούτος / 4Drivers.gr

Το 4Drivers δεν ταυτίζεται κατ΄ανάγκην με τις απόψεις των αρθρογράφων που φιλοξενεί, ενώ, ταυτόχρονα, ενθαρρύνει την ελευθερία γνώμης των contributors προς μια ευρύτερη αντίληψη της αυτοκίνησης.

Διαβάστε μας (και) στο Protagon

Ίσως να σ’ αρέσει