Στην κόντρα μεταξύ υποστροφής και υπερστροφής η δεύτερη νικά πάντα. Ή σχεδόν πάντα
Μπορεί κάποιος εξαιρετικά λογικά και ”τετράγωνα” να μου εξηγήσει γιατί η υπερστροφή, το ”παντιλίκι”, ”ανάποδο”, πες το όπως θες, είναι τόσο ενστικτωδώς γοητευτική; Ο λόγος. Ποιος είναι, ακριβώς;
Απ’ τη μια, για κάποιον που βλέπει το αυτοκίνητο σαν απλό μέσο μεταφοράς το παντιλίκι φαντάζει επικίνδυνο.
Ο τρομοκράτης που έρχεται -έστω, ελαφρά γλιστρώντας το πίσω μέρος του αυτοκινήτου του- γίνεται αυτομάτως ο μαγνητικός πόλος της ανοιχτής παλάμης, της λαϊκής κατακραυγής, του ”αϊσιχτιρισμού”.
Την επόμενη φορά, μην αναρωτηθείς γιατί σε αντιπαθεί ο γείτονας. Η υπερστροφή τρομάζει τον ”απ’ έξω”. Και αντιστρόφως, γοητεύει τον ”μέσα”.
Σύμφωνοι, λοιπόν. Το πρώτο το καταλαβαίνω. Η ιδέα ενός μεταλλικού αντικειμένου (sic) που ξεκολλά από την μικροαστική τροχιά δείχνει απειλητική. Και μερικές φορές είναι. Ο Κώδικας Οδικής Κυκλοφορίας τη χαρακτηρίζει επικίνδυνη οδήγηση. Wow!
Κι όμως, μερικές φορές η δαιμονοποιημένη υπερστροφή μπορεί να σε σώσει. Ή και το αντίθετο. Να σε στείλει άψαλτο. Και πάλι σύμφωνοι.
Επανέρχομαι, ωστόσο. Γιατί, διάολε, είναι τόσο ωραίο να νιώθεις το πίσω να γλιστρά; Σε ποιο ενστικτώδες αισθητήριο υπακούει;
Στο κάτω κάτω, ακόμα και στo απόγειο του μηχανοκίνητου αθλητισμού, τη Formula 1, η υπερστροφή ισχύος είναι ο κακός δαίμονας ενός τέλειου γύρου. Ως γνωστόν, ο τροχός που ολισθαίνει χάνει το ραντεβού με το χρόνο.
Όταν ο Lewis Hamilton εκλήθη κάποτε να συμμετάσχει σε ένα διαγωνισμό του βρετανικού Autocar τύπου skid pad , μετά βίας μπορούσε να συμπληρώσει έναν γύρο με σταθερή υπερστροφή ισχύος.
Παρ’ όλα αυτά, δεν χρειάζεται συζήτηση για τη χαοτική διαφορά που τον χωρίζει ακόμα και από κορυφαίους drifters όταν στο τραπέζι πέφτει το διαγώνισμα με τίτλο ”βρες ποιος είναι ο ο πιο γρήγορος”. Εννοείται, ο Hamilton είναι καλύτερος, πιο τεχνικός και, τελικά, πιο γρήγορος.
Απ’ την άλλη, σε επικοινωνιακό επίπεδο σήμερα, δεν νοείται video χωρίς άφθονο παντιλίκι. Νόμος. Δεν έχεις ”πάντα”, δεν μαζεύεις κλικς. Μπορεί να ακουστεί περίεργα αυτό που θα πω, αλλά νομίζω πως η υπερστροφή είναι ο μαϊντανός των New Media.
Για να το προχωρήσω ακόμα περισσότερο, ίσως να ‘ναι και υπερεκτιμημένος ”μαϊντανός”. Υπό την έννοια πως μερικές φορές μπροστά στο θέαμα και την απόλαυση της ”πάντας”, ξεχνάς να σταθείς στην πιο περιφερειακή αίσθηση του αυτοκινήτου: στο πόσο εναργές είναι το τιμόνι, στην ποιότητα του damping ή στο πόση μηχανολογικής υφής αίσθηση εισπράττεις οδηγώντας.
Παρόλα αυτά, στο αρχικό ερώτημα για τη μάχη μεταξύ υποστροφής και υπερστροφής, η πιο γρήγορη απάντηση λέει πως η πρώτη είναι χαμένη από χέρι. Γιατί; Κι αυτό γιατί η υπερστροφή προκαλεί περισσότερο την ακρίβεια των χειρισμών σου. Αν δε λαμβάνει χώρα σε υψηλές ταχύτητες (100+), προκαλεί και το ένστικτο επιβίωσης. Αυτό, σε οδηγικό επίπεδο, σημαίνει θάρρος, τεχνική, ικανότητα.
Απ’ την άλλη, για να είμαστε δίκαιοι με την υποτιμημένη και ασέξουαλ ελαφριά υποστροφή, θα πρέπει να της αναγνωρίσουμε πως είναι η πιο ασφαλής επιλογή στις υψηλές ταχύτητες. Κανένας μεγάλος κατασκευαστής δεν νοείται σήμερα να ρυθμίζει κανένα supercar με τάσεις υπερστροφής στα +200.
Η μετάβαση από το απόλυτα ουδέτερο στο -όσο πατάει η γάτα- ελάφρωμα του τιμονιού είναι μια λεπτή γραμμή που διαχωρίζει το σημείο που θα πρέπει να μειώσεις ελάχιστα χιλιοστά την πίεση στο δεξί πεντάλ.
Κι είναι αυτή ακριβώς η συνομιλία με ένα καλό σασί (θυμήσου, το σασί προηγείται του κινητήρα…) που σου επιτρέπει να απολαύσεις την ευγενή αλητεία της υπερστροφής.
Στην οποία και πιστεύουμε. In oversteer we trust.
Photo: Δ. Θεοχάρης / 4Drivers
Το 4Drivers δεν ταυτίζεται κατ΄ανάγκην με τις απόψεις των αρθρογράφων που φιλοξενεί, ενώ, ταυτόχρονα, ενθαρρύνει την ελευθερία γνώμης των contributors προς μια ευρύτερη αντίληψη της αυτοκίνησης.
