Οι Νεάντερνταλ των δρόμων. Μαζέψτε τους

Πηγαίνοντας «δίχως αύριο» σε κατοικημένη περιοχή. Οι Νεάντερνταλ της γειτονιάς κυκλοφορούν ανάμεσά μας. Και μπροστά στην εσώτατη ανάγκη για επίδειξη δεν καταλαβαίνουν Χριστό

Κανονικά, σε έναν πολιτισμένο κόσμο σέβεσαι τα στοιχειώδη. Να μην κάνεις κόντρες σε κατοικημένες περιοχές, να μην ταράζεις γειτονιές με κουτσουρεμένες εξατμίσεις από άθλια «παπιά» και να αντιλαμβάνεσαι ότι δεν σου ανήκει ο πλανήτης. Αλλά ποιος έχασε τον πολιτισμό για να τον βρουν οι Νεάντερταλ των δρόμων;

Έχω μάθει να το ακούω καθώς έρχεται. Είναι αυτό το υποχθόνιο soundtrack του Audi με το V8 στη μέση. Ο τύπος έχει εντοπιστεί απ΄όλη την περιοχή. Τις προάλλες πήγαινε πάνω-κάτω τέζα. Δε μιλάω για κάπου απόμερα. Αλλά μπροστά στον κεντρικό δρόμο της γειτονιάς

Κάποιοι περίοικοι ενοχλήθηκαν, πήραν τηλέφωνο και σε λίγη ώρα τρεις μοτοσικλέτες τον περίμεναν. Ως γνωστόν, ο δολοφόνος επιστρέφει στον τόπο του εγκλήματος.

Τον σταματούν, ελέγχουν χαρτιά και, καθώς τον είχαν πάρει χαμπάρι από πριν, του ζητούν να τους ακολουθήσει. Μπροστά η μία μηχανή, πίσω του οι άλλες δύο.

Ελλάδα – η χώρα του αθάνατου «δοντιού»

Όσοι είδαμε ιδίοις όμμασι τη σκηνή. Πιστέψαμε πως τον πηγαίνουν σούμπιτο στο πλησιέστερο αστυνομικό τμήμα. Και με το R8 στο χώρο φύλαξης.

Πλάνην οικτράν. Σε λιγότερο από δύο ώρες ο Νεάντερταλ με το R8 ήταν πάλι στα ίδια περίχωρα. Πάνω-κάτω, το ίδιο σκηνικό. Σκασμένες δευτέρες, κόφτες και τέζα.

Ανάμεσα στον κόσμο, ξαναλέμε. Ο άνθρωπος είχε «δόντι». Κυνόδοντα, ίσως. Δυνατό.

Ναι, καταλαβαίνω. Μπορώ να καταλάβω την πώρωση. Η παραλιακή είναι γυνή με αμαρτίες.

Εκείνο, ωστόσο, που ξεφεύγει από τα όρια ανοχής είναι να έχεις μπει πλέον στα βαθιά μιας κατοικημένης περιοχής και να συνεχίζεις να πηγαίνεις χωρίς αύριο. Δίπλα σε μαμάδες με καροτσάκια, τύπους που κάνουν τζόγκινγκ, ανυποψίαστους ηλικιωμένους. Έλεος, δηλαδή

Στις γερμανικές autobahnen υπάρχει μια τάξη. Τη μια στιγμή αισθάνεσαι ελεύθερος να πας με 300 km/h και την επόμενη νιώθεις το καταλάγιασμα της νομιμότητας. Πότε; Όταν τηρείς, διάολε, τα 30 km/h διασχίζοντας το τελευταίο χωριουδάκι.

Αυτές είναι οι συνθήκες που ο Νεάντερταλ εξανθρωπίζεται. Αλλά για μας αυτά είναι ψιλά γράμματα.

Δεν θα ξεχάσω, πέρυσι, στη φωτογράφιση της Porsche 911 Cabriolet, τα λόγια του Γερμανού φωτογράφου. Γυρνά και μου λέει σε κάποια στιγμή:«εδώ, στην Ελλάδα, μπορείς να πας όπως θες, ε;. Κανείς δεν νοιάζεται».

Ο πριαπισμός που όλοι έχουμε όταν οδηγούμε ένα αυτοκίνητο που μας αρέσει, φίλοι petrolheads, οφείλει να εκτονώνεται στα άδεια από κόσμο στροφιλίκια. Ακόμα καλύτερα, σε πίστα.

Λίγη, έστω, εγκράτεια. Αλλά τι λέω; Στη χώρα που ανακάλυψε και έχασε το μέτρο, η επιδειξιομανία ανθεί.